Το οδοιπορικό στην Καστοριά για τον Δημήτρη Διαμαντίδη: Στα ίχνη ενός μύθου

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης είδε για πρώτη φορά το φως της ημέρας στις 6 Μαΐου του 1980 στη μαγευτική Καστοριά. Δεκαεννιά μέρες αργότερα η ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης κατακτούσε το Κύπελλο Ελλάδας στον αλησμόνητο τελικό κόντρα στον Ηρακλή.

Πιστεύετε ή όχι στις συμπτώσεις δεν μπορείτε να μην παραδεχθείτε ότι στην προκειμένη περίπτωση η μοίρα έχει ανοίξει δρόμους. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης έμελλε να δοξάσει εκ νέου το όνομα της Καστοριάς, αυτή τη φορά ίσως στα πέρατα της Ευρώπης και του κόσμου φορώντας τη φανέλα του Παναθηναϊκού και της Εθνικής ομάδας.

Ο ίδιος, ως γνωστόν, δεν απαρνήθηκε ποτέ την ιδιαίτερη πατρίδα του. Το αντίθετο, πάντα την μνημόνευε και πάντα την επισκεπτόταν με την πρώτη ευκαιρία. Υπάρχει άλλωστε και η σχετική ιστορία, με την ατάκα του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους που του έκανε τη σχετική πλάκα: “Hey, malaka Diamantidi, change your Kastoria mentality re”. Που να αλλάξει αυτός…

Θεωρήσαμε ότι είχαμε χρέος να ταξιδέψουμε στην πόλη που γέννησε και ανέθρεψε τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Χρέος γιατί έπρεπε να αναζητήσουμε τα πρώτα μπασκετικά χνάρια του αλλά και να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι το βαθμό αποδοχής του και να προσεγγίσουμε τους κοντινούς του ανθρώπους. Προσοχή εδώ! Οχι τους συγγενείς του. Μ’ αυτούς ο Δημήτρης είναι κάθετος. Δεν θέλει τα στενά συγγενικά του πρόσωπα να αναλώνονται σε δηλώσεις γι’ αυτόν. Το σεβαστήκαμε και προχωρήσαμε παρακάτω.

Μίλησαν για τον 3D καρδιακοί του φίλοι, ο πρώτος προπονητής του, ο δάσκαλός του στο δημοτικό σχολείο, ακόμα και ο Δήμαρχος της Καστοριάς. Το προφίλ του το σκιαγράφησαν όχι αντικειμενικά αλλά με τη φλόγα των ανθρώπων που τον παρακολούθησαν στενά από τα πρώτα του βήματα μέχρι και τις ώρες της απόλυτης αποθέωσης. Αλλωστε ποιος μπορεί να είναι αντικειμενικός μ’ ένα μύθο;

Μ’ένα Fiat Panda στην πόλη

Σκηνή πρώτη: Καφέ “D’ oro”, στο εμπορικό κέντρο της Καστοριάς. Ιδιοκτήτης ο Κώστας Ρήμος, παιδικός φίλος του Δημήτρη Διαμαντίδη. Κάτι που σημαίνει ότι είναι φίλος του ακόμη και τώρα. Για τον 3D αυτά τα πράγματα δεν αλλάζουν, οι φιλίες είναι παντοντινές (και κυρίως είναι από την Καστοριά).

Ο Κώστας δεν μιλάει για τον Διαμαντίδη αλλά για το φίλο του, τον Δημήτρη. Αυτόν που γνώρισε σε ηλικία 6 ετών στην Καλλιθέα Καστοριάς και μοιράστηκε μαζί του τα καλύτερα του χρόνια.

Με μία συστολή, ιδιότητα που χαρακτηρίζει και το διάσημο της παρέας, μας αφηγείται: “Με τον Δημήτρη είμαστε μαζί και κάνουμε παρέα από μικρά παιδιά. Συνομήλικοι. Οχι συμμαθητές αλλά γείτονες και φίλοι. Παιδί της γειτονιάς ο Δημήτρης, του άρεσε να παίζει ότι μπορεί να φανταστεί κανείς. Από μπάσκετ μέχρι κρυφτό. Επαιζε και μπάλα.Του άρεσε η θέση του τερματοφύλακα”.

ΠΕΝΘΗΜΕΡΗ; ΠΑΛΙΑ…

Νατα μας… Τερματοφύλακας από μικρός ο Μήτσος όπως συνήθισε και στο μπάσκετ αργότερα. Για συνέχισε Κώστα: “Το μέλλον τον δικαίωσε 100% την επιλογή του να στραφεί προς το μπάσκετ.

Από τα χρόνια του Ηρακλή και μετά περίμενα ότι θα κάνει μία πολύ καριέρα, φαινόταν.Ηταν ένα απλό παιδί και πολύ συνεπές στις υποχρεώσεις του. Και είχε πάντα στόχο, ήταν απόλυτα προσηλωμένος εκεί.

Καμιά φορά του λέμε “ρε φίλε τι έκανες εκεί;” Τίποτα αυτός. “Είναι ομαδική δουλειά”. Αυτό λέει και σε μάς γιατί δεν το πιστεύεις; Οχι μόνο στις κάμερες. Ποτέ δεν έχει πει “εγώ το έκανα αυτό”.

Ποτέ μα ποτέ δεν έβγαινε εκτός προγράμματος ο Δημήτρης. Του έλεγε ο κόουτς μέχρι τις 12 σπίτι, αυτός στις 12 παρά πέντε ήταν ήδη μέσα. Ποτέ δεν είχε το μυαλό του κάπου αλλού. Σεβόταν τον εαυτό του πρώτα από όλα. Οι άλλοι έπιναν όταν βγαίναμε 10 μπίρες, αυτός μία, άντε δύο.

