Είναι αλήθεια ότι στο χωριό μας συνέβησαν κατά καιρούς, γεγονότα που σημάδεψαν την πορεία του και τις σχέσεις των κατοίκων του.
Αφηγήσεις γεροντότερων, φαντάζουν σαν κινηματογραφική ταινία, βγαλμένη όχι από τη φαντασία μα από το θησαυροφυλάκιο των αναμνήσεών τους….
Λίγες μόλις δεκαετίες πριν, η Λάγκααποτελούσε «το κέντρο» της περιοχής και πόλο έλξης επισκεπτών.
Με τα δεινά που άφησε πίσω του ο πόλεμος του ΄40, οι κάτοικοί της ανασυγκρότησαν το χωριό, πήραν δύναμη από τις όποιες απώλειες και συνέχισαν τη ζωή τους.
Η ξενιτειά για πολλούς νέους της εποχής ήταν το διέξοδο στη φτώχεια, μα και η περήφανη Λαγκιώτικη αξιοπρέπεια και διακαής πόθος για δημιουργία.
Στα πέρατα του κόσμου βρέθηκαν προκειμένου, όχι μόνο να επουλώσουν τις μεταπολεμικές πληγές αλλά και να βοηθήσουν τους γονείς και όσους από τους συγγενείς είχαν μείνει πίσω.
Στις Η.Π.Α., στην Αυστραλία, σε όλη την Ευρώπη, ακόμη και στην Αφρική βρέθηκαν Λαγκιώτες.
Το ανήσυχο πνεύμα τους σε συνδυασμό με το ταλέντο της δημιουργίας και την έμφυτη κλίση τους στις τέχνες και στις επιστήμες, στάθηκε αιτία πολοί από αυτούς να ζήσουν χρόνια πολλά στην ξενιτειά, ίσως και όλη την υπόλοιπη ζωή τους….
Σημείο αναφοράς για την αρχή του ξενιτεμού στη Λάγκα, το «δέντρο του Λάγουρη»!
Ένα δέντρο που ονομάστηκε έτσι, αφού βρίσκεται ακριβώς στα όρια ενός χωραφιού, ιδιοκτησίας του Βασίλη(;) Λάγουρη.
Στην αρχή του χωριού, στην είσοδο…
Το δέντρο αυτό σηματοδοτούσε το σημείο του «φευγιού».
Εκεί ή μάλλον μέχρι εκεί, «ξεπροβόδιζαν» όλους όσους έφευγαν από τη Λάγκα. Είτε πήγαιναν στο Άργος, είτε στην ξενιτειά.
Εκεί έριχναν πίσω τους μια μαύρη πέτρα που σηματοδοτούσε την ελπίδα και την υπόσχεση συνάμα πως όταν γύριζαν στη Λάγκα δε θα έβρισκαν τα ίδια προβλήματα και βάσανα.
Και στο σημείο εκείνο υποδεχόντουσαν όσους έφταναν στο χωριό. Τον ξενιτεμένο γιό, τον πατέρα από το Άργος φορτωμένο με τις προμήθειες και τα ”καλούδια”…
Η ηλικία του, υπολογίζεται κάπου στα 100 χρόνια. «Άντεξε και θα αντέξει άλλο τόσο, γιατί είναι ποτισμένο με δάκρυα», μου είχε πει πριν χρόνια ο Θωμάς Σπύρου. « Από νέος το θυμάμαι. Εκεί χαιρετούσαμε όποιον έφευγε, εκεί κάποτε χαιρέτησαν και μένα» είχε πει.
Η πληροφορία που μου έδωσε ένας άλλος συγχωριανός, πως μέχρι εκεί έφτανε ένας τελάλης που φώναζε και καλούσε : «άλλος για τη ξενιτειά» δεν επιβεβαιώθηκε από άλλον, μα είναι τόσο γραφικό και τόσο πιθανό για την εποχή, που θα μπορούσε να ισχύει.
Ακόμη και σήμερα αποτελεί σημείο αναφοράς και πολύ συχνά ακούς «πήγα για περπάτημα μέχρι το δέντρο του Λάγουρη»…
Πόσο όμορφα μα την αλήθεια όλα αυτά φαντάζουν σήμερα! Πόσο γραφικά… αυτά, που χρόνια πριν, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ”απλά, καθημερινά, ίσως και βασανιστικά” για τους προγόνους μας….
