Εδώ και πολύ καιρό βομβαρδιζόμαστε περί εθνικού νομίσματος και επιστροφής σ αυτό εν είδη πατριωτικής και οικονομικής πανάκειας.
Κατ αρχήν να ξεκαθαρίσουμε ότι ο ορος «εθνικό νόμισμα» δεν υπάρχει στην νομολογία και ως εκ τούτου δεν υφίσταται τυπικά και ουσιαστικά
Για αυτό λοιπόν για να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, ο ορος «εθνικό» νόμισμα τουλάχιστον όπως τίθεται είναι πολιτικός και προπαγανδιστικός και εξυπηρετεί απώτερους σκοπούς.
Εάν λοιπόν για κάποιο λόγο φύγουμε από το ευρώ και αλλάξουμε νόμισμα δεν πάμε στο «εθνικό» νόμισμα.
Άλλωστε για τα νομίσματα δεν προβλέπεται και δεν αποκτούν «ιθαγένεια». Τα νομίσματα το μόνο που έχουν είναι το αντίκρισμα τους σε αγαθά και στην παραγωγή των αγαθών.
Ας απαντήσει ο καθένας τι μας συμφέρει: ένα νόμισμα που έχει αντίκρισμα την παραγωγή της Ελλάδας ή ένα νόμισμα που έχει αντίκρισμα την ενιαία παραγωγή που προκύπτει από την οικονομική ένωση περισσότερων κρατών.
Ποια είναι η «πατριωτική» ή «εθνική» απάντηση σ αυτό το ερώτημα;
Και εδώ παίζεται άλλη μια πονηριά από όλους τους εκπροσώπους της «δραχμής». Προπαγανδίζουν την έξοδο από το ευρώ αλλά με την ταυτόχρονη παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Με άλλα λόγια να μείνουμε σε μια ένωση που (οι ίδιοι καταγγέλλουν) ότι κυριαρχεί το δίκαιο του ισχυρότερου, και να αφήσουμε σ αυτούς τους ισχυρούς αμαχητί το σκληρό ευρώ.
Να τους ανταγωνιστούμε με τοπικό νόμισμα, να τους χρωστάμε (έστω και με αναδιάρθρωση) σε ευρώ και να είμαστε και δεσμευμένοι από τους εμπορικούς οικονομικούς και τραπεζικούς κανονισμούς της Ε.Ε.
Ωραίος πατριωτισμός και σπουδαία εθνική ανεξαρτησία μας προσφέρεται.
Και για να είμαστε και ρεαλιστές. Βεβαίως μπορεί να γίνει επιλογή η έξοδος από το ευρώ για διαφόρους λόγους.
Τότε και το οικονομικό και πατριωτικό και το εθνικό συμφέρον επιτάσσει και την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση ταυτόχρονα.
Αυτό που λέμε νόμισμα ή «εθνικό νόμισμα» κατά τους προπαγανδιστές, απλά είναι το «χρήμα». Όπως είναι γνωστό το χρήμα «εφευρέθηκε» ως μονάδα μέτρησης της «αξίας» προϊόντων και εργασίας, αποδεκτή σαν τέτοια από τους πολίτες μιας συγκεκριμένης κοινότητας.
Αν ανατρέξουμε στην αρχαιότητα η κάθε ελληνική πόλις είχε το δικό της «χρήμα» – νόμισμα, αυτό όμως δεν εμπόδισε σε τίποτε οι Έλληνες να είναι από τότε έθνος, να αισθάνονται έθνος, να φέρονται και να πολεμούν ως ενιαίο έθνος.
Είναι λοιπόν άδικο και αντιεπιστημονικο να θεωρούμε ότι η εθνική μας ανεξαρτησία είναι κατά κάποιο τρόπο συνδεδεμένη με την οικονομική εντοπιότητα (ιθαγένεια) του νομίσματος που χρησιμοποιούμε.
Διότι περί αυτού πρόκειται. Η γενική συνείδηση που προσπαθούν να διαμορφώσουν οι εξοδιστές του ευρώ είναι ότι αν ονομάσουμε αλλιώς το νόμισμα, το πούμε π.χ. Δραχμή ή IOU, θα κάνουμε το άλμα προς την εθνική και οικονομική απεξάρτηση.
Υπάρχουν παραδείγματα για το αντίθετο, όπως αυτό των Η.Π.Α., που στα χνάρια της ιστορικής διαδρομής της διαπάλης και των αντιθέσεων που έφεραν την μεγάλη αυτή χώρα στην σημερινή της μορφή βρίσκεται τώρα η Ευρώπη και η Ε.Ε.
Οι Η.Π.Α. (U.S.A. United State America), παρότι εμείς προς χάριν ευχέρειας το μεταφέρουμε στα ελληνικά Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, η ακριβής μετάφραση είναι Ενωμένα Κράτη Αμερικής.
