Ας ξεκινήσουμε από μία παραδοχή. Τα media, παραδοσιακά και ιντερνετικά, έχουν τεράστια ευθύνη για την κατάντια και την άθλια νοοτροπία με την οποία οι Έλληνες αναγνώστες αντιμετωπίζουν τον αθλητισμό. ΤΕΡΑΣΤΙΑ!
Έχουμε μεγαλώσει 2-3 γενιές φιλάθλων, μέσα στα τελευταία 15 χρόνια, οι οποίοι -όχι όλοι προφανώς- αδυνατούν να πουν «είμαι Παναθηναϊκός, αλλά ο Σπανούλης είναι παικταράς» ή «είμαι Ολυμπιακός, αλλά θα μου λείψει ο Διαμαντίδης». Όπου «Σπανούλης, Διαμαντίδης, Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός» βάλτε ό,τι ομάδα ή παίκτη θέλετε. Η νοοτροπία είναι ίδια και επεκτείνεται και έξω από τα όρια του ελληνικού αθλητισμού.
Τα μπινελίκια στον Κριστιάνο και στον Μέσι σε κάθε “el clasico”, οι αναφορές στη «δικτατορία του Φράνκο» ή τα «ντοπαρισμένα Πόκεμονς από την Καταλονία» ξεπερνούν σε γραφικότητα ακόμα και τους Ισπανούς που γεννήθηκαν απέναντι από το Καμπ Νου ή έτρωγαν «βρώμικα τάπας» στο στενό πίσω από το Μπερναμπέου.
Ο απόλυτος κρετινισμός με τον οποίο αντιμετωπίζουμε (φίλαθλοι και δημοσιογράφοι) τον αθλητισμό δεν θα μπορούσε να μην κάνει την εμφάνισή του στα Gazzetta Awards. Ανάμεσα στους υποψήφιους για τον τίτλο του αθλητή της χρονιάς είναι ο Σπανούλης και ο Διαμαντίδης. Αν θέλετε τη γνώμη μου, είναι μάλλον απίθανο να ψηφιστεί 1ος είτε ο ένας είτε ο άλλος -προσωπικά, επέλεξα τον Αντετοκούνμπο- όμως οι… ψηφοφόροι δεν το ξέρουν αυτό. Και το πανηγύρι ξεκινάει!
«Γιατί ρε βάλατε και τους δύο, για να μαλώνουμε μεταξύ μας;» έγραφε ένα τίμιο σχόλιο στο Facebook, το οποίο μάλιστα συγκέντρωσε και 100 likes. «Δεν ντρέπεστε ρε μαλάκες παλιοGazzetta; Μας βάζετε στη διαδικασία να διαλέξουμε έναν από τους δύο, για να γίνει καυγάς και να βριζόμαστε!» συμπλήρωνε ένας άλλος αναγνώστης, μέσα σε… βροχή likes.
Ώπα παιδιά! Όλα έχουν ένα όριο. Οι δημοσιογράφοι είναι και αλήτες και ρουφιάνοι και αμόρφωτοι και μικροτσούτσουνοι -συμπληρώστε κατά το δοκούν- αλλά είναι αδύνατον να λέτε ότι δεν μπορεί να μπει ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης σε μια κοινή ψηφοφορία, επειδή ο… 6ος παίκτης θα εξεγερθεί και θα βρίζει!
Όχι! Θα μάθετε να μη βρίζεστε και να μη βρίζετε. Θα μάθετε να ανέχεστε ότι ο Σκουντής προτιμάει τον Διαμαντίδη και ο Παπαδογιάννης τον Παπαλουκά. Θα μάθετε να μη βρίζετε, αν τολμήσει ο Λαούδης -που είναι Παναθηναϊκός- να γράψει ότι μετά τον περσινό ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ, έβαλε τον Σπανούλη ένα κλικ πιο ψηλά ή ο Μελάγιες -που είναι Ολυμπιακός- ότι τοποθετεί τον Σπαν μια θέση πιο χαμηλά από τον 3D.
