Συμπληρώθηκαν ήδη 8 χρόνια ύφεσης, από το 2008 και 6 χρόνια από την προσφυγή της χώρας το 2010 στον Μηχανισμό στήριξης
Με έλλειμμα 15,8% το 2009, την διαφορά εσόδων – δαπανών να αγγίζει τα
25 δις και εμπορικά ελλείμματα που έφταναν επίσης τα 25 δις, η χώρα βάδιζε ολοταχώς προς άτακτη χρεοκοπία.
Η δημιουργία του Μηχανισμού Στήριξης από την Ε.Ε., με συμμετοχή στο Πρόγραμμα και του ΔΝΤ, και η υπογραφή του Μνημονίου απέτρεψαν τότε την άτακτη χρεοκοπία.
Όμως η σφοδρή αντίθεση της αντιπολίτευσης, που κατέβαζε κόσμο στον δρόμο τροφοδοτώντας ακόμη και βίαιες αντιδράσεις των «αγανακτισμένων» καθώς και ΜΜΕ, που με μισές αλήθειες, μονόπλευρη κριτική και υπεραπλουστεύσεις ενοχοποιούσαν τον Γ. Παπανδρέου και την Κυβέρνηση του, συνέβαλαν στη γενίκευση της άρνησης και της σύγχυσης.
Αφού ανατράπηκε το 2011 ο εκλεγμένος με 44% Πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, έγινε Πρωθυπουργός ο Α. Σαμαράς που εφάρμοσε το 2ο Μνημόνιο και ο Α. Τσίπρας που έφερε το 3ο Μνημόνιο, τώρα είναι πλέον εμφανέστατο ότι δεν έφερε ο Παπανδρέου την κρίση αλλά οι πολιτικές που εφαρμόσθηκαν πριν το 2010 και ιδιαίτερα την περίοδο 2004 – 2009, που οδήγησαν στον κίνδυνο της χρεοκοπίας και στο Μνημόνιο.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η Ελλάδα έπρεπε να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις.
Στα χρόνια που ακολούθησαν υπήρξε σωρεία μεταρρυθμίσεων, ιδιαίτερα στην περίοδο 2010 – 2011.
Δραστικός περιορισμός των δαπανών, που από 112,8 δις € το 2009, μειώθηκαν στα 79 δις € το 2013, μείωση μετά το 2009 κατά 22% του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος, απελευθέρωση αγοράς για διάφορα επαγγέλματα, αλλά και σωρεία μέτρων για διαφάνεια, αντιμετώπιση διαφθοράς και φοροδιαφυγής, όπως π.χ η «Διαύγεια», η άρση του τραπεζικού απορρήτου, η ποινικοποίηση της φοροδιαφυγής, η θεσμοθέτηση του οικονομικού εισαγγελέα, ο κοινοβουλευτικός έλεγχος για δημόσιες συμβάσεις και προγράμματα εξοπλισμού είναι μερικές απ΄αυτές.
Τόσο ο ΟΟΣΑ, όσο και το Υπουργείο Οικονομικών της Γερμανίας διαπιστώνουν ότι η Ελλάδα εφάρμοσε «τις πιο εκτεταμένες μεταρρυθμίσεις που έκανε Ευρωπαϊκή Χώρα τα τελευταία 30 χρόνια».
Το βασανιστικό ερώτημα σήμερα είναι αν, μετά και την εφαρμογή του 3ου Μνημονίου η χώρα θα βγει από την κρίση.
Εκτιμώ ότι αυτό δεν είναι καθόλου πιθανό με τις σημερινές συνθήκες.
Τα προγράμματα ακραίας λιτότητας που αποφασίσθηκαν από τους δανειστές είχαν μέχρι τώρα ιδιαίτερα αρνητικά αποτελέσματα.