Και είναι πράγματι έτσι, διότι την ένωση αυτή απαρτίζουν 52 ομόσπονδα κράτη μελή, υπό ομοσπονδιακή κυβέρνηση, κοινό νόμισμα (το δολάριο) και με πολιτικό εκπρόσωπο και ηγέτη τον πρόεδρο των Η.Π.Α.
Το κάθε κράτος μέλος έχει το δικό του νομοθετικό σώμα και οικονομική πολιτική υπό το ομοσπονδιακό σύνταγμα.
Ο λόγοι που όλες οι πολιτείες επέλεξαν το δολάριο σαν κοινό τους νόμισμα μετά τον αμερικανικό εμφύλιο ήταν καθαρά οικονομικοί και όχι φυλετικοί η εθνικής κυριαρχίας του κάθε κράτους μέλους.
Οι βασικοί λόγοι αυτής της επιλογής ήταν η ανάγκη ισχυρού νομίσματος που θα διευκόλυνε τις εμπορικές συναλλαγές και η διευκόλυνση της μαζικής καταναλωτικής ανθρώπινης βάσης.
Το επιστέγασμα του ενιαίου νομίσματος ήταν η Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα ως ο οικονομικός ρυθμιστής.
Αυτό δεν εμπόδισε το κράτος της Καλιφόρνιας να χρεοκοπήσει ούτε το κράτος του Πουέρτο Ρίκο να είναι στα πρόθυρα χρεοκοπίας σαν αυτοτελείς οικονομικές οντότητες. Άλλα έσπευσε προς διάσωση τους η Κεντρική Τράπεζα των Η.Π.Α.
Στην Ευρώπη δεν είναι το ίδιο. Η Ε.Ε. είναι οικονομική ένωση 28 κρατών όπου τα 19 έχουν νόμισμα το ευρώ και τα υπόλοιπα 9 κράτη μελή το δικό τους τοπικό νόμισμα.
Αυτή είναι μια πολύ σοβαρή ανισότητα, που διατηρείται με την πρόφαση ότι αυτές οι χώρες δεν πληρούν τα πολιτικά ή δημοσιονομικά η και άλλα κριτήρια για την ένταξη τους στο κοινό νόμισμα.
Φυσικά τα κριτήρια -όπως και στην περίπτωση της Ελλάδος- καθορίζονται κατά το δοκούν και όπως θα κρίνει ο «ισχυρός πυρήνας». Επίσης και στην ζώνη του ευρώ υπάρχουν ανισότητες με την ποιο κλασική ανάμεσα στον ευρωπαϊκό Βορρά και Νότο.
Εφ όσον δεν γίνονται βήματα προς την πολιτειακή ένωση της Ευρώπης, οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί θα οξύνονται και δεν αποκλείεται η έξοδος όχι μόνο της Ελλάδας άλλα και άλλων ευρωπαϊκών χωρών από το ευρώ. Βέβαια προς μεγάλη χαρά της Γερμανίας, η οποία αρνείται πεισματικά την δικαιότερη διανομή του Ευρωπαϊκού πλούτου, συσσωρεύοντας μονοπωλιακά πλούτο με άμεσο στόχο να τον οικειοποιηθεί ως εθνικό Γερμανικό κεφάλαιο.
Αυτό το ρευστό ευρωπαϊκό τοπίο που εξελίσσεται ανάμεσα σε διαρκείς διαπραγματεύσεις και ανατροπές απαιτεί νέα και σύγχρονα ποιοτικά χαρακτηριστικά από την Ελληνική κυβέρνηση.
Η εντυπωσιακή σύγκλιση απόψεων όλων εκείνων των πολιτικών δυνάμεων και ρευμάτων οπαδών της επιστροφής σε τοπικό νόμισμα αλλά στο πλαίσιο της Ε.Ε δεν προσφέρει στην οικονομική ανάπτυξη και ευημερία.
Στην πράξη (με αυτούς ή όχι στην κυβέρνηση) θα δημιουργήσει ένα πολύπλευρα φτωχότερο κράτος, που επειδή αναγκαστικά θα σχεδιάζει κεντρικά την οικονομία του για να ανταπεξέλθει , θα περιορίσει αντικειμενικά δημοκρατικές ελευθερίες.
Ας μου επιτραπεί η παρατήρηση για τους φίλους της δραχμικής «αριστεράς», ότι η αριστερά κάνει κρατικοποιήσεις τραπεζών, όχι «εθνικοποιήσεις».
Οι εθνικοποιήσεις είναι αναγκαστικό οικονομικό εργαλείο -σε περιβάλλον τοπικού νομίσματος- δεξιών συντηρητικών κυβερνήσεων, όπως η εθνικοποίηση του Ηλεκτρικού (Η.Σ.Α.Π.) και της Ιονικής τράπεζας κλπ επί Κωνσταντίνου Καραμανλή.
elogiki.gr
