Του ΘΟΔΩΡΗ ΦΕΛΑΝΗ
Οι βόλτες στην αγαπημένη του Καστοριά θα είναι στο εξής ξέγνοιαστες. Χωρίς άγχος, χωρίς ωράριο, χωρίς δεσμεύσεις και περιορισμούς. Ποιος ξέρει; Η οικογενειακή τσάρκα με τα παιδιά ίσως να τον βγάλει κάποια στιγμή και στην οδό Θεμιστοκλέους, εκεί στις μπασκέτες του 6ου Δημοτικού Καστοριάς που στεγάζεται απέναντι από το παλιό πατρικό του σπίτι. Εκεί όπου πήγε σχολείο και ξημεροβραδιαζόταν με μια μπάλα μπάσκετ… Εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν όλα. Αυτή είναι η ιστορία του Δημήτρη Διαμαντίδη από τη γενέτειρά του, την Καστοριά, στον δρόμο προς την καταξίωση, την καθιέρωση, τη δόξα και την ανάδειξή του σε μύθο του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Παίζοντας μπάσκετ στην… ποδοσφαιρομάνα Καστοριά
Τα παιδικά του χρόνια ήταν ανέμελα, γιος του γουναρά στο επάγγελμα Θωμά Διαμαντίδη και της Μαρίας, ο Δημήτρης ήρθε στον κόσμο στις 6 Μαΐου του 1980 και έγινε έτσι το 4ο μέλος της οικογένειας. Λίγες ημέρες μετά τη γέννησή του, στις 25 Μαΐου, η Καστοριά πανηγύριζε μια μεγάλη αθλητική διάκριση, την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος στο ποδόσφαιρο κερδίζοντας με 5-2 τον Ηρακλή του Βασίλη Χατζηπαναγή. Οπως όλα τα παιδιά της γειτονιάς, έτσι κι ο Δημήτρης μικρός αγάπησε το ποδόσφαιρο, δεν ακολούθησε όμως το παράδειγμα του αδελφού του Βασίλη, ο οποίος είχε εγγραφεί σε ακαδημία ομάδας της περιοχής. Το ψηλόλιγνο παρουσιαστικό του τον οδήγησε τελικά στο μπάσκετ, στην ομάδα της Καστοριάς. Ταυτόχρονα παίζει μπάσκετ στις σχολικές ομάδες Γυμνασίου και Λυκείου της πόλης. Βγάζει μεγάλο πάθος στην εφηβεία για το μπάσκετ, τίποτα όμως δεν προδικάζει τα… μελλούμενα.
Διαμαντίδης, ένα «προϊόν» αργής… ωρίμανσης
 |
«Τον είχα παίκτη στην παιδική και στην προπαιδική ομάδα. Ο Δημήτρης, κι αυτό το μαρτυρούν και κάποιες φωτογραφίες αν θα βρείτε εκείνης της εποχής, ήταν βιολογικά μικρός. Ψήλωνε αργά, μέχρι και τα 20 του χρόνια έπαιρνε ύψος. Στο εφηβικό ήταν 1,78μ., όταν έφυγε για τον Ηρακλή ήταν 1,92 και το επόμενο διάστημα πήρε επιπλέον 4 πόντους» διηγείται ο πρώτος του προπονητής στην ομάδα της Καστοριάς, ο Γιάννης Δημητριάδης. «Μου είχε κάνει από την αρχή εντύπωση το άνοιγμα των χεριών του. Τότε έλεγα πως αυτό το άνοιγμα είναι στα 2,07μ., όμως οι περισσότεροι δεν ήξεραν ότι αυτό σημαίνει πως μπορεί να παίζει παραπάνω από το ύψος του. Βέβαια, τι να τα κάνεις τα μακριά χέρια αν δεν έχεις ταχύτητα αντίδρασης. Ειδικά για πλέι μέικερ ήταν αργός» λέει. Αυτό δεν εμπόδιζε τον ίδιο να κάνει αυτό που αγαπάει, να παίζει ατέλειωτες ώρες μπάσκετ με την ομάδα και την παρέα του. Οι φίλοι του τού είχαν κολλήσει και το παρατσούκλι «Τόνι» εξαιτίας του θαυμασμού που έτρεφε τότε για τον Τόνι Κούκοτς. Μάλλον δεν ήταν τυχαίο ότι στην Καστοριά έπαιζε με το νούμερο 7. Στον Ηρακλή πήρε το «13» όχι επειδή το διάλεξε αλλά επειδή μόνο αυτό υπήρχε διαθέσιμο.
Ποια Εθνική; Ούτε ΕΚΑΣΔΗΜ
Πίσω στο 1997, το ταλέντο του έφηβου Δημήτρη δεν είχε ακόμη ανθίσει. Το… βιολογικό προϊόν της Καστοριάς δεν ήταν ακόμη έτοιμο. Η «απόσταξη» συνεχιζόταν αργά αλλά σταθερά στο κλειστό γηπεδάκι της περιοχής που σήμερα φέρει το όνομά του. Οι προπονητές τον αντιμετώπιζαν με δυσπιστία. Γι’ αυτό και δεν ήρθαν ποτέ προσκλήσεις από εθνικές ομάδες, παίδων, εφήβων ή νέων. Ο Διαμαντίδης δεν είχε κληθεί ούτε καν από το κλιμάκιο της Ενωσης Δυτικής Μακεδονίας, την ΕΚΑΣΔΗΜ! Οι προσκλήσεις κι η αναγνώριση θα έρθουν μετά, σε δεύτερο χρόνο. Λες κι όλα συνέβησαν στη ζωή αυτού του παιδιού για κάποιον λόγο. Η έλευση του Κώστα Πιλαφίδη στην Καστοριά (αναλαμβάνει την αντρική ομάδα που τότε αγωνιζόταν στη Γ’ Εθνική) έμελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξή του. Ο Ελληνας τεχνικός κρίνει ότι παρά τις αδυναμίες του διαθέτει μεγάλα περιθώρια εξέλιξης, αποκτά ξεκάθαρη εικόνα για τις δυνατότητές του. Λίγα χρόνια αργότερα, όταν ο Πιλαφίδης αναλαμβάνει θέση βοηθού στον Ηρακλή, εισηγείται την απόκτησή του. Η μεταγραφή του, όμως, εξελίσσεται σε θρίλερ.