Στερήθηκε πράγματα πολλά ο Δημήτρης, ούτε στην πενθήμερη του σχολείου ήρθε. Δεν τον άφησαν από την ομάδα και το σεβάστηκε πλήρως. Τον πιέζαμε εμείς να έρθει και όμως δεν ήρθε στη Ρόδο τότε το 1998!Συνέχεια δούλευε το καλοκαίρι Είχε κλειδιά από το Γυμνάσιο, τα έπαιρνε, άνοιγε το γήπεδο, με τις ώρες τα σουτ. Με τις ώρες. Ούτε διακοπές ούτε τίποτα”.

Ούτε στην πενθήμερη ο Διαμαντίδης! Οχι ότι προξενεί καμία τρομερή έκπληξη βέβαια αλλά όπως και να το κάνουμε, μία εντύπωση την κάνει γιατί η πενθήμερη αποτελεί…ονείρωξη για κάθε ελληνόπουλο 18 ετών. Στην περίπτωση αυτή όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά.

ΑΘΗΝΑ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΚΑΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΩΡΕΣ

Ο λόγος ξανά στον Κώστα ο οποίος δίνει το στίγμα της τρέλας του Διαμαντίδη για την πόλη της Καστοριάς: “Τελείωνε αγώνες το Σάββατο. Επαιρνε το αεροπλάνο των 9, πήγαινε Θεσσαλονίκη και εκεί υπήρχε πάντα γνωστός ταξιτζής ή ο πατέρας για να τον παραλάβει. Ο Δημήτρης στις 11:30 ήταν Καστοριά. Επέστρεφε με το πρώτο πρωινό και ήταν ευχαριστημένος.

Η πόλη τον αγαπά πολύ. Είναι ένα παιδί δικό της άλλωστε. Βγαίνει έχει τα στέκια του, κυκλοφορεί πάντα με ένα FIAT PANTA, πάντα πολύ απλός. Θα χαιρετήσει όλο τον κόσμο, θα βγει φωτογραφία με όλους. Χαρίζει χαρά σε όλους.

Οι παρέες του δεν έχουν αλλάξει όπως και ο ίδιος δεν έχει αλλάξει. Είναι αυτός που ξέραμε πάντα. Θα μας πάρει πάντα τηλέφωνο στη γιορτή μας να μας ευχηθεί. Δεν τον χάλασε ποτέ η δημοσιότητα.

Η οικογένειά του έκανε άψογη δουλειά στην ανάτροφή του. Σεμνοί άνθρωποι οι γονείς όπως και ο αδερφός του. Ανθρωποι του μόχθου και της δουλειάς. Στη γούνα ο πατέρας του Δημήτρη χρόνια πολλά.

Ο Μήτσος σέβεται πολύ την οικογένειά του και γι’ αυτό έχει στραφεί πολύ ο ίδιος στη δική του οικογένεια”.

Μία ερώτηση αφορούσε το εξής: Παιδιά, εσείς που τον ξέρετε για το μπάσκετ και τις επιδόσεις του είναι πάντα τόσο σεμνός ή σε σας ξεφεύγει και ανοίγεται περισσότερο;

Η απάντηση: “Το μπάσκετ τον πορώνει αλλά μόνο όταν βρίσκεται μέσα στο γήπεδο.

Καμιά φορά του λέμε “ρε φίλε τι έκανες εκεί;” Τίποτα αυτός. “Είναι ομαδική δουλειά” λέει. Αυτό λέει και σε μάς γιατί δεν το πιστεύεις; Δεν τα λέει αυτά μόνο στις κάμερες. Ποτέ δεν έχει πει “εγώ το έκανα αυτό”. Συμβιβαστήκαμε και εμείς μ’ αυτήν την ιδέα με τα χρόνια”.

Ρε είσαι σοβαρός; Σταματάς από την Εθνική;

Διαβάστε και αυτό: “Εγώ το ήξερα ότι θα σταματήσει. Οταν κάτι ανακοινώνει δεν το παίρνει πίσω. Το 10 όταν μας είπε ότι σταματάει από την Εθνική έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Τον ρώτησα “είσαι σοβαρός;”. Μου απάντησε ναι. “Να μπουν νέα παιδιά, ήρθε αυτή η ώρα, πρόσφερα αλλά τώρα τελείωσε”.

Ούτε και τώρα θα αλλάξει άποψη. Με το μπάσκετ δεν νομίζω να ασχοληθεί. Με την οικογένεια σίγουρα. Στο γήπεδο θα πηγαίνει. Μην περιμένετε να γίνει προπονητής, το είπε και ο ίδιος. Ισως μετά από 10 χρόνια να του λείψει. Θα μπορούσε να συνεχίσει για τουλάχιστον άλλα δύο χρόνια”.

Φτάνοντας προς το τέλος: Κάποτε μαζευόμασταν στα παιχνίδια του όλοι μαζί και τα βλέπαμε. Τον πρώτο καιρό ειδικά πολύ.

Στο ματς με τις ΗΠΑ ήμασταν όλη η παρέα σ’ ένα γάμο στη Χαλκιδική. Περίπου 20 άτομα. Μαζεμένοι τον είδαμε και τον θαυμάσαμε. Και πάλι προσγειωμένος ο ίδιος όταν μιλήσαμε μαζί του.

Αυτό που βγάζει ο Δημήτρης είναι ο πραγματικός του χαρακτήρας, δεν προσποιείται. Οσοι τον ξέρουν, γνωρίζουν ότι πέρασε και δύσκολες στιγμές. Και δυστυχώς έφτασε η ώρα να πούμε ότι ΗΤΑΝ ένα μεγάλος παίκτης. Είχε πάντα πολλές ευθύνες και αυτός ίσως να του φαίνεται βουνό πλέον. Δεν τον αδικώ”.

