Στις 13 Νοεμβρίου 2015, με αφορμή έναν κάδο μπροστά στο Ολύμπιον Καστοριάς, ο Τύπος έγραψε ότι το Σινέ Ολύμπιον θα επαναλειτουργήσει. Το Σινέ Ολύμπιον, λοιπόν, δε θα επαναλειτουργήσει.
Τουλάχιστον όχι ως ‘σινέ’, ή ως Ολύμπιον σκέτο. Συγκεκριμένα, δε θα επαναλειτουργήσειμόνο ως κινηματογράφος. Εδώ και ένα μήνα περίπου, ξηλώνεται η παλιά του ταυτότητα μαζί με όλους τους τοίχους, τις πόρτες και τα σκαλιά του. Ο χώρος γύρω, και κάτω, από την κινηματογραφική αίθουσα, σχεδιάζεται έτσι ώστε να εξυπηρετεί ποικίλες μορφές καλλιτεχνικής δραστηριότητας. Η κινηματογραφική αίθουσα δε, διαμορφώνεται με τέτοιον τρόπο ώστε να αναβαθμίσει την εμπειρία του κινηματογράφου, αλλά και του θεάτρου.
Ουσιαστικά, το Ολύμπιον βρίσκεται σε μία διαδικασία προσαρμογής. Προσαρμογής σε μία πόλη που όλοι θαυμάζουν την ομορφιά της, αλλά συχνά αμφισβητούν το ταμπεραμέντο της. Που υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι δημιουργοί, οι οποίοι έχουν, στην καλύτερη περίπτωση, λίγη στήριξη και ακόμη λιγότερες δημιουργικές διεξόδους. Που, στην χειρότερη περίπτωση, αυτοί οι δημιουργοί φεύγουν από αυτήν. Που ενώ υπάρχουν πολλοί νέοι και παιδιά, οι υποδομές δεν τους καλύπτουν. Που δεν υπάρχει ακόμη ένας κοινά αποδεκτός ορισμός της έννοιας ‘πολιτισμός’. Και που, τέλος, περιγράφεται συνήθως ως μία οικογενειακή και ήσυχη πόλη, ενώ μπορεί να είναι πολλά παραπάνω. Όπως για παράδειγμα, ένας τόπος “όπου τα άγχη μας χάνουν την αιχμηρότητα τους, επανέρχονται σε διαστάσεις που δεν διογκώνει πλέον η φαντασία μας, όπου ξαναβρίσκουμε την κοινωνία με τον κόσμο και με την ευθυμία της καρδιάς μας. Τόπο[ς] τέλειας φυσικής τάξης, συνταιριασμένο[ς] με τις αισθήσεις μας, τόπο[ς] όπου ο χρόνος μοιάζει να σταματά σε μια στιγμή χάριτος”, όπως περιγράφει η Φρανσουάζ Ντολτό.
Και αυτό είναι κάτι που μπορούν να εμπνεύσουν οι τέχνες και ειδικά ο κινηματογράφος – υπό κάποιες προϋποθέσεις όμως. Πριν τον ερχομό της τηλεόρασης, λέει η Σούζαν Σόνταγκ, οι άνθρωποι μάθαιναν, ή προσπαθούσαν να μάθουν, πώς να περπατούν, πώς να καπνίζουν, πώς να είναι ελκυστικοί, πώς να πενθούν μέσα από τον κινηματογράφο. Για το Ολύμπιον, το θεμιτό θα ήταν το αντίστροφο. Δηλαδή, να μάθει από τους κατοίκους του νομού τι χρειάζονται για να προχωρήσουν, τι τους ελκύει, τι τους λείπει-και να προσαρμοστεί σε αυτό. Γιατί όσες πρακτικές αλλαγές και να πραγματοποιήσει, η πραγματική αλλαγή θα έρθει από μέσα, μέσα από την πόλη και τις ζωές των κατοίκων της.
Τι αλλαγές θα θέλατε, λοιπόν, να δείτε στο Ολύμπιον;
