Η απόφαση να συγχωρήσεις κάποιον που σε έχει αδικήσει είναι μάλλον μια πράξη εγωιστική παρά ανιδιοτελής. Όταν απελευθερώνεσαι από την έχθρα και το μίσος που ίσως άφησες να συσσωρευτούν μέσα σου, στην πραγματικότητα ενεργείς περισσότερο με γνώμονα το δικό σου όφελος παρά το όφελος του άλλου. Όπως διδάσκω στα προγράμματά μου προσωπικής ανάπτυξης, όταν κρατάς κακία σε έναν άνθρωπο, είναι σχεδόν σαν να τον κουβαλάς παντού στην πλάτη σου· σου στερεί την ενέργεια, τον ενθουσιασμό και τη γαλήνη σου. Αλλά τη στιγμή που τον συγχωρείς, τον κατεβάζεις από την πλάτη σου και μπορείς να συνεχίσεις ανενόχλητος τη ζωή σου.
Ο Μαρκ Τουέιν έγραφε: «Η συγχώρεση είναι το άρωμα που σκορπίζει η βιολέτα στο τακούνι που την έχει συντρίψει». Η συγχώρεση είναι μια μεγαλειώδης πράξη πνευματικής ανωτερότητας και προσωπικού σθένους. Είναι συγχρόνως ένας από τους καλύτερους τρόπους για να εξυψώσεις την ποιότητα της ζωής σου. Έχω ανακαλύψει ότι το κάθε λεπτό που αφιερώνεις στη σκέψη κάποιου που σε αδίκησε είναι ένα λεπτό κλεμμένο από μια πολύ πιο σημαντική ενασχόληση: να έλκεις κοντά σου αυτούς που θα σε στηρίξουν.