 Bonus track μία καλοκαιρινή περιπέτεια με το…θεότρελο Λάζαρο Παπαδόπουλο: “Ενα καλοκαίρι πήγαμε διακοπές όλοι μαζί με τον Λάζο τον Παπαδόπουλο. Στη Χαλκιδική. Τότε ο Λάζος είχε πάρει το δίπλωμα για να οδηγεί σκάφος. Ο Δημήτρης του έκανε τη σχετική καζούρα (νύχτα το πήρες κτλ). Εφτασε η ώρα να μπούμε, ο Λάζος ήθελε να μας πάει στο τρίτο πόδι. Ο Δημήτρης το σκεφτόταν. Μπήκε τελικά. Και μείναμε μέσα στο πέλαγος! Μας ρημούλκησαν! Εκαναν να μιλήσουν κανά δυο ημέρες αλλά το ξεπέρασαν (γέλια)”.

Στην αυλή που άρχισαν όλα…

Σκηνή δεύτερη: 6ο δημοτικό σχολείο Καστοριάς, στην περιοχή Καλλιθέα. Στα ορεινά της πόλης. Μπορείς να απολαύσεις τη θέα της λίμνης και να μυρίσεις λίγη από την αύρα των παιδικών χρόνων του Δημήτρη Διαμαντίδη. Εμενε ακριβώς δίπλα από το σχολείο γι’ αυτό που τον έβρισκες που τον έχανες βρισκόταν πάντα στο προαύλιο. Ειδικά η αυλή με τις δύο μπασκέτες είχε βαρεθεί να τον φιλοξενεί.

Στο γραφείο του διευθυντή του 6ου δημοτικού και δασκάλου του Δημήτρη φιγουράρει μία μπάλα. Με υπογραφή του 3D φυσικά. Ο Νίκος Αλχαζίδης μας την δείχνει με υπερηφάνια, είναι αν θέλετε μία υλική παρακαταθήκη που έχει αφήσει ο Διαμαντίδης στο σχολείο που φοίτησε.

“Ηταν πάντα ένα πολύ συνεπές παιδί.Οσο το επέτρεπαν οι υποχρεώσεις του. Το προτέρημά του ήταν ότι ρύθμιζε ο ίδιος μόνος του τις υποχρεώσεις του. Από πολύ μικρός διακρινόταν για την αυτοπειθαρχία του αλλά και το σεβασμό σ’ αυτό που έκανε” μας εκμυστηρεύεται…

Χαμηλών τόνων αλλά με μεγάλο πείσμα και επιμονή. Γνωρίζαμε ότι ήταν πολύ καλός παίκτης. Καμία φορά όμως οι συγκυρίες δεν επιτρέπουν στα ταλέντα να αναδειχθούν. Το μόνο που φοβόμουν ήταν οι συγκυρίες αλλά ευτυχώς κάτι τέτοιο δεν έγινε”.

Διακοπή για ελάχιστα δευτερόλεπτα καθώς χτύπησε το κουδούνι. Η φωνή του διευθυντή μπλέκεται πλέον μ’ αυτές των παιδιών: “Οταν ένας αθλητής δουλεύει τόσο πολύ ομαδικά και ατομικά με ώρες προπονήσεων δεν έχεις κάτι άλλο να πεις. Οι άλλοι τελείωναν την προπόνηση, αυτός συνέχιζε. Ωρες καθόταν μόνος του να σουτάρει. Μεσημέρι! Και αργότερα στο κλειστό. Και ήξερε πάντα που έχει δυνατότητες βελτίωσης”.

“Γνωρίζουν τα παιδιά ότι εδώ πήγαινε σχολείο ο Δημήτρης Διαμαντίδης” ρωτήσαμε…

ΤΑΓΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ

“Μα ο Δημήτρης έχει ανίψια σ’ αυτό το σχολείο. Το ξέρουν φυσικά όλα τα παιδιά ότι καθόταν σ’ αυτά τα θρανία κάποτε ο Διαμαντίδης. Εχει έρθει στο σχολείο το παιδί, έχει υπογράψει και μπάλα. Ποτέ δεν απεμπόλησε την καταγωγή του, δεν την ξέχασε ποτέ. Γι’ αυτό και εισπράττει μεγάλη αγάπη από τους Καστοριανούς, είναι το παιδί της διπλανής πόρτας. Δεν θεώρησε ποτέ ότι επειδή είναι παίκτης διεθνούς φήμης θα πρέπει να αλλάξει τη συμπεριφορά του”.

“Αρα” συνεχίζει ο κ.Αλχαζίδης “αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα για τα παιδιά κυρίως για την ακεραιότητά του σαν χαρακτήρας.  Δεν θεωρώ ότι θα μπορούσε να γίνει κάτι άλλο, ήταν ταγμένος στο μπάσκετ. Θα μπορούσε όμως να γίνει τα πάντα βάσει του πείσμα του και της επιμονής του”.

Μία βόλτα στη συνέχεια στη μικρή αυλή που στέγασε τα πρώτα μπασκετικά όνειρα του Δημήτρη Διαμαντίδη. Μερικά παιδιά παίζουν ποδόσφαιρο, δεν έχει σημασία το άθλημα.Αλλωστε και ο ίδιος ο Δημήτρης έπαιζε και ποδόσφαιρο. Ο χώρος μικρός, μοιάζει σαν να τον έχει ξεχάσει ο χρόνος, αλλά πλέον…ιστορικός.

Μία τελευταία κουβέντα με το διευθυντή και μία μικρή παρεμβολή από τη γυμνάστρια του Δημήτρη στην Α’ Δημοτικού που τυγχάνει και συγγενής του: “Ηταν ένα παιδάκι αδύνατο, λιπόσαρκο. Συμμετείχε σε όλα, χωρίς να ακούγεται ποτέ. Αλλά ήταν με μία μπάλα στο χέρι είτε στα πόδια είτε στα χέρια”. Σαν να περιγράφει, κατά μία έννοια, τον 36χρονο Διαμαντίδη.