Η διαπίστωση του επικεφαλής του ερευνητικού τμήματος του ΔΝΤ Ολιβιέ Μπλανσάρ στην έκθεση του 2013 περί λαθών «στον πολλαπλασιαστή και στα προγνωστικά ανάπτυξης», αποτελεί ευθεία ομολογία ότι το ΔΝΤ αλλά και η Ε.Ε. έκαναν τραγικό λάθος στους υπολογισμούς τους. Υποτίμησαν τις καταστροφικές συνέπειες των πολιτικών που επέβαλαν στα υπερχρεωμένα κράτη.
Λαθεμένη αποδείχθηκε και η εκτίμησή τους ότι η μείωση του μισθολογικού κόστους και η κατάργηση θεσμών στην αγορά εργασίας θα βελτίωνε την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.
Συνεχείς περικοπές και περιοριστικές πολιτικές οδήγησαν στην κατάρρευση της οικονομικής απόδοσης της χώρας.
Το ΑΕΠ από 226 δις € το 2010, βυθίστηκε στα 177,5 δις € το 2014.Μείωση 21,8%. Αν συνυπολογιστεί και η μείωση που ξεκίνησε το 2008 τότε η απώλεια είναι 26,5%!
Η ανεργία εκτινάχτηκε στο 26-27%. Η ανεργία των νέων ξεπερνά το 50%!
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι γίνονται φτωχότεροι. Η Ελλάδα παρουσιάζει πλέον το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας εντός της ΕΕ μετά τη Ρουμανία και Βουλγαρία.
Έχοντας αυτά τα αποτελέσματα είναι δυνατόν να υποστηρίζεται σοβαρά ότι θα έλθει μαγικά με το πρόσφατο Μνημόνιο η ανάπτυξη?
Παραγωγικές Επενδύσεις και αύξηση των εξαγωγών θα φέρουν την ανάπτυξη.
Σημαντικό ρόλο μπορεί να παίξει η παραγωγή ποιοτικά ανώτερων προϊόντων.
Η χώρα υστερεί βέβαια σ ό,τι αφορά την ύπαρξη ενός δυνατού μεσαίου επιπέδου τεχνικού δυναμικού, έρευνας καθώς και ενός σύγχρονου εκπαιδευτικού συστήματος που συνδέεται με την παραγωγή.
Ωστόσο υπάρχουν τομείς με σημαντικές δυνατότητες, όπως ο πρωτογενής τομέας, η παραγωγή τροφίμων, η συσκευασία και τυποποίηση αγροτικών προϊόντων, η παραγωγή γενόσημων.
Ο Τουρισμός, οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, οι μεταφορές καθώς και η διαχείριση Εφοδιαστικών Αλυσίδων είναι σε θέση να συμβάλλουν επίσης στην ανάπτυξη.
Χρειάζονται βέβαια σημαντικά κεφάλαια.
Η Ελλάδα από μόνη της δεν είναι σε θέση να εξασφαλίσει τα απαραίτητα οικονομικά μέσα.
Για τον λόγο αυτό είναι απαραίτητο να υπάρξει ένα ειδικό αναπτυξιακό πρόγραμμα με γενναία αύξηση των κοινοτικών κονδυλίων ώστε να δημιουργηθούν κίνητρα για ιδιωτικές επενδύσεις.
Εκείνο που σίγουρα πρέπει να κάνει ακόμη η χώρα μας είναι η θεσμοθέτηση ενός σταθερού για χρόνια φορολογικού συστήματος καθώς και γρήγορες και βαθιές μεταρρυθμίσεις στη Δημόσια Διοίκηση, στην Παιδεία, στην Έρευνα.
Για όλα αυτά είναι αναγκαίο ένα Εθνικό Σχέδιο.
Αν δεν προχωρήσει σ’ αυτό η Ελλάδα και δεν σταματήσουν την επιβολή σκληρών πολιτικών λιτότητας οι δανειστές, έξοδος απ’ την κρίση δεν θα υπάρξει.