Η μεταγραφή των 9 εκατ. δραχμών
Ο Διαμαντίδης ήρθε στο Ιβανώφειο για δοκιμές επί Σάκοτα το καλοκαίρι του 1999. Αφήνει καλές εντυπώσεις, όμως η απαίτηση του τότε προέδρου της Καστοριάς Σωτήρη Βογιατζή εκνευρίζει τους «κυανόλευκους». «Ε όχι και 50 εκατομμύρια δραχμές. Καλός ο μικρός αλλά και τα 50 είναι πολλά» λένε στον Ηρακλή και αντιπροτείνουν 7 εκατ. δραχμές. Η απόσταση είναι μεγάλη, η μεταγραφή πάει να χαλάσει, ενώ η προσπάθεια που έγινε από την Καστοριά ώστε να μπουν στο «παιχνίδι» κι άλλες ομάδες της Α1 πέφτει στο κενό. «Ποιος Διαμαντίδης;». Δεν ενδιαφέρεται κανείς. Μετά από αρκετές εβδομάδες και προσωπική πίεση του ίδιου του πατέρα του Διαμαντίδη κι ενός φίλου της οικογένειας από το ΔΣ της Καστοριάς, η μεταγραφή τελικά κλείνει στα 9 εκατ. δρχ. συν κάτι μπάλες, συν μια στολή για την αντρική ομάδα της Καστοριάς.
Ο Διαμαντίδης το 1999 παίρνει τον δρόμο για τη Θεσσαλονίκη και τον Ηρακλή. Είναι 19 ετών, δεν τον γνωρίζει σχεδόν κανείς, η μεταγραφή του περνάει στα ψιλά των εφημερίδων της Θεσσαλονίκης. Θα αργήσει πολύ ακόμη για να δει το όνομά του πρωτοσέλιδο. Είπαμε, ο Διαμαντίδης ανήκει στην κατηγορία προϊόντων… αργής ωρίμανσης, όμως τώρα ο χρόνος μετράει υπέρ του. «Δεν είναι αριστερόχειρας, είναι αμφίχειρας» Την πρώτη χρονιά δεν παίρνει ευκαιρίες, συλλέγει παραστάσεις. Τον θυμούνται να έρχεται στο γήπεδο για προπόνηση με τα πόδια από το σπίτι έχοντας για παρέα του τον Λάζαρο Παπαδόπουλο. Τη 2η χρονιά ο συχωρεμένος Μάκης Δενδρινός του δίνει ρόλο 4ου πλέι μέικερ, πίσω από Καράσεφ, Σαντάτζελο και Χάρη Μαρκόπουλο.
Ο Καράσεφ κάνει τραγική χρονιά, ο Σαντάτζελο την κοπανάει νωρίς, ο Χάρης Μαρκόπουλος τραυματίζεται, ο Δενδρινός αποχωρεί και ο δεύτερος προπονητής Δημήτρης Καραμιχάλης δεν έχει άλλη επιλογή από το να ρίξει στα βαθιά τον Καστοριανό, ο οποίος δείχνει την αξία του. Στην 3η του χρονιά, με τον Πιλαφίδη πλέον πρώτο προπονητή, το νερό μπαίνει στο αυλάκι και την επόμενη με τον Κακιούση έρχεται η καθιέρωση. «Στην πραγματικότητα δεν είναι αριστερόχειρας, είναι αμφίχειρας, καθώς χρησιμοποιεί και το δεξί του χέρι. Μπορεί να σουτάρει με το αριστερό, όμως την μπέιζμπολ πάσα την κάνει με το δεξί, ενώ γράφει και με το δεξί» λένε στον Ηρακλή που από το 2003 αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι το Ιβανώφειο είναι πολύ μικρό για να χωρέσει το ταλέντο του. Το 2004 Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός καταθέτουν προτάσεις. Επειτα από πολλή σκέψη επιλέγει το πλάνο του Παναθηναϊκού στον οποίον είχε ήδη μετακομίσει ένας καλός του φίλος από τον Ηρακλή, ο Νίκος Χατζηβρέττας. Ηταν 24 χρονών όταν πήρε τον δρόμο για τον Παναθηναϊκό. Εκείνο το καλοκαίρι ταξιδεύει για πρώτη φορά εκτός Ελλάδας για διακοπές. Πάει στην Κούβα μαζί με έναν αδελφικό του φίλο από την Καστοριά και τον Λ.Παπαδόπουλο. «Εντάξει στον Ηρακλή… Στον Παναθηναϊκό όμως θα τα καταφέρω;» αναρωτιέται. Η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους…
