Με το κοινωνικό αδιέξοδο να δείχνει στο μηδέν, με τον πολυμέριμνο και εν πολλοίς αμαθή βίο μας να καθίσταται αβίωτος, γινόμαστε με ευκολία κριτές και επικριτές, σπερμολόγοι και εριστικοί, ενίοτε δε με λεκτική ευήθεια κατακριτές ακόμη και συγκροτημένων απόψεων. Το χειρότερο είναι βέβαια ότι αισθανόμαστε “αυτάρκεις”και “μεταμοντέρνοι”μέσα στα γλωσσικά μας ράκη, τα οποία διανθίζουν τις αντιδράσεις μας με φρικαλέες φραστικές επινοήσεις, με λεκτικά γεννήματα ενός γλωσσικού βαρβαρισμού και μιας παρανοικής παρασημαντικής.
Κι ενώ ρίχνουμε κροκοδείλια δάκρυα επί των ποταμών Βαβυλώνας για την κατάντια της πολιτικής, με την πρώτη ευκαιρία χειροκροτούμε πολιτικούς και “κολακευόμαστε” να μας αποκαλέσουν με το μικρό μας όνομα σε κάποια κοινωνική συνάθροιση. Κι έτσι συμβάλλουμε σε μια κοινωνία άκρατου ποσοτικισμού και χρησιμοθηρίας, σε μια φρενίτιδα υποκατάστασης των νοητικών μας λειτουργιών, με την πονηρία και τη “φαστφουντάδικη” πρακτική αντιμετώπισης των προβλημάτων.
Με την ασκεψία να αποτελεί αρνητικό μέγεθος, με τη διεστραμμένη αξιολογία ενός ματαιόσπουδου βίου, με το κερδοσκοπικό “γίγνεσθαι” και τη λογική της “αρπακτής” από τη μια και την ανέχεια ή και την εξαθλίωση από την άλλη, έχουμε χάσει κάθε αξιολογικό κριτήριο και βλέπουμε πολλά πράγματα μονοδιάστατα.
Με ευκολία ακροβάτη μάλιστα μεταπηδάμε από τη μια άποψη στην άλλη και ζούμε συνήθως με δανεικές σκέψεις, ενώ έχοντας την “ευκολία” του facebook ή άλλων διαδικτυακών μέσων προβολής, χρησιμοποιούμε ξένες ατάκες για να επιδείξουμε μια άλλη πλευρά της προσωπικότητας μας, αυτή της επιδειξιομανούς επιπολαιότητας…
Καθαρή φρεναπάτη; Υποκριτικός παραλογισμός; Επιτομή του σουρεαλισμού; Ανοψία και τυφλότης ενίοτε με εμπάθεια σε ό,τι δεν καταλαβαίνουμε ή αρνούμαστε να το καταλάβουμε; Σύγχυση και ένδεια πνεύματος; Ακόμη κι ένα από τα παραπάνω ‘ερωτηματικά”, πολύ περισσότερο η συστοίχηση όλων προς μια κατεύθυνση, εξοβελίζουν τη λογική, κάποιες φορές και την ευγένεια ή την ευπρέπεια.Και εγκαθιστούν στην καθημερινότητά μας την ελαφρότητα, την επιπολαιότητα και την αδιαφορία.
Οπότε έτσι εξηγείται η αναξιοπιστία και η υφολογία της πολιτικής ηγεσίας, που εκμεταλλεύεται την αποχαύνωση μας. Ετσι εξηγούνται και πολλές αβασάνιστες και αδιέξοδες ή αποκτά “περιεχόμενο” η αδυναμία μας να διαμορφώσουμε τις συνθήκες και τις προυποθέσεις για ανάληψη πρωτοβουλιών προς επίλυση των προβλημάτων μας.
Ετσι, με την απάθεια του βόα, το βλέμμα του βοός και το πείσμα του όνου, εμφανιζόμαστε αρνητικοί και διατυπώνουμε τα ίδια και τα ίδια ερωτήματα για το “πως¨και με “ποιο τρόπο” ή με “ποιον και ποιους”, θα βγούμε από το ασφυκτικό πλαίσιο της πολύπλευρης κρίσης, ωσάν ο δικός μας ρόλος να περιορίζεται σ’αυτόν του παθητικού θεατή των τετελεσμένων.
Κι ας εξαρτώνται όλα από το εύρος της δικής μας συμμετοχής, της δικής μας αντίδρασης. Προσθέτουμε ευθύνες στους άλλους και αφαιρούμε από εμάς μέχρι που επιπλέουμε ως φελλοί στα λιμνάζοντα βαλτόνερα της ίδιας της ανευθυνότητας μας!
Η αλήθεια δεν μας αρέσει. Και η συγκομιδή των παραπάνω σκέψεων θα προσκρούσει ίσως στην “εξυπναδίστικη” αντίδραση “τι μας λες τώρα…”.
Αδιάφορη η όποια αντίδραση για τον γράφοντα. Οποιος κατάλαβε, κατάλαβε! Οποιος δεν κατάλαβε,κανείς δεν τον υποχρεώνει να καταλάβει. Ως άτομο εξάλλου δεν παύει να είναι μια πραγματικότητα δυναμική και σαν τέτοιο θα ήταν αδύνατο να αγνοηθεί ή να παραμεληθεί και πολύ περισσότερο να καταργηθεί, εξαιτίας της νωθρής του αντίληψης ή της άγονης αντίδρασης του, που συνήθως υπαγορεύεται από την ασκεψία και την ακρισία…