Εμείς φταίμε που γίνατε έτσι, εμείς φταίμε που αποθεώνουμε την υπέροχη ατμόσφαιρα («έλα μωρέ, δεν έπεσε καμία βόμβα, ακούστηκαν μόνο μπινελίκια για τις μαμάδες και τις γυναίκες των παικτών…»), εμείς φταίμε που γράφουμε ότι η «καυτή έδρα έλιωσε τον αντίπαλο», αλλά πάνω απ’ όλους φταίτε εσείς!
Εσείς, οι πολλοί, η σιωπηρή πλειοψηφία, εσείς οι εκατομμύρια άνθρωποι που παρακολουθείτε τα σπορ, που βλέπετε Champions League, που ξενυχτάτε για το ΝΒΑ και τα Μουντιάλ, που διαβάζετε τα πάντα, που -προφανώς- σχολιάζετε ελάχιστα υπό τον φόβο των χούλιγκανς του πληκτρολογίου και κυρίως… δεν πατάτε ποτέ σε γήπεδο!
Τα ελληνικά γήπεδα ήταν, είναι και θα είναι η ντροπή του πολιτισμένου κόσμου, όσο -μεταξύ άλλων- είναι αδύνατον να πας να δεις ένα ντέρμπι 3 λεπτά πριν αρχίσει και να βρεις τη θέση σου να σε περιμένει.
Θυμάμαι, πριν 3 χρόνια, στην πρώτη επιστροφή του Ζοτς, είχαμε πάει στο ΟΑΚΑ με τον Λαούδη, αλλά καθίσαμε ανάμεσα στους φιλάθλους και όχι στα δημοσιογραφικά. Μια οικογένεια έκανε το μέγα αμάρτημα να έρθει στο γήπεδο, 5 λεπτά πριν την είσοδο του Ομπράντοβιτς στο παρκέ και παρά το γεγονός ότι ο μπαμπάς και οι γιοι του είχαν διαρκείας, τα καθίσματά τους είχαν καταληφθεί από μία τριμελή παρέα.
«Παιδιά να σας σηκώσουμε, γιατί είναι οι θέσεις μας» ήταν η λογική παράκληση του πατέρα της φαμίλιας, στην οποία η απάντηση ήταν: «Άσε μας ρε φίλε, τέτοια ώρα; Να μην αργούσες».
Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά μετά από αυτό. Μέσα σε 20 λέξεις, διαβάζετε γλαφυρά την αποτύπωση όλης της σύγχρονης φίλαθλης Ελλάδας.
Έβλεπα χθες το συγκλονιστικό βίντεο του Τζόρνταν να αποχαιρετά τον Κόμπι και σκεφτόμουν ότι μια τέτοια σκηνή δεν θα τη δούμε ποτέ στα γήπεδα μας. Όχι, δεν θα τη δούμε ούτε σε 30 χρόνια, ούτε σε 100 χρόνια, όσο τα γήπεδα κάνει κουμάντο ο «υπέροχος λαός». Όταν όλοι αυτοί φύγουν και στη θέση τους έρθουν οικογένειες και άνθρωποι που αγαπούν τον αθλητισμό και όχι τη… μαμά του Σπανούλη και του Διαμαντίδη, τότε, ναι, τότε ίσως έχουμε μια ελπίδα.
Έχω βαρεθεί να διαβάζω ότι «η εκάστοτε ομάδα είναι ιδέα» και η αγάπη σε μια ομάδα μεταφράζεται σε «αγάπη στα ιδανικά και στις αξίες της». Ιδανικά και αξίες και επαγγελματικός αθλητισμός δεν πάνε μαζί! Δεν είναι ιδεολογία ούτε διαφορετικό να είσαι ΠΑΟΚ. Δεν είναι ούτε στάση ζωής ούτε τρόπος να ζεις το να είσαι Άρης! Δεν είναι ιερό σύμβολο η κάθε φανέλα, ούτε θρησκεία η κάθε ομάδα. Είναι πάθος, είναι αγάπη, είναι μικρή χαρά και μικρή λύπη, που τελειώνει -στη χειρότερη- το επόμενο πρωί μετά από έναν μεγάλο αγώνα.