Ο Διαμαντίδης δήμαρχος!

Σκηνή τρίτη: Δημαρχείο Καστοριάς. Ο Δήμαρχος Ανέστης Αγγελής έχει αρκετή δουλειά, όπως όλοι οι συνάδελφοί του στα χρόνια των μνημονίων, παλεύει με τα κύματα. Λίγα χρήματα, πολλές απαιτήσεις.

Ως πρώτος πολίτης της πόλης πάντως μιλά για τον Καστοριανό Δημήτρη Διαμαντίδη με θαυμασμό, ένα κρυφό δέος θα έλεγε κανείς: “Ο Δημήτρης ο Διαμαντίδης έχει τιμήσει την Καστοριά. Οχι μόνο την Καστοριά βέβαια, έχει τιμήσει όλη την Ελλάδα. Τόσο με το ήθος του όσο και με τις αθλητικές του επιδόσεις.

Ενα επαρχιωτόπουλο από την ακριτική Καστοριά έμαθε το μπάσκετ σ’ αυτήν εδώ την πόλη. Ο Δημήτρης ήδη διαφημίζει την πόλη μας με πολλούς τρόπους. Με τους τίτλους που έχει κατακτήσει με τις τιμές που έχει απολαύσει. Είναι πρότυπο για τους Καστοριανούς.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η ομάδα μπάσκετ της πόλης αρχίζει να διακρίνεται. Εχω την άποψη ότι πολύ σύντομα θα μιλάμρε για την Καστοριά στις μεγάλες κατηγορίες. Αυτό είναι αποτέλεσμα και της φήμης του Διαμαντίδη”.

Ο κ. Αγγελής έχει και ένα κρυφό όνειρο που μοιράζεται μαζί μας. Προφανώς θα παραμείνει όνειρο καθώς δεν προβλέπεται ενασχόληση του Διαμαντίδη με τα κοινά αλλά και πάλι ποτέ δεν ξέρεις: “Τελευταίο διοργάνωσαμε και την τελική φάση του πανελληνίου πρωταθλήματος εφήβων, στο κλειστό Γυμναστήριο που φέρει το όνομα “Δημήτρης Διαμαντίδης”. Ο κόσμος κατά τη διάρκεια του τουρνουά εξέφρασε πολύ θερμά την αγάπη του για τον Δημήτρη, σχεδόν ξέσπασε. Δεν χρειάζεται, άρα, να δώσουμε άλλο φως σ’ ένα ήδη φωτισμένο άνθρωπο.

Τον ευχαριστούμε και ανοίγουμε την αγκαλιά μας και την σκέψη μας στα νέα παιδιά που έχουν πάντα ως πρότυπο τον Διαμαντίδη.Η κοινωνία μας έχει ανάγκη από παραδείγματα. Και ο Δημήτρης εμπνέει αν μην τι άλλο.

Δεν σας κρύβω ότι θα τον ήθελα διάδοχό μου στην ηγεσία του Δήμου!Δεν σημαίνει κάτι αυτό, έμφαση θέλω να δώσω στην προσωπικότητά του”.

κ. Δήμαρχε λέτε;

Οι νέοι 3D στο κλειστό με τ’όνομά του

Διάλειμμα: Εκμεταλλευόμενοι ένα κενό, μία βόλτα στο κλειστό “Δημήτρης Διαμαντίδης” επιβαλλόταν. Δεν είναι πολλοί οι αθλητές που έχουν χαρίσει το όνομά τους σε γήπεδο ενώ ακόμη παίζουν.

Εκείνο το μεσημέρι είχαν προπόνηση οι μικροί αθλητές του παιδικού της Καστοριάς. Παιδιά γεννημένα το 1999, το 2000 και το 2001. Εχουν την τύχη να γυμνάζονται κάτω από την επιγραφή που γράφει “Κλειστό Δημήτρης Διαμαντίδης” και αυτό αναμφισβήτητα τους χαρίζει έμπνευση.

Τα φιντανάκια της Καστοριάς δείχνουν ότι κάνουν πολύ καλή δουλειά με τον προπονητή τους. Επιμένουν πολύ σε δύσκολες συνθήκες, προσπαθούν και κοπιάζουν, φέρνουν και αποτελέσματα.

Η ομάδα έφτασε εφέτος μία ανάσα από το φάιναλ σιξ του πανελληνίου πρωταθλήματος όπως μας ενημέρωσε ο έφορος του τμήματος Κώστας Μπασακίρος. Να λοιπόν που η σπορά που έριξε ο Δημήτρης Διαμάντιδης στην  πόλη του του πιάνει σιγά-σιγά τόπο.

Πάρτε μία γεύση

Ο άνθρωπος που τον έπεισε να υπογράψει στον Παναθηναϊκό

Σκηνή τέταρτη: Καφέ “Zaza” στις όχθες της πανέμορφης λίμνης της Καστοριάς. Ο Νίκος Μεσελίδης δεν βρίσκεται στην καλύτερη δυνατή κατάστασή του καθώς η ομάδα του, η Καλλιθέα Καστοριάς, έχει μόλις χάσει ένα σημαντικό παιχνίδι για την άνοδο στην Γ’ Εθνική. Ανθρωπος του ποδοσφαίρου ο “Γιατρός” (σσ έχει ξεχάσει ο άνθρωπος το πραγματικό του όνομα) αλλά και κολλητός του Διαμαντίδη.

