Οι θρυλούμενες αποσχιστικές κινήσεις σε Σκωτία και Βορ.Ιρλανδία και η αναμόχλευση από πλευράς Ισπανίας του ζητήματος της συνεκμετάλλευσης του Γιβλαρτάρ είναι ίσως τα πρελούδια ανακατατάξεων οι οποίες προοιωνίζονται, αν μη τι άλλο, την αλλαγή του Ευρωπαϊκού χάρτη και των πλανητικών συσχετισμών ισχύος ,κυρίως βέβαια την αλλαγή του χάρτη του Ηνωμένου Βασιλείου.
Για την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση , νομίζω πως, συνιστά μοναδική ευκαιρία αφύπνισης .
Στα μέσα της δεκαετίας του ΄90 , με αποκλειστική ευθύνη των ισχυρών της Ένωσης και παρά τις ηχηρές διαφωνίες και νουθεσίες πολιτικών και διανοουμένων , χάθηκε η ευκαιρία να προχωρήσει τότε η ΕΕ στην Πολιτική Ενοποίηση , στην υιοθέτηση ενιαίας Δημοσιονομικής Πολιτικής και Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Άμυνας , αυτό που μονολεκτικά ονομάζουμε Εμβάθυνση.
Αντιθέτως , προτιμήθηκε η προς ανατολάς Διεύρυνση .
Οι πλεονασματικές Οικονομίες προτίμησαν την κατάκτηση και νέων (ελλειμματικών Οικονομιών) αγορών , σε βάρος της ενίσχυσης των ακρογωνιαίων Αρχών της Ένωσης και μιας αλληλέγγυας προοπτικής ανάπτυξης.
Η συνέχιση αυτής της σχεδόν μονοκρατορικής πολιτικής και οικονομικής συμπεριφοράς οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην διάλυση της Ένωσης.
Ο πολυμορφισμός της οικονομικής Ευρώπης την καθιστά ενδιαφέρον πεδίο πειραματισμού σε ό,τι θα ονόμαζε κανείς Ισοσκελισμένη Οικονομική Ένωση , στο πλαίσιο της Πολιτικής Ενοποίησης.
Μια διαρκής και αυτοτροφοδοτούμενη ισορροπία μεταξύ των (προσωρινώς) πλεονασματικών και ελλειμματικών οικονομιών .
Κάτι τέτοιο , βέβαια , προϋποθέτει ενδυνάμωση των δημοκρατικών θεσμών και του πνεύματος αλληλέγγυας συνύπαρξης στην Ένωση , συναρτάται με την ενίσχυση των κοινωνιο-κεντρικών πολιτικών δυνάμεων και την διάθεση για ρήξεις με την νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα , ρήξεις που θα στοχεύουν σε μιαν Ευρώπη των Κοινωνιών με πολιτική αυτονομία και κοινωνική χειραφέτηση .
Για τους δημιουργικούς πολίτες των ΗΠΑ και της ΕΕ, των οποίων οι καταθέσεις στην FED και την ECB έχουν κατά καιρούς διασώσει από την χρεοκοπία τους καταρρέοντες χρηματοπιστωτικούς κολοσσούς, θεωρείται βιωματικώς δεδομένη η οριστική κατάρρευση του νεοφιλελευθερισμού.
Το γεγονός πιστοποιείται καθημερινά από την αλληλουχία των οικονομικών εξελίξεων, ιδιαίτερα δε μετά το 2008, και την αποκάλυψη των τραυμάτων που άφησε στο σώμα της πλανητικής Κοινωνίας η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα :-
μια κοινωνία υπό στενή διαχείριση, διαχείριση που επεκτείνεται και στον χώρο του πολιτισμού με αποτέλεσμα να τον πνίγει και να τον απαξιώνει.
Ο παθητικός καταναλωτής, που δανείζεται για να καταναλώσει περισσότερα από όσα χρειάζεται. Η Ελίτ του ανεξέλεγκτου πλούτου, του αποκλειστικού ελέγχου των Πόρων και της Πληροφόρησης.
Η χυδαιοποίηση κάθε αξιακού κώδικα . Αυτό το παρακμιακό τσουνάμι. Η Συνολική Απαξίωση.
Κάτι πιο ύπουλο και ολέθριο έχει υποκαταστήσει τον εξωτερικό καταναγκασμό του φασισμού , η αποκτήνωση, η πλύση εγκεφάλου, η διαφθορά μέσω χρηματισμού και η αποπνικτική επικράτεια των χειραγωγούμενων media .
Το πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πρωτίστως πολιτικό και ιδεολογικό. Η επιβίωση της ως δια-κοινωνικής ένωσης και η αειφόρος συνδρομή της στην πλανητική οικονομική και πολιτισμική ανάπτυξη και Ειρηνική συνύπαρξη εξαρτάται από τους ρυθμούς με τους οποίους θα προωθήσει την Πολιτική της Ενοποίηση , την Εμβάθυνση των Δημοκρατικών Θεσμών της , στο πλαίσιο μιας Οικονομίας στην υπηρεσία των Κοινωνιών της , εξαρτάται δηλαδή από τους ρυθμούς με τους οποίους θα απομακρύνεται από την βαρβαρότητα και θα εμπεδώνει στους πολίτες της το αίσθημα της ισοπολιτίας.
Διαφορετικά η Brexitθα είναι η πρώτη από πολλές exits.
