Όταν ,τέλος Ιούλη, δημοσίευσα ένα κείμενο με τίτλο « Γιατί ο Σύριζα …γιατί με το Σύριζα» θεωρούσα πως ξεκαθάριζα (όχι βέβαια με την ιδιότητα του θεσμικού εκφραστή) ορισμένα βασικά σημεία σχετικά με τη φυσιογνωμία και τη δυνατότητα του Συριζα να αποτελέσει εναλλακτική και αξιόπιστη πολιτική πρόταση .
Ήθελα κατ΄αρχάς να περιγράψω την κατάσταση που επιβάλλει τον απεγκλωβισμό της ασκούμενης πολιτικής από την ταμιακή λογική και τη στροφή, τόσο στην ανάσχεση της
ανθρωπιστικής κρίσης ,όσο και στην ανασυγκρότηση της οικονομίας και της κοινωνίας με όχι τριτοκοσμικούς όρους και ,κατά δεύτερο λόγο, να σκιαγραφήσω τις στημονικές προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες θα μπορούσε ο Σύριζα να υλοποιήσει αυτή την όντως φιλόδοξη στόχευση .
Οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν από το παραπάνω κείμενο(εξαιρώ για ευνόητους λόγους τα θετικά σχόλια) και διατυπώθηκαν είτε στη διαδικτυακή συζήτηση είτε στο ζωντανό διάλογο θα έλεγα πως φανερώνουν την οπτική δύο βασικών ομάδων συμπολιτών μας .
Από τη μια μεριά όσοι δε βιώνουν τις καταστρεπτικές συνέπειες της κρίσης ,αλλά και άνθρωποι που πλήττονται από την μνημονιακή πολιτική συνεχίζουν ,διακατεχόμενοι ενδεχομένως από το σύνδρομο της Στοκχόλμης οι δεύτεροι, να στηρίζουν την αδιέξοδη κυβερνητική πολιτική και να προσάπτουν στο Σύριζα από πολιτική ανωριμότητα και απροθυμία για την ανάληψη της διακυβέρνησης μέχρι κυβερνητική βουλιμία και ακατάσχετη υποσχεσιολογία . Πρόκειται για συζητητές που δεν πολυενδιαφέρονται για επιχειρήματα . Έλκονται περισσότερο από την προβοκατόρικη λογική της άρνησης και την αντιστροφή της λογικής. Θυμίζουν έντονα τον δαιμόνιο Αμβ. Μπήρς ο οποίος όριζε τον εγκρατή ως ένα πραγματικά αδύναμο άνθρωπο που δε μπορεί ν αντισταθεί στον πειρασμό ν αρνηθεί μια απόλαυση . Κάπως έτσι αντιλαμβάνονται το Σύριζα . Είναι γι αυτούς ούτως ή άλλως ένας συρφετός ,ένα φθαρμένο κόμμα που θέλγεται από την ασφάλεια του αντιπολιτευτικού θώκου .
Ομολογώ ότι αδυνατώ να ανασκευάσω τόσο περιχαρακωμένες και αμετακίνητες αντιλήψεις.
Γιατί τόσο αντιμνημόνιο !!!
Αισθάνομαι ,όμως, την ανάγκη να συνεχίσω τη συζήτηση μ ΄όσους ασκούν κριτική και διατυπώνουν λογικές ενστάσεις ,σ ένα πλαίσιο καλόπιστου διαλόγου, σχετικά με την πολιτική στόχευση της αντιπολίτευσης.
Σ΄ αυτούς λοιπόν εξηγώ πως η αρνητική στάση απέναντι στο μνημόνιο δεν είναι σημαία ευκαιρίας, ούτε προσπάθεια ν΄ αγγιχθεί το θυμικό του κόσμου.
Αντίθετα ,πρόκειται για στάση σύμφωνη με τις καταστατικές αρχές και το πολιτικό γονιδίωμα του Συριζα .
Είναι στην ουσία άρνηση απέναντι σε μία πολιτικοοικονομική ελίτ η οποία ,αφού σιτίστηκε για δεκαετίες από το δημόσιο χρήμα ,και αφού υπέσκαψε κάθε προοπτική συγκρότησης ευνομούμενου κράτους ,ήρθε να διαχειριστεί κι από πάνω την επίλυση της κρίσης κινούμενη στη λογική « μαζί τα φάγαμε» .
Η αρνητική στάση απέναντι στο μνημόνιο είναι επίσης άρνηση απέναντι σε μια συγκεκριμένη ομάδα πολιτικών που αποτελεί την πολιτική αριστοκρατία και η οποία με τον ένα ή τον άλλο κυβερνητικό σχηματισμό παραμυθιάζοντας το λαό πως «δίνει μάχες για τη σωτηρία της χώρας» κατάφερε να κάνει καριέρα σε βάρος των συμφερόντων του λαού προετοιμάζοντας παράλληλα και τους πολιτικούς της επιγόνους.
Η αρνητική στάση απέναντι στο μνημόνιο είναι ακόμα άρνηση απέναντι σ όλους όσοι επιχειρούν πεισματικά να μας πείσουν πως δεν υπήρχε άλλη λύση και πως το δημοσιονομικό πρόγραμμα της εσωτερικής υποτίμησης και των οριζόντιων μέτρων ήταν το μοναδικό εργαλείο αντιμετώπισης της κρίσης.
