Επιτρέψτε μου σήμερα να σας μιλήσω για έναν μουσικό που έφυγε για το μεγάλο ταξίδι προχθές, σε ηλικία μόλις 64 ετών. Πρόκειται για έναν -κατά τη γνώμη μου- από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες της ροκ μουσικής, που θα μπορούσε άνετα να σταθεί δίπλα στους μεγάλους Έρικ Κλάπτον, Τζεφ Μπεκ και άλλους, που έχουν πάρει θέση πλέον στο “Πάνθεον” της ηλεκτρικής κιθάρας.
Ο κιθαρίστας αυτός ήταν Έλληνας, που γεννήθηκε στην Καστοριά, μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη και γύρισε στην Ελλάδα, χωρίς να μπορέσει να ξεφύγει από κάποια πάθη, που δεν τον άφησαν να πετάξει. Το όνομά του, Θοδωρής (Τέρυ) Παπαντίνας. Μπορεί να μη σας λέει κάτι, αλλά αν σας αρέσει η ροκ μουσική και αν ψάξετε στο u tube και τον ακούσετε, θα με δικαιώσετε, είμαι βέβαιος. Τον Παπαντίνα τον γνώρισα στα μέσα του ’70, στο τότε ΕΙΡΤ. Είχε έλθει με έναν γνωστό του, εκφωνητή ειδήσεων, τον οποίο χρησιμοποιούσα κι εγώ για μια εκπομπή που έκανα τότε. Ο ηχολήπτης (θυμάμαι ότι είχε μεγάλο πρόβλημα όρασης και έπρεπε να γράφω τα κείμενά μου με μεγάλα, κεφαλαία γράμματα) γνώριζε ότι έπαιζα με ένα ροκ γκρουπ και μου είπε. “Ο Θοδωρής παίζει κιθάρα”. Πιάσαμε κουβέντα και καταλήξαμε στον χώρο όπου εργαζόμουν τα βράδια ως μουσικός, στην οδό Αμερικής. Ο κιθαρίστας μας, Χάρτης Πολάτος, μας είχε αφήσει ξαφνικά, για να ακολουθήσει μια τραγουδίστρια στον Καναδά και ψάχναμε αντικαταστάτη.
Όταν τον άκουσα να παίζει, νόμισα ότι ονειρευόμουν. Το ύφος, η δύναμη, ο τρόπος που χειριζόταν την κιθάρα, με άφησαν άφωνο. Τηλεφώνησα αμέσως στους άλλους δυο του γκρουπ και μέχρι το βράδυ, “τζαμάραμε” χωρίς σταματημό. “Θέλεις να παίζεις μαζί μας; ‘Εχουμε συμβόλαιο μέχρι το καλοκαίρι” του είπα. Ήταν Νοέμβριος. Δώσαμε τα χέρια και ραντεβού την επομένη, για να αρχίσουμε πρόβες με την Έρικα Μπρόγερ, με την οποία συνεργαζόμασταν. “Ζητάει συγγνώμη, αλλά δεν μπορούσε” μας πληροφόρησε την επομένη ο φίλος του ηχολήπτης.
Από τότε, όποτε μπορούσα, παρακολουθούσα την πορεία του, πορεία ροκ μουσικού σαν ταινία δρόμου εκείνης της εποχής, ως προς τον τρόπο ζωής και προς κάποιες συνήθειες. Μου αρκούσε να τον βλέπω να συνομιλεί με την κιθάρα, να σκαλίζει τα κουμπιά, να βλέπω τους μορφασμούς στο πρόσωπό του, που ακολουθούσαν νότα-νότα το παίξιμό του. Κι όταν εύρισκα κάποια βίντεο στο διαδίκτυο, τα “έλιωνα” κυριολεκτικά.”Τι είναι το ροκ; Είναι μουσική; είναι τρόπος ζωής;” τον ρώτησαν. “Να σου πω, δεν ξέρω. Νομίζω ότι είναι η ατμόσφαιρα” είπε. Και για εκεί πέταξε…
