Το σκάκι έχει έναν κανόνα που τον λατρεύω. Τον περιορισμένο χρόνο για να πάρεις μια απόφαση. Μέσα σε λίγα λεπτά είσαι υποχρεωμένος να κάνεις μια κίνηση να αποφασίσεις.
Μπορεί να μην έπαιξα σκάκι αξιώσεων αλλά αυτό το αποφασίζω έγκαιρα και υποχρεωτικά πιστεύω ότι είναι μια αρετή πολύτιμη για τον καθένα μας ατομικά αλλά και για την κοινωνία γενικά. Πρέπει να διδάσκεται να μαθαίνεται έγκαιρα και βιωματικά. Γιατί πιστεύω ότι ένα από τα κύρια χαρίσματα του επιτυχημένου είναι και η απόφαση εντός ενός λογικού χρονικού ορίου. Αν το φιλοσοφήσεις λίγο στην ζωή όλες οι αποφάσεις υπόκεινται έτσι κι αλλιώς σ΄ αυτόν τον κανόνα. Καμία απόφαση δεν έχει απεριόριστο χρόνο γιατί απλά εμείς οι ίδιοι έχουμε περιορισμένο χρόνο ζωής!
Το θέμα λοιπόν μας αφορά όλους. Το ίδιο; Όχι. Γιατί νέος σημαίνει κατ εμένα σημαίνει αποφασίζω, τροποποιώ, αλλάζω δοκιμάζω ρισκάρω. Αν δεν τα κάνεις αυτά δεν είσαι νέος. Νομίζεις ότι είσαι . Η διαφορά ενός νέου από τον ογδοντάρη συνταξιούχο δεν έγκειται στο ότι ο νέος αποφασίζει ή καλύτερα μπορεί να αποφασίσει ενώ ο συνταξιούχος όχι.
Παλιά οι κοινωνίες με τους αναγκαστικούς γάμους το σπρώξιμο για τεκνοποίηση (τα παιδιά ήταν πολύτιμα χέρια για το χωράφι) με το να θεωρούν την οικονομική χειραφέτηση δεδομένη και το επάγγελμα υποχρέωση λειτουργούσαν σαν το ρολόι του σκακιού. Οι άνθρωποι χωρίς να το πολυκαταλάβουν βρισκόταν σε άλλο στάτους σε άλλη φάση .Μετά οι κοινωνίες έγιναν ανεκτικές Σταμάτησαν να λειτουργούν πιεστικά. Είχαν το περιθώριο να επιμηκύνουν αυτόν τον χρόνο. Ε εκεί έγινε και η ζημιά.
Όταν στην ηλικία που πρέπει δε σπουδάσεις, δεν εργαστείς, δεν παντρευτείς, δεν κάνεις οικογένεια δεν …πάρεις τα απαραίτητα εφόδια τότε μένεις στάσιμος. Χάνεις το ραντεβού με την εποχή. Περνάει ο πολύτιμος χωρίς να το καταλάβεις. Και μετά προσπαθείς να ζήσεις αυτά που πέρασαν. Γιατί αν στην ηλικία των δεκαοκτώ δεν κάνεις αυτά που πρέπει, στην ηλικία των σαράντα κάνοντάς τα γελοιοποιείσαι!
Σήμερα φτάσαμε στο σήμερα όπου η κρίση έχει νομιμοποιήσει αυτή την στάση. Οι συνθήκες αναγκάζουν τα παιδιά να μην αποφασίζουν. Αναβάλλουν συνεχώς τις σοβαρές αποφάσεις συντηριτικοποιούνται μένοντας στους γονείς τους . Η κοινωνία το αποδέχεται ,τα δικαιολογεί. Ταυτόχρονα όμως μιλά και για χαμένη γενιά. Γιατί καταλαβαίνει ότι ναι μεν είναι δύσκολες οι συνθήκες αλλά ο χρόνος λειτουργεί και σ΄ αυτούς όπως το σκάκι, Τελειώνει. Δεν έχει σημασία αν είναι χρόνος κρίσης .Γι αυτό και η κρίση είναι επικίνδυνη γι αυτές τις ηλικίες.
Οι δικές μας ηλικίες είχαν τις ευκαιρίες τους αλλά ευθύνονται για το ότι οι σημερινοί νέοι δεν έχουν. Και πρέπει να σταματήσει αυτό το φαινόμενο να ζητά συνέχεια και με κάθε τρόπο η γενιά μας να μην πληρωθεί απ αυτήν η κρίση και να αφήσουμε να εξοντώσει τον νέο. Δεν γίνεται να ζητούμε παράλογες συντάξεις και προνόμια να πληρωθούν από τους νέους των 500 ευρώ!
Η δική μας αντίδρασή θα πρέπει να είναι απόλυτη αν θέλουμε να έχουμε μέλλον. Να βοηθήσουμε και να σπρώξουμε τα παιδιά προς τα πάνω. Να λάβουν αποφάσεις και να μην πληρώσουν αργότερα την σημερινή μεγάλη οικονομική και όχι μόνο κρίση μένοντας στάσιμα και άπραγα. Εξάλλου και στην κατοχή κρίση και μάλιστα πολύ μεγαλύτερη είχαμε αλλά δεν σταμάτησε η ζωή. Γιατί έτσι έπρεπε.
ΥΓ: Για όσους έδωσαν πανελλήνιες «το τέλος χρόνου, τα μολύβια κάτω» ήταν αξέχαστο. Ειδικά αν δεν είχαν προλάβει να καθαρογράψουν την άσκηση!
