«Πώς να το ξεχάσω αυτό το γκολ, αυτή τη νίκη, αυτή την πρόκριση; Θα το θυμάμαι σε όλη μου την ζωή. Η βραδιά θα μου μείνει αξέχαστη. Καμία ελληνική ομάδα δεν είχε κερδίσει εκτός έδρας ισπανική ομάδα. Νομίζω ότι γράφτηκε στην ιστορία του Άρη μια πολύ μεγάλη νίκη και πρόκριση». 1η Δεκεμβρίου του 2010. Τετάρτη βράδυ στην Μαδρίτη και λίγο πριν μπει η Πέμπτη, αφού η σέντρα είχε γίνει στις 22.05, η Θεσσαλονίκη φλέγεται. Ξανά και ξανά και ξανά. Τρεις φορές οι πανηγυρισμοί, τρεις φορές τα βεγγαλικά, τρία τα γκολ στη Μαδρίτη απέναντι στην Ατλέτικο. Μια ημερομηνία που μένει στην ιστορία, μια ημερομηνία οδηγός αισιοδοξίας για τον επίμονα αυτοκαταστροφικό σύλλογο.
Ο Νίκος Λαζαρίδης ήταν εκεί. Και δεν ήταν απλά ένας από τους έντεκα. Ήταν εκείνος που κέρδισε το πέναλτι για την ισοφάριση από τον Σέρχιο Κόκε και εκείνος που πέτυχε το νικητήριο γκολ στο 81ο λεπτό του αγώνα. Έκτοτε δεν υπήρχε επιστροφή. Θα ήταν για πάντα το όνομά του συνδεδεμένο με ένα από εκείνα τα βράδια, από τα οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις. Σαν τις βραδιές του Γκάλη και του Γιαννάκη ένα πράγμα… «Παρακολουθούσα φανατικά μπάσκετ επί Γκάλη και Γιαννάκη, όπως όλη η Ελλάδα. Ονειρευόμουν να παίξω στον Άρη και όταν ήρθε η πρόταση δεν το σκέφτηκα στιγμή», μαρτυρούσε ο έμπειρος αμυντικός που στα 30 του χρόνια άφηνε τη σιγουριά του Αστέρα Τρίπολης για να είναι κοντά στους δικούς του ανθρώπους και για να ζήσει το παιδικό του όνειρο.
Στον Άρη βρήκε κι έναν άλλο δικό του άνθρωπο. Το ίδιο καλοκαίρι είχε φύγει και εκείνος από τον Διαγόρα για τη Θεσσαλονίκη. Παράλογο πως τα φέρνει η ζωή καμιά φορά… Όταν ήταν πιτσιρίκια στον Κορησό Καστοριάς, παρότι τους χωρίζουν οκτώ χρόνια ηλικίας, μπορεί και να έμεναν μαζί να κάνουν έξτρα προπόνηση στο χωμάτινο γήπεδο. Ο Νίκος Λαζαρίδης, σαν αμυντικό χαφ ακόμα, να κάνει σουτ και ο Μάρκος Βελλίδης να προπονείται στις αποκρούσεις του. Μαζί ήταν σίγουρα τον Φεβρουάριο του 2012 όταν σε μια ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα στον Κορησό, βραβεύτηκαν από την τοπική Δόξα, που αμφότεροι ξεκίνησαν την καριέρα τους. Και το προηγούμενο Σάββατο ήταν αντίπαλοι στην Τούμπα, με τον Βελλίδη να κάνει τη λάθος έξοδο και τον Λαζαρίδη να τον τιμωρεί!
Ο Νίκος Λαζαρίδης δεν έμελλε να μείνει χρόνια στον Άρη. Μόλις δύο σεζόν κράτησε το παιδικό όνειρο, που όπως τα περισσότερα, χάνουν λίγη από τη μαγεία τους όταν γίνονται πραγματικότητα. Η πρώτη σεζόν ήταν ακριβώς όπως κάθε πιτσιρίκι θα τη φανταζόταν. Με έναν σπουδαίο προπονητή (σ.σ. Έκτορ Ραούλ Κούπερ), με μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές, γεμάτο γήπεδο, αποθέωση και μια καλή σεζόν στη Super League. Η δεύτερη ήταν ακριβώς όπως κάθε ενήλικας θα τη φοβόταν. Ο έμπειρος αμυντικός θα είναι αρχηγός του Άρη από τον Δεκέμβρη και μετά. Ευχή και κατάρα για εκείνη τη σεζόν.
«Σε βαραίνει να φοράς το περιβραχιόνιο του Άρη γιατί έχεις υποχρέωση απέναντι στους συμπαίκτες σου, να είσαι αρχηγός και έξω από το γήπεδο». Το έξω από το γήπεδο ήταν το χειρότερο. Εκείνη τη σεζόν, ο Νίκος Λαζαρίδης δε θα πάρει ούτε ένα ευρώ από τα 170.000 που προβλεπόταν στο συμβόλαιό του. Ο εαυτός του, όμως, ήταν το τελευταίο που τον απασχολούσε. «Όταν σου λέει κάποιος συμπαίκτης σου ότι δεν έχει να φάει, ή δεν έχει λεφτά να βάλει βενζίνη, να έρθει στη προπόνηση, εκείνη τη στιγμή σε πιάνει απελπισία. Δε μπορείς να βλέπεις το συμπαίκτη σου, να σου ζητά δανεικά να φάει το μεσημεριανό ή το βραδινό του».