Μιλούσαμε κάθε μέρα, έμενε στο δωμάτιο με τον Κώστα τον Τσαρτσαρή. “Ακόμα συζητάμε” μου είπε όταν τον ρώτησα. Του λέω “φέρε μου τον Κώστα στο τηλέφωνο”. Μιλάω με τον Τσαρτσαρή χωρίς να με ξέρει. “Τι κάνει ο άλλος; Πες του κάτι”. “Του το λέω να έρθει σε μας” μου απαντάει. “Μωρέ ρίξ’του καμιά σφαλιάρα” του ανταπαντώ. Και με τα πολλά τον πείσαμε!”

Απολαμβάνοντας την μπύρα του αρχίζει: “Με τον Δημήτρη μέναμε στην ίδια συνοικία, στην Καλλιθέα. Μας χώριζε μία απόσταση μόλις 150 μέτρων. Με το που τελείωνε το σχολείο, ο Δημήτρης άφηνε την τσάντα στο σπίτι και επέστρεφε στη αυλή για παιχνίδι.

Ποδόσφαιρο έπαιζε και μέσα αλλά περισσότερο τερματοφύλακας. Στη συνέχεια μπάσκετ Ηλικιακά διαφέρουμε κατά πολύ, έχουμε διαφορά 14 χρόνων. Με τον αδελφό του έκανα πιο πολύ παρέα αλλά κάποια στιγμή είχα το κυλικείο στο κλειστό. Ερχόταν ο Δημήτρης για προπόνηση εκεί, τον πρόλαβα δύο σεζόν και αναπτύξαμε μία άλλη σχέση.

Οι μπασκετικοί το έλεγαν ότι θα κάνει μεγάλη καριέρα. Η μεταγραφή του έγινε με τη μεσολάβηση του Πιλαφίδη που επέμεινε πάρα πολύ. Πηγαίναμε στα παιχνίδια του στη Θεσσαλονίκη”.

Ο “Γιατρός” είναι άνθρωπος που τα λέει έξω από τα δόντια. Γι’ αυτό και τονίζει ότι στην εξέλιξη του 3D έπαιξε σημαντικό ρόλο και ο παράγοντας τύχη: “Ηταν και τυχερός ο Δημήτρης. Την πρώτη σεζόν στον Ηρακλή ήταν απογοητευμένος που δεν έπαιζε. Κάποια στιγμή σκέφτηκαν να τον δώσουν δανεικό, νομίζω στον Εύοσμο. Υπήρχαν ήδη δύο ξένοι και ο Χάρης Μαρκόπουλος. Φεύγει ο ένας ο ξένος, ο Μαρκόπουλος παθαίνει εκείνη τη μεγάλη ζημιά που τον άφησε οριστικά εκτός και έρχεται στον αφρό ο Δημήτρης.

Ηταν όμως πάντα υπομονετικός. Και δουλευταράς, ζούσε για το μπάσκετ. Με μία μπάλα στο χέρι συνέχεια. Και δικαιώθηκε”.

Η ΚΟΥΒΑ ΚΑΙ Η ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ

Το χρονικό της μεταγραφής του στον Παναθηναϊκό παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον. Απολαύστε το! “Τη σεζόν που πήρε τη μεταγραφή στον Παναθηναϊκό είχαμε πάει όλοι μαζί διακοπές. Εγώ, ο Λάζος, ο Μήτσος και ο μάνατζέρ του. Στην Κούβα. Μιλούσαν συνέχεια, δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία, δεν ήμουν και μπασκετικός. Θυμάμαι να του λέει ο Λάζος ότι πιθανώς δεν θα έπαιζε στον Παναθηναϊκό.

Γυρίσαμε και ήμασταν μαζί στην Θεσσαλονίκη. Την επόμενη ημέρα ο Δημήτρης θα έφευγε στο Μέτσοβο, προετοιμασία με την Εθνική. Με πιάνει ο πατέρας του μου λέει “πες του κάτι, μου φαίνεται ότι θέλει να πάει στον Ολυμπιακό”. Ο Ολυμπιακός τότε δεν ήταν στα πολύ καλά του. “Εσένα θα σε ακούσει” μου λέει.

Βγήκαμε για φαγητό. Οταν γυρίσαμε το βράδυ τον είχα μέχρι το πρωί στο μπίρι-μπίρι. “Μήπως μωρέ δεν θα παίζω;”. “Ε, τότε αν είναι έτσι” του απάντησα “μείνε στον Ηρακλή να παίζεις 40 λεπτά!”

Την άλλη μέρα τον πήγα στο αεροδρόμιο. Του είπα “κανόνισε”. Μιλούσαμε κάθε μέρα, έμενε στο δωμάτιο με τον Κώστα τον Τσαρτσαρή. “Ακόμα συζητάμε” μου είπε όταν τον ρώτησα. Του λέω “φέρε μου τον Κώστα στο τηλέφωνο”. Μιλάω με τον Τσαρτσαρή χωρίς να με ξέρει. “Τι κάνει ο άλλος; Πες του κάτι”. “Του το λέω να έρθει σε μας” μου απαντάει. “Μωρέ ρίξ’του καμιά σφαλιάρα” του ανταπαντώ. Και με τα πολλά τον πείσαμε!”

Και ο επίλογος με μία προσέγγιση… ψυχοθεραπευτική: “Για να σου δώσω να καταλάβεις με ρωτήσαν κάποια στιγμή. “Νευριάζει;”. Απάντησα ότι δεν νευριάζει και πολλές φορές τον μάλωνα γι’ αυτό.

Είναι πλακατζής φοβερός στην παρέα. Από εκει και πέρα δεν έμπαινα στη διαδικασία συμβουλών. Μπορούσε κάποια στιγμή να πάει στη Ρωσία, είχε έρθει μία πολύ καλή πρόταση από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Με ρώτησε σχετικά. Και τελικά επέλεξε να μείνει.