«Χέσε μας ρε φλώρε Παπανδρέου, να πας να δεις ΝΒΑ με τα Αμερικανάκια και τα πατατάκια» είναι μια πολύ προσφιλής απάντηση σε αυτά που γράφω! Προφανώς θα δω ΝΒΑ και προφανώς θα δω και Eurobasket και Euro και Μουντιάλ και οτιδήποτε άλλο περιλαμβάνει ανθρώπους που περνάνε καλά, χαίρονται για λίγο αν νικήσουν, λυπούνται για λίγο αν χάσουν και το άλλο πρωί ασχολούνται και πάλι με τα σημαντικά ζητήματα της ζωής τους, μέχρι… τον επόμενο αγώνα, που και πάλι θα πάνε στο γήπεδο για να περάσουν καλά!
Είναι μια εκπληκτική ψυχαγωγία ο αθλητισμός! Ούτε εκτόνωση, ούτε τα ιερά και τα όσια του λαού μας.
Ξέρω, ουτοπικές γραφικότητες! Εδώ, είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε! Εμείς δεν σηκώνουμε πλάκα με τις ομάδες μας… «Εδώ κάνουμε εμείς κουμάντο» τραγουδάνε εν χορώ πρασινοκοκκινοκίτρινοι -ευγενέστατοι- κύριοι! Μα επειδή κάνετε εσείς κουμάντο και επειδή εμείς έχουμε αφήσει και στη δημοσιογραφία ανθρώπους σαν εσάς (οι οποίοι -ευτυχώς- δεν κάνουν κουμάντο), δεν ασχολείται κανείς σοβαρός άνθρωπος με τον ελληνικό αθλητισμό!
Επειδή «κάνετε εσείς κουμάντο» δεν μπορεί κανείς να απολαύσει την τύχη που έχουμε εδώ και 30 χρόνια. Να ζούμε σε μια χώρα, που έχει γεννήσει και φιλοξενήσει μερικούς από τους μεγαλύτερους μπασκετμπολίστες του πλανήτη, αλλά είναι σχεδόν αδύνατον να «ανέβει» ο Παπαλουκάς σε μία εβδομάδα στο ΟΑΚΑ ή να «κατέβει» ο Τσαρτσαρής σήμερα στο ΣΕΦ.
Τηρουμένων των αναλογιών, ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης είναι για το ευρωπαϊκό μπάσκετ ότι ο Κόμπι και ο ΛεΜπρόν για το ΝΒΑ! Προκαλούν αγάπη, δέος και θαυμασμό σε όλα τα ευρωπαϊκά γήπεδα, εκτός από δύο…
O Διαμαντίδης σε λίγους μήνες θα βάλει τίτλους τέλους σε μια μυθική καριέρα και είναι τόσο κρίμα που ενώ υπάρχουν φίλαθλοι του Ολυμπιακού που (εννοείται ότι θέλουν να τον κερδίσουν) είναι έτοιμοι να του χαρίσουν ένα ζεστό χειροκρότημα, θα νιώσουν και πάλι μειοψηφία στο ΣΕΦ. Όπως μειοψηφία θα νιώσουν και οι Παναθηναϊκοί στο ΟΑΚΑ, που θα θέλουν να χειροκροτήσουν τον Σπανούλη για όσα έζησαν είτε μαζί, είτε αντίπαλοι.
Θυμάστε αυτήν τη φωτογραφία από το Facebook του site. Εσείς είστε οι πολλοί! Οι άλλοι, αυτοί που «κάνουν κουμάντο» είναι οι λίγοι. Απλώς, τους αφήσατε να -σας- πάρουν τα γήπεδά σας.
Κι εμείς κι εσείς, θα αρκεστούμε στο farewell tour του Κόμπι…
* Ένα πράγμα μόνο δεν μας χάρισε ούτε ο Σπανούλης, ούτε ο Διαμαντίδης, ούτε ο Φάνης, ο Γιαννάκης κι ο Γκάλης παλιότερα. Μια φράση, που ίσως να «έλυνε τα προβλήματά» μας. Ένα «υπέροχε λαέ, μας κούρασες»…
