Ερευνητές του Ιντιτούτου Προληπτικής Ιατρικής «Wolfson» του Πανεπιστημίου «Queen Mary» του Λονδίνου κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες που πάσχουν από πρώιμο μη διηθητικό καρκίνο του μαστού έχουν ίδια ποσοστά υποτροπής της νόσου, είτε πάρουν ταμοξιφαίνη, είτε πάρουν αναστροζόλη, μετά την χειρουργική αντιμετώπιση της νόσου.
Η ταμοξιφαίνη μπλοκάρει τους υποδοχείς οιστρογόνων στα μαστικά κύτταρα για να εμποδίσει την ανάπτυξη του καρκίνου. Η αναστροζόλη σταματά την παραγωγή των οιστρογόνων στον λιπώδη ιστό.
Οι ανεπιθύμητες, ωστόσο, ενέργειες των δύο φαρμάκων διαφέρουν σημαντικά, όπως αναφέρεται σε σχετικό άρθρο του επιστημονικού εντύπου The Lancet.
Η ερευνητική ομάδα, με επικεφαλής τον Δρ Τζακ Κουζικ, έθεσαν υπό ιατρική παρακολούθηση σχεδόν 3.000 γυναίκες, όλες μετά την εμμηνόπαυση, που έπασχαν από πορογενές καρκίνωμα in situ στον μαστό με θετικούς ορμονικούς υποδοχείς. Οι ασθενείς είχαν υποβληθεί σε χειρουργική αφαίρεση του καρκινώματος.
Οι μισές είχαν με τυχαία επιλογή πάρει 1 mg αναστροζόλης την ημέρα, ενώ οι άλλες μισές 20 mg ταμοξιφαίνης, ημερησίως. Κάθε ομάδα πήρε και εικονικό φάρμακο, ώστε να μην γνωρίζουν πότε έπαιρναν τι.
Μετά από επτά χρόνια, οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι όσες γυναίκες είχαν πάρει αναστροζόλη είχαν 11% χαμηλότερο ποσοστό υποτροπής του καρκίνου του μαστού, από εκείνες που είχαν πάρει ταμοξιφαίνη, αλλά η διαφορά δεν κρίθηκε στατιστικά σημαντική.
Ωστόσο, το προφίλ των ανεπιθύμητων ενεργειών ήταν σημαντικά καλύτερο για την αναστροζόλη.
Η ταμοξιφαίνη συσχετίστηκε με θρομβώσεις, κάτι που δεν συνέβαινε με την αναστροζόλη. Ενώ όσες γυναίκες πήραν αναστροζόλη ανέφεραν περισσότερους πόνους, αλλά και όσες πήραν ταμοξιφαίνη ήταν πιθανότερο να έχουν εξάψεις.