Μου είχε δώσει να καταλάβω ότι θα σταματήσει το 2011 από την Εθνική, όχι το 2010. Δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε. Πάντως το έκανε και δεν άλλαξε γνώμη. Ηθελε να ρίξει όλο το βάρος της προσπάθειας στον Παναθηναϊκό. Για την τωρινή αποχώρηση ήξερα. Το καλύτερο βέβαια θα ήταν να κλείσει μ’ ένα πρωτάθλημα. Αλλά είναι δύσκολο” (σσ τελικά αποδείχθηκε ακατόρθωτο).

Ο Γιώργος Διαμαντίδης “έτρωγε” πόρτα

Σκηνή πέμπτη: Καφέ “explorer”, εμπορικό κέντρο Καστοριάς. Ενα από τα αθλητικά στέκια της πόλης. Εδώ το μεγάλο κοινό παρακολουθεί όλα τα μεγάλα ματς ποδοσφαίρου και μπάσκετ. Ανήκει στον Γιάννη Δημητριάδη, στον πρώτο προπονητή του Δημήτρη Διαμαντίδη ο οποίος διέγνωσε αμέσως τα μεγάλα χαρίσματα του 3D. Eδώ το πράγμα μπαίνει σε καθαρά μπασκετικά μονοπάτια. Αλλωστε ο Δημήτρης βρισκόταν στα χέρια του κόουτς Δημητριάδη σχεδόν για πέντε χρόνια ξεκινώντας από το προ παιδικό και φτάνοντας στο αντρικό τμήμα.

Ο λόγος του κόουτς ρέει σαν το νερό: “Πήρα τον Δημήτρη στα χέρια μου μετά τη συγχώνευση των δύο σωματείων της πόλης, το 1993 αν δεν με απατά η μνήμη μου. Προ παιδικό το επίπεδο. Παιδί με απίστευτη αντίληψη και ικανότητα μάθησης ο Διαμαντίδης από τότε. Αυτό ήταν το χάρισμά του.

Το σώμα του όμως ήταν ανέτοιμο και αυτό τον έκανε να μην μπορεί να σταθεί άμεσα στο πιο πάνω επίπεδο. Του έλεγες πάντως κάτι μία φορά και δεν χρειαζόταν να το ξαναπείς. Εγώ τον αγάπησα αμέσως. Τον είχα στο παιδικό μέχρι την τελευταία σεζόν και μετά στο ανδρικό και ως βοηθός και ως πρώτος προπονητής.

Οταν έφυγε από εδώ έκανα μία δήλωση με τον Διαμαντίδη άσημο εντελώς. Ηταν τόσο άσημος που οι εφημερίδες της Θεσσαλονίκης έγραψαν ότι ο Ηρακλής πήρε τον… Γιώργο Διαμαντίδη. “Το παιδί αυτό μπορεί να παίξει στην Εθνική ομάδα” είχα πει. Με πήραν στο ψιλό. Λογικό ήταν βέβαια. Ο Διαμαντίδης ήταν ένας παίκτης Γ’ Εθνικής. Ηξερα όμως το χαρακτήρα του”.

Οταν έφυγε από εδώ έκανα μία δήλωση με τον Διαμαντίδη άσημο εντελώς. Ηταν τόσο άσημος που οι εφημερίδες της Θεσσαλονίκης έγραψαν ότι ο Ηρακλής πήρε τον… Γιώργο Διαμαντίδη. “Το παιδί αυτό μπορεί να παίξει στην Εθνική ομάδα” είχα πει. Με πήραν στο ψιλό.

Ο Δημητριάδης εξιστορεί το πως ο Διαμαντίδης έγινε τελικά αυτό που ξέρουμε. Οι δυσκολίες που ξεπέρασε δεν ήταν λίγες, το αντίθετο! “Το σώμα του άρχιζε να τον βοηθάει από τη στιγμή που έφυγε από την Καστοριά. Στα 19 του πάντως είχε ακόμα εφηβικό σώμα αλλά στη συνέχεια άλλαξε πολύ. Το παιδί δούλευε πολύ και εδώ αλλά το σώμα του δεν ήταν έτοιμο να δεχθεί πράγματα. Πήρε όμως ύψος και αρκετά μεγάλος. Ποτέ δεν ήταν όμως ο τύπος που θα ξημεροβραδιαζόταν στα βάρη, τον ενδιέφερε το μπάσκετ.

Οταν έφυγε για τον Ηρακλή ο Δημήτρης είχε ύψος 1.92 και άνοιγμα χεριών στα 2.10! Τελείωνε τα ματς με τάπες και κλεψίματα συνέχεια. Ο Πιλαφίδης πόνταρε περισσότερο στον καλό χαρακτήρα του Δήμητρη, πίστευε ότι πήρε έναν καλό ρολίστα. Δεν μπορούσε και ο κόουτς να καταλάβει που μπορούσε να φτάσει ο παίκτης του.

Στα δύο πρώτα χρόνια του στον Ηρακλή ο Δημήτρης έπαιζε το ρόλο του αμυντικού ράμπο στη θέση “3”. Χωρίς ρόλους στην επίθεση.Ο Κακιούσης με τον Νικολαϊδη του έδωσαν ρόλο και στο άλλο κομμάτι του παρκέ, την τέταρτη πια σεζόν. Και τότε απογειώθηκε ο Μήτσος.

Ο ΠΙΛΑΦΙΔΗΣ ΗΤΑΝ Ο ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ

Οι άνθρωποι που τον βοήθησαν αποφασιστικά ήταν λίγο και καλοί. Πάνω από όλους στο τελευταίο κομμάτι ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Ας αφήσουμε τον κόουτς να τα πει: “Ο Πιλαφίδης είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στην καριέρα του γιατί αυτός πίεσε καταστάσεις για να γίνει η μεταγραφή στον Ηρακλή. Ηταν αυτός που επίσης άναψε κόκκινο στην ανταλλαγή με τον Ηλιάδη την πρώτη σεζον, έθεσε βέτο. Και του βρήκε και μάνατζερ. Καθοριστικός, τον προστάτευσε πολύ τον Δημήτρη, τον στήριξε.

