Συμπληρώνονται ήδη 9 χρόνια ύφεσης και 7 χρόνια με , επιβαλλόμενα από τους δανειστές, «προγράμματα» που οδηγούν σε συνεχή μείωση του ΑΕΠ, σε τραγικά υψηλά ποσοστά ανεργίας, σε συνεχώς υψηλότερα φορολογικά βάρη για τα μεσαία και ασθενέστερα στρώματα, σε συνεχή μείωση των οικογενειακών προϋπολογισμών με περικοπές μισθών και συντάξεων και βέβαια σε συνεχή υποβάθμιση των παρεχόμενων από το κράτος υπηρεσιών σε κρίσιμους τομείς όπως είναι η Υγεία , η Παιδεία , η Κοινωνική Πολιτική.
Κάθε Μνημόνιο είναι δυσμενέστερο από το προηγούμενο και οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερη βύθιση την οικονομία.
Η τραγική κατάσταση εντείνεται τελευταία και λόγω του προσφυγικού, μετά τις απαράδεκτες αποφάσεις των ευρωπαϊκών χωρών που ορθώνουν φράχτες και κουρελιάζουν την ευρωπαϊκή ενότητα στα συρματοπλέγματα τους και την ανικανότητα της Κυβέρνησης να το διαχειριστεί στοιχειωδώς.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, με πρωταγωνιστές τα δύο μεγαλύτερα αυτή τη στιγμή κόμματα, (ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ.), φαντάζουν αποκομμένα από την πραγματικότητα. Χωρίς στρατηγικό σχέδιο για την χώρα, χωρίς φαντασία, χωρίς προτάσεις, χωρίς αποφασιστικότητα, περιορίζονται σε συναγωνισμό «ποιός θα εφαρμόσει καλύτερα» ένα πρόγραμμα (που δεν είναι καν πρόγραμμα) που οδηγεί σε ασφυξία οικονομία, πολίτες, χώρα.
«Γάντζωμα στην εξουσία» με κάθε τρόπο για τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν διστάζει να κάνει απίθανες κωλοτούμπες εφαρμόζοντας δεξιές πολιτικές , επιδίωξη «επιστροφής» στην εξουσία για την Ν.Δ. που δεν έχει να προτείνει τίποτε νέο, ριζοσπαστικό, αναπτυξιακό, διαφορετικό.
Και η αποκαλούμενη «κεντροαριστερά» ; Οι πολιτικοί σχηματισμοί που αρέσκονται να λένε ότι κινούνται στο χώρο της μεγάλης προοδευτικής, δημιουργικής,ριζοσπαστικής παράταξης που επιχείρησε τις πιο σημαντικές αλλαγές στην Ελλάδα και εκφράστηκε από το ΠΑΣΟΚ μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και την Ένωση Κέντρου παλαιότερα, τι κάνουν ; Πως κινούνται ; Τι προτείνουν οι ηγεσίες των κομμάτων που αυτοπροσδιορίζονται ως «κεντροαριστερά», «σοσιαλδημοκρατικά»,«προοδευτικά»,«μεταρρυθμιστικά» ;
Μέχρι τώρα ασχολούνται με τους εαυτούς τους.
Με το πως θα συνεργαστούν προεκλογικά. Ποιοι θα συμμετέχουν στην συνεργασία . Ποιοί θα στελεχώνουν τις επιτροπές συζήτησης και πόσοι θα συμμετέχουν σ’ αυτές από το «ΠΑΣΟΚ», την «ΔΗΜΑΡ», το «Ποτάμι», την «ΔΡΑΣΗ»( !!) τις «κινήσεις πολιτών έτσι» τις «κινήσεις πολιτών αλλιώς» κλπ, πως θα «μειωθεί» ο πρώην Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου.
Μ’ αυτά ασχολούνται οι ηγεσίες των επιμέρους κομμάτων καθώς και με την επαναλαμβανόμενη πρόταση συμμετοχής στην Κυβέρνηση (πάλι 😉 με σχηματισμό «οικουμενικής» Κυβέρνησης απ’ αυτή τη Βουλή.