Ο 30χρονος αμυντικός προσπαθούσε να βρει ισορροπία. Έπαιρνε υποσχέσεις από τη διοίκηση και τις μετέφερε στους παίκτες, αποφάσιζε αποχή με τους συμπαίκτες του και δεχόταν την οργή των διοικούντων… Στο φινάλε είχε φθαρεί και ο ενήλικας θα κέρδιζε το πιτσιρίκι. Η καριέρα του στον Άρη ολοκληρωνόταν πιο σύντομα απ’ όσο θα ήθελε, όμως έφευγε με διαφορετικό τρόπο από εκείνο που πρόσταζε η εποχή. Δεν κάνει προσφυγή, δέχεται τριετή διακανονισμό και φεύγει ως φίλος από τη Θεσσαλονίκη. Δεν είχε να φοβάται κάτι για την καριέρα του. Ποτέ του, άλλωστε, δεν φοβήθηκε το ρίσκο!
Ο τρελός του… χωριού!
Η πορεία του δεν είχε μια απότομη στροφή. Δεν είχε σκάουτερ που τον εντόπισαν πιτσιρικά, δεν είχε ταλέντο που δεν χωρούσε σε μικρή κοινωνία, δεν είχε Εθνικές ομάδες και μεικτές… κόσμου. Είχε σκαλοπάτια. Ένα και πήγε στην Κοζάνη για το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο. Δύο και γύρισε για να παίξει στην Καστοριά. Μια σεζόν στη Γ’ Εθνική, μια σεζόν στη Β’ Εθνική και τρία! Τρία και ήρθε η πρώτη του ευκαιρία σε ηλικία 26 ετών. Ο Πανιώνιος τον απέκτησε το καλοκαίρι του 2005 και τότε συστηνόταν ακόμα στον κόσμο ως αμυντικό χαφ.
«Είναι τεράστιες οι διαφορές. Άλλο να παίζεις στη Β’ Εθνική και άλλο στην Α’ Εθνική», έλεγε και παρότι κατόρθωσε να καθιερωθεί χωρίς πρόβλημα στην ομάδα της Νέας Σμύρνης, έκανε το ίδιο καλοκαίρι που του δόθηκε η μεγάλη ευκαιρία, ένα τεράστιο άλμα προς τα πίσω! «Πήγα στα 25 μου στον Πανιώνιο έχοντας βλέψεις για μια καλή καριέρα , δέχθηκα όμως μια πρόταση από τον Αστέρα που ήταν στην Γ΄ Εθνική και δεν το σκέφτηκα. Ήταν ρίσκο να ξαναγυρίσω στις χαμηλές κατηγορίες, όμως ήξερα την δουλειά εκεί και τις βλέψεις που είχε για να παίξει στην Super League».
Δικαιώθηκε… Μετά από 1,5 χρόνο βρισκόταν πάλι στη Super League και στα 28 του χρόνια ήταν βασικός και αναντικατάστατος κεντρικός αμυντικός στον Αστέρα Τρίπολης. Τρεις γεμάτες σεζόν μετά, οι Αρκάδες ήθελαν ανανέωσε, αλλά ο Νίκος Λαζαρίδης ήθελε να ακούσει την καρδιά του. Κι όταν ο δρόμος της καρδιάς έγινε δρόμος της απώλειας, ο έμπειρος αμυντικός αποφάσισε να δοκιμάσει ξανά στην Αθήνα. Για λίγο παραπάνω από έξι μήνες αυτή τη φορά.
«Νομίζω ότι ο Ατρόμητος αποτελεί την καλύτερη επιλογή που θα μπορούσα να κάνω γιατί είναι μια νοικοκυρεμένη ομάδα η οποία ταυτόχρονα έχει υψηλούς στόχους», είχε πει υπογράφοντας το πρώτο του συμβόλαιο στις 6 Ιουνίου του 2012. Το συμβόλαιό του ανανεώθηκε στα μισά του δεύτερου χρόνου, τον Φεβρουάριο του 2014, με ισχύ μέχρι το καλοκαίρι του 2016. «Χαίρομαι πάρα πολύ που για τα επόμενα δύο χρόνια θα συνεχίσω να φοράω τη φανέλα του Ατρόμητου. Νιώθω την ομάδα σαν μια οικογένεια, περνάω πολύ καλά, είμαστε πράγματι μια οικογένεια γι’ αυτό μόλις μου έγινε η πρόταση δεν είχα κανένα απολύτως ενδοιασμό και τη δέχθηκα με πολύ μεγάλη χαρά κι ευχαρίστηση», δήλωνε τότε και σε μερικούς μήνες, στα 37 του χρόνια πλέον, θα κληθεί να πάρει μια ακόμα απόφαση για την καριέρα του.
Και ίσως πάλι τότε να ακούσει το πιτσιρίκι που έβλεπε τον Γκάλη και τον Γιαννάκη τη δεκαετία του ’80. Στον Άρη η πόρτα θα είναι σίγουρα ανοικτή…