Μπασκετικά καθαρά δεν τον βοήθησε τόσο πολύ. Τεχνικά δούλεψε πολύ μαζί μου, τακτικά με τους Κακιούση-Νικολαϊδη.

Οταν πήγε στον Παναθηναϊκό ο Διαμαντίδης, ήταν πια έτοιμος. Μην ξεχνάμε ότι πήγε ως MVP του πρωταθλήματος. Στην ημιτελική σειρά των ημιτελικών του Ηρακλή με τον Παναθηναϊκό το 2004 όλο το αμυντικό πλάνο του Παναθηναϊκού προσαρμοσμένο πάνω στον Δημήτρη. Εκεί κατάλαβα ότι ο Ομπράντοβιτς είχε καταλάβει για ποιον πρόκειται.

Ο Ζοτς του έδωσε αμέσως ρόλο ηγέτη. Δεν περίμενε. Αμέσως. Απέδειξε πόσο μάγκας είναι. Η αλήθεια είναι ότι και ο Διαμαντίδης μπορούσε να σηκώσει το βάρος. Αλλο Παναθηναϊκός άλλο Ηρακλής. Εγώ ήμουν σίγουρος. Με απασχολούσε ένα μόνο πράγμα. Θυμάμαι να μιλάμε λίγους μήνες πριν πάρει τη μεταγραφή. Ελεγε “που να πάω στην Αθήνα εγώ θα χαθώ εκεί”. Είχε τέτοιες ανασφάλειες. Ηταν καθαρά ψυχολογικό. Ο τρόπος όμως που τον αντιμετώπισε ο Ομπράντοβιτς έκανε τη διαφορά. Το μυστικό ήταν να αισθανθεί ασφάλεια τον Δημήτρη.Του την έδωσε ο Ζοτς και ο Μήτσος απογειώθηκε”.

ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ ΤΟΥ VSPAN ΑΠ’ΤΟ ΧΙΟΥΣΤΟΝ

Στο…προαιώνιο ερώτημα αν θα μπορούσε ο Διαμαντίδης να παίξει στο ΝΒΑ ο Δημητριάδης παίρνει ξεκάθαρη θέση που δεν έχει σχέση μ’ αυτή του Διαμαντίδη: “Στο ΝΒΑ τον ήθελαν πολύ! Τα λεφτά δεν τον συγκινούν. Αλλά να ξέρετε ότι στο ΝΒΑ δεν πήγε γιατί δεν τον προσέγγισαν με το σωστό τρόπο. Αν τον έκαναν να αισθανθεί απαραίτητος… Μπορούσε να παίξει σίγουρα στις ΗΠΑ. Γελούσε και ο ίδιος όταν του το έλεγα αλλά εγώ το πίστευα”.

Κάνε κάτι να με φέρουν πίσω δεν αντέχω εδώ!

Απλώς ο Δημήτρης δεν ήθελε να ξεκινήσει από την αρχή. Ηταν καλά στον Παναθηναϊκό, αισθανόταν σιγουριά, έπαιρνε καλά λεφτά. Οταν δε πήγε ο Σπανούλη στο Χιούστον και έγινε ότι έγινε, ήταν το τελειωτικό. Τον έπαιρνε τηλέφωνο ο Σπανούλης και του έλεγε “Μήτσο κάνε κάτι να με φέρουν πίσω δεν αντέχω εδώ”. Δεν υπήρχε από εκεί και πέρα περίπτωση να πάει”.

Για το περιβόητο σουτ στο Βελιγράδι έχουν ειπωθεί πολλά. Το θέσαμε και στον κόουτς ο οποίος και πάλι απάντησε χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος. Γιατί ο άνθρωπος ήξερε πολύ καλά τον 3D και τα χούγια του: “Επαιξε μεγάλο ρόλο στην καριέρα του το σουτ στο Βελιγράδι. Αυτό που δεν είναι τόσο γνωστό είναι δεν υπήρχε καλοκαίρι που να τελειώσει η σεζόν και να μην έρθει εδώ για 20 ημέρες να κάνει ατομική προπόνηση. Ειδικά εκείνο το καλοκαίρι δούλεψε το σουτ σαν να μην υπάρχει αύριο.

Ηταν ασταθής και το ήξερε. Δούλεψε λοιπόν σκληρά, πολύ σκληρά το καλοκαίρι του 2005.Πλέον ήταν έτοιμος και από πλευράς σουτ. Τα έφερε και η ζωή έτσι που του ήρθε η μπάλα εκείνη τη στιγμή. Πάτησε μετά από εκεί πολύ καλά στα πόδια του”.

Η αναμενόμενη αποχώρηση δεν εξέπληξε όπως δεν εξέπληξε το συνομιλητή μας και ο λόγος αποχώρησης του Δημήτρη Διαμαντίδη από την Εθνική το 2010. Ξέρει αλλά δεν μας κάνει σοφότερους όπως θα καταλάβετε: “Δεν μου το είπε για φέτος, προσωπικά θα ήθελα να τον δω λίγο ακόμα. Δεν είναι αυτός που ήταν, κακά τα ψέμματα αλλά παραμένει ο πιο σημαντικός παίκτης του Παναθηναϊκού. Τουλάχιστον στο εγκεφαλικό κομμάτι. Θα ήθελα όμως να ξαναπαίξει μερικά ματς στην Εθνική. Θα ήθελα να δω δίδυμο Διαμαντίδη-Αντετοκούνμπο; Θα έπρεπε να πέσουν όλοι πάνω του και να του πουν να παίξει ένα μήνα ακόμα! Να τελειώσει στην καριέρα του στην Εθνική. Θα τον έπειθαν αν του το ζητούσαν με το σωστό τρόπο.