Οραματικό πρόγραμμα , για να υπερβούμε το μνημόνιο.
Το δίπολο μνημόνιο αντιμνημόνιο δεν πρέπει να λάβει διαστάσεις ενός νέου εθνικού διχασμού .Η τακτική της κυβέρνησης να διαιωνίζει την εξουσία της θέτοντας διαρκώς διλήμματα επιχειρείται να αντιμετωπιστεί από το Συριζα με την εκπόνηση ενός οραματικού κοινωνικά ευαίσθητού αλλά και υλοποιήσιμου κυβερνητικού προγράμματος. Για να συμβεί αυτό απαιτείται ανάλυση της παθολογίας του παρελθόντος, ώστε να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη ,αλλά και ισχυρή βούληση για ακηδεμόνευτη διακυβέρνηση .
Η συμμετοχή του Τσίπρα την προηγούμενη βδομάδα στο οικονομικό φόρουμ στο Cernobbio της Ιταλίας έδειξε τη βούληση του Συριζα να αναδείξει τα καταστροφικά αδιέξοδα του μνημονίου και να καταστήσει σαφές στο πολιτικό προσωπικό της Ευρώπης πως η αναζήτηση λύσης έξω από το μνημόνιο δεν είναι σκέψη άγουρου πολιτικού ακτιβισμού ,αλλά επιλογή υπεύθυνου και συγκροτημένου πολιτικού οργανισμού.
Το να μιλάς μπροστά στον Τρισέ ,το Μόντι , τον Ντάισελμπλουμ , το Μπαρόζο κ.α. για καταστρόϊκα και να στηλιτεύεις την ηγεμονική πολιτική της Μέρκελ δεν είναι πια πολιτική αφέλεια . Είναι κίνηση πολιτικής αξιοπρέπειας.
Οι αλήθειες των « άλλων» ….
Σ αυτό το σημείο οι καλόπιστοι επικριτές έχουν δίκιο : Πρέπει με σαφήνεια να ειπωθούν τα πράγματα και στο εσωτερικό , πρέπει ν αναδειχθούν όλοι οι παράγοντες που οδήγησαν στην κρίση ,στο βαθμό και το χώρο που υπάρχουν, πρέπει να στηλιτευθεί ο δημοσιοϋπαλληλικός παρασιτισμός ,ο συνδικαλιστικός παραγοντισμός , οι συντεχνιακές ιδιοτέλειες ,η προνομιακές εργασιακές σχέσεις ,ο αδάπανος διεθνισμός ,η προσχηματική και παρωπιδική οικολογία, ο ανερμάτιστος προοδευτισμός ……
Να επανανοηματοδοτηθούν δηλαδή οι έννοιες που εκχυδαίστηκαν από την πολιτική νομενκλατούρα .
Πρέπει ,εν ολίγοις, να αρθρωθεί προγραμματικός λόγος που να στηρίζεται στην αλήθεια.
Όχι βέβαια στην αλήθεια του Κ.Σαμαρά και της ντόπιας ελίτ που από τη μία διαπιστώνει την εκρηκτική ανεργία, την υπερφορολόγηση ,τις αδικίες του ΕΝΦΙΑ ,την αποτυχία του φόρου στα καύσιμα ,την υποβάθμιση της παιδείας και της υγείας, « το μάτωμα των ασθενέστερων» κι από την άλλη επαίρεται για την όποια δημοσιονομική προσαρμογή θεωρώντας όλα τα παραπάνω αναγκαίο κακό.
Η αλήθεια ενός πραγματικά φιλολαϊκού κόμματος δεν μπορεί να ξεμακραίνει από τον ανθρωπιστικό άξονα .Δεν μπορεί να υιοθετεί τη λογική των παράπλευρων απωλειών, ούτε να λύνει τα κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα καταστρέφοντας τις αδύναμες κοινωνικές ομάδες .
Μ’ αυτή την έννοια η επιλογή για επαναφορά του κατώτατου μισθού και της κατώτατης σύνταξης στα 751 και 461 ευρώ αντίστοιχα μόνο από ανθρώπους που έχουν χάσει τη γείωση με την κοινωνία μπορεί να θεωρηθεί ανέξοδη παροχολογία.
O κυβερνητικός συνασπισμός και ιδιαίτερα ο κ.Σαμαράς, κατασκευάσματα του μιντιακού κατεστημένου και της τοπικής ολιγαρχίας ,βαυκαλίζονται γράφοντας το δικό τους εικονικό success story και επιχειρούν να παρατείνουν την αναιμική εξουσία τους .
Ο Σύριζα ως πολιτικό υποκείμενο ,που ενδιαφέρεται να εκφράσει γνήσια τον πολύ κόσμο, δεν έχει την πολυτέλεια να γράφει λόγους για την εποχή δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα. Πρέπει απλά –κατά την αγαπημένη ρήση του Nietzsche – « να γίνει αυτό που είναι» : ένα πραγματικά ριζοσπαστικό και φιλολαϊκό κίνημα.
Θεωρώ πως αυτό το διακύβευμα η πολιτική ηγεσία του Σύριζα δείχνει να το αντιλαμβάνεται.
Στεφάνου Γρηγόρης
Φιλόλογος
Mέλος της συντονιστικής Γραμ. της περιφερειακής παράταξης «Αλλάζουμε εποχή»