Συμμετοχή σε τέτοια Κυβέρνηση για να εγκρίνονται με κοινοβουλευτική άνεση οι αποφάσεις νέων περικοπών, φόρων, πωλήσεων δημόσιας περιουσίας κλπ. που προβλέπονται στο 3ο Μνημόνιο του περασμένου Αυγούστου ;
Συμμετοχή για να είναι σίγουρη η εφαρμογή και νέου (4ου) Μνημονίου, όπως συζητείται ευρέως πλέον και αφήνεται σαφώς να εννοηθεί και στην έκθεση του ΔΝΤ που δημοσιεύθηκε αυτές τις ημέρες;
Αυτή είναι όμως η «κεντροαριστερά» που χρειάζεται η χώρα ;
Ένα σχήμα- χύμαχωρίς σαφές ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα ( τι σχέση μπορεί να έχει η ιδεολογία που εξέφραζε το ΠΑΣΟΚ π.χ. , με την νεοφιλελεύθερη ΔΡΑΣΗ;), χωρίς σαφές περιεχόμενο πολιτικής, χωρίς προωθημένες προτάσεις- δεσμεύσεις για να σταματήσει ο Γολγοθάς των « Προγραμμάτων Προσαρμογής», χωρίς σχέδιο για έξοδο απ’ την κρίση;
Η παράταξη αυτή, όπως εκφράστηκε κυρίως από τον Ανδρέα και το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, είχε για πολλά χρόνια σαφή αριστερό- προοδευτικό ιδεολογικό προσανατολισμό. Είχε σαφείς δεσμεύσεις στο πλευρό συγκεκριμένων κοινωνικών στρωμάτων. Χαρακτηρίζονταν από ριζοσπαστισμό θέσεων και ήταν αποφασισμένη για συγκρούσεις, προκειμένου να επιτύχει μεγάλες αλλαγές. Γι’ αυτό και την εμπιστεύτηκε επανειλημμένα ο ελληνικός λαός.
Μια ριζοσπαστική παράταξη, με σαφή ιδεολογική κατεύθυνση, με επεξεργασμένο Εθνικό Σχέδιο Ανάπτυξης και Εξόδου από την κρίση, που θα είναι αποφασισμένη για ριζικές αλλαγές που χρειάζεται σήμερα η Ελλάδα, αλλαγές που δεν θα βαφτίζουν «μεταρρυθμίσεις» τις συνεχείς περικοπές μισθών, συντάξεων και την επιβολή βαρών στους ασθενέστερους, που θα επιτύχει ριζικό εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης που θα αγωνισθεί για δημοκρατία και διαφάνεια παντού, και για το κτίσιμο ενός σύγχρονου κοινωνικού κράτους αλληλεγγύης, είναι αυτό που χρειάζεται η χώρα.
Μια παράταξη που η ηγεσία της θα εμπνέει και θα μπορεί να κινητοποιήσει όλες τις υγιείς παραγωγικές δυνάμεις της χώρας ώστε να στοιχηθούν πίσω από σαφή στόχο, που θα μπορέσει με τις θέσεις, την δυναμική και την αποφασιστικότητα να ξανακτίσει την χαμένη αξιοπιστία της χώρας και (ιδιαίτερα σημαντικό) να πείσει και τους δανειστές για το οφθαλμοφανές πλέον : ότι η εμμονή σε δήθεν «προγράμματα σταθεροποίησης» μεγαλώνει το πρόβλημα της Ελλάδας αλλά ταυτόχρονα και της Ευρωζώνης, όπως επισημαίνουν εκατοντάδες πλέον οικονομικοί αναλυτές και στην Ευρώπη και σ’ ολόκληρο τον κόσμο.
Είναι διατεθειμένοι όσοι ασχολούνται,( ή δήθεν «ασχολούνται» ) με την αναγκαιότητα της ξαναδημιουργίας μιας τέτοιας παράταξης να εργασθούν ειλικρινά σ’ αυτή την κατεύθυνση ;
‘Η θα συνεχίσουν να ασχολούνται με διαδικαστικά, επιτροπές, ρόλους, ατέρμονες συζητήσεις και εκκλήσεις του τύπου «ελάτε να πάμε όλοι μαζί» στις εκλογές, δίνοντας την εντύπωση ότι ναι μεν η «σωτηρία της χώρας είναι μεγάλο πράγμα», αλλά ακόμη μεγαλύτερο είναι η προσωπική επιβίωση στο υπάρχον σύστημα;
Φίλιππος Πετσάλνικος
πρώην Πρόεδρος της Βουλής