Για το 2010 ξέρω τι συνέβη αλλά δεν μπορώ να στο πω. Μπορείτε όμως να το φανταστείτε. Δεν ήταν μόνο η κούραση που πάντως παίζει ρόλο.

Οσον αφορά το μέλλον προπονητής δεν θα γίνει, είναι αρκετά έξυπνος για μην γίνει. Δεν ξέρω τι ρόλο θα μπορούσε να αναλάβει. Θα ήθελα να δω ότι έγινε στη Σερβία που μεγάλοι παίκτες όπως ο Ντανίλοβιτς και ο Μποντιρόγκα ανέλαβαν τα ηνία του σέρβικου μπάσκετ. Οι δικoi μας παίκτες θα πήγαιναν εξαιρετικά στο διοικητικό κομμάτι”.

ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΣΑΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗ

Μερικά ακόμη συμπέρασματα του κόουτς για το τέλος: “Το δίδυμο Μπατίστ-Διαμαντίδη ήταν εκπληκτικό. Μα δεν υπάρχει εγκεφαλικός και έξυπνος παίκτης που δεν θα μπορούσε να παίξει με τον Δημήτρη. Και δεν είναι τυχαίο που τον αγαπούν όλοι οι συμπαίκτες του. Είχα πει κάτι παλαιότερα. Ο Διαμαντίδης μαζί με τον Παπαλουκά άλλαξαν το μπάσκετ. Εκαναν τον πολύ κόσμο να καταλάβει ότι το μπάσκετ δεν είναι μόνο το σκοράρισμα. 

Οι γονείς του δεν ανακατεύτηκαν ποτέ στην καριέρα του, ήταν υποστηρικτές μόνο. Μακάρι να μπορούσαν να το καταλάβουν αυτό όλοι οι γονείς σήμερα, έχουν εξελιχθεί δυστυχώς σε πρόβλημα. Χάνονται έτσι παιδιά. Από γονείς που πιέζουν πολύ.

Οταν τα πρώτα χρόνια δεν του έδινε κανείς σημασία, ο Διαμαντίδης δεν έχασε ποτέ την πίστη του. Ποτέ! Ούτε στην τοπική ένωση δεν τον έπαιρναν γιατί ήταν λέει αδύνατος. Ποτέ όμως δεν απογοήτευτηκε! Δούλευε συνέχεια. Ο Σάκοτα πήγε να του κόψει το μπάσκετ. Αυτός συνέχισε την προσπάθεια.

Οι Παπαλουκάς Διαμαντίδης και Χαρίσης βρέθηκαν μαζί στην Εθνική το 2003. Εκ περιτροπής ο Ιωαννίδης άφηνε έναν εκτός στα φιλικά. Τον ρώτησαν γιατί δεν παίζαμε καλά. Τότε είπε ο Ξανθός ότι με τον Διαμαντίδη έξω δεν μπορούμε να παίξουμε καλά. Τους άνοιξε όλων τα μάτια.

Και το κορυφαίο: Δεν θέλω να πω για το περιστατικό του κοψίματός του από άλλη ομάδα της Α1 πριν πάει στον Ηρακλή. Τον πήγαμε να τον δουν σε μία προπόνηση. Μετά το τέλος της μας είπαν ότι δεν θα το χρειαστούν άλλο και να μην τον ξαναπάμε! Τουλάχιστον εκεί δέχθηκαν να τον δουν. Αλλοι μας έκλειναν την πόρτα από το τηλέφωνο”.

Διαμαντίδης στην TV

Σκηνή έκτη: Ιδιο μέρος, διαφορετικό το σκηνικό. Οι πάντες στη θέση τους, έτοιμοι για το τζάμπολ του τρίτου τελικού μεταξύ του Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού στο ΣΕΦ. Το μαγαζί κατάμεστο.

Μην φανταστείτε ότι λόγω Διαμαντίδη άπαντες οι Καστοριανοί έχουν ασπαστεί την αγάπη του για τον Παναθηναϊκό. Υπάρχουν πολλοί φίλοι του Ολυμπιακού και…πάρα πολλοί φίλοι του ΠΑΟΚ που στην αρχή ασχολήθηκαν φυσικά με το ποδοσφαιρικό παιχνίδι της ομάδας τους με τον Πανιώνιο.

Η εξέλιξη που έφερε τον Παναθηναϊκό στον αφρό ικανοποίησε σαφώς τους φίλους-θαμώνες του Παναθηναϊκού και κυρίως τα καλάθια του Δημήτρη Διαμαντίδη. Για τους Καστοριανούς, φίλους του παίκτη ή όχι ο Διαμαντίδης είναι πάντα ο Μήτσος. Ο Μήτσος το ένα, ο Μήτσος το άλλο.

Στο τέλος βέβαια η έκβαση προκάλεσε θύελλα ενθουσιασμού στους θαμώνες-φίλους του Ολυμπιακού. Ειδικά τα καθοριστικά τρίποντα του Βασίλη Σπανούλη πανηγυρίστηκαν έξαλλα μέσα στο σπίτι του 3D. Eτσι είναι ο αθλητισμός, αυτό είναι το μπάσκετ.

Η βραδιά έκλεισε με πολλά σχόλια, κους-κους και με ολίγον προβληματισμό για την απόδοση του Παναθηναϊκού. Οχι, οι χαμένες βολές του Μήτσου στο 64-66 δεν σχολιάστηκαν καθόλου. Αυτό δα έλειπε.

Φωτογραφίες: Κώστας Τσακαλίδης