Ο γύρω μας ευρύτερος χώρος βρίσκεται σε σημεία βρασμού. Οι πολίτες τα έχουν χαμένα. Οι ειδήσεις είναι γεμάτες πτώματα, ρουκέτες, καταστροφές.
Μπορεί να μην είμαστε κοντά όπως τότε με τα Βαλκάνια αλλά κακά τα ψέματα όταν καίγεται το μακρινό σπίτι στην πόλη κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει την πιθανότητα να καεί και το δικό σου. Βλέπουμε παρατηρούμε ,διαβάζουμε ρεπορτάζ από τις φλεγόμενες περιοχές που ξεφεύγουν από τα καθιερωμένα. Είναι γεγονότα πέρα της λογικής. Κρίνουμε ανάλογα και όσο μπορούμε αυτά που νομίζουμε σωστά και αυτά που καταλαβαίνουμε. Πόσα όμως καταλαβαίνουμε; Ήμασταν έτοιμοι να ζήσουμε τέτοια γεγονότα. Όχι.
Μπορεί να συμβιβαστεί ένας νορμάλ ανθρώπινος νους με τα διαμελισμένα νεκρά παιδιά, τις εν ψυχρώ εκτελέσεις ,την εκδίωξη και το ξερίζωμα οικογενειών από τον τόπο τους, την πτώση ενός αεροπλάνου με τουρίστες; Είναι ή δεν είναι απόλυτος παραλογισμός να μην μπορούμε να έχουμε μια άποψη που στηρίζεται κάπου και επιβεβαιώνεται με ντοκουμέντα για την πτώση του αεροπλάνου; Το χειρότερο μέσα μας δεν έχουμε ξεκαθαρίσει ποιός έχει δίκιο γιατί απλά δεν μπορούμε Αυτό είναι μοιραίο να προκαλεί ενδόμυχα φόβο.
Στους εμφυλίους κατά βάση όλοι έχουν λίγο δίκιο ταυτόχρονα και λίγο άδικο. Αλλά σε συγκεκριμένες πράξεις αυτός που τις προκαλεί έχει και το κόστος της αποδοκιμασίας της κοινής γνώμης. Πέφτει λοιπόν ένα αεροπλάνο με αθώους πολίτες που πληρώνουν με την ζωή τους και κρύβονται οι δράστες! Αδυνατούν δε οι υπάρχοντες διεθνείς οργανισμοί να ανακαλύψουν τους ενόχους και να επιβάλλουν παραδειγματική τιμωρία. Η αδυναμία των εμφυλιοπολεμικών ομάδων-πλευρών να βρούνε λύση στα θέματά τους μετατρέπετε σε τυφλή εκδίκηση κατά πάντων. Δηλαδή σε εμένα , σε εμένα σε αυτόν σε όλους .
Ε γι΄ αυτό αισθανόμαστε ότι άνοιξε η πόρτα του τρελοκομείου. Ότι το επόμενο θύμα μπορεί να είμαστε εμείς ή ένα αγαπημένο μας πρόσωπο! Γι αυτό βλέπουμε το κενό οργανισμών διεθνούς εμβέλειας, ηγεσιών και κρατών που μπορούν να κάνουν το αυτονόητο, να ανταποκριθούν στο στοιχειώδες καθήκον τους. Την απονομή δικαιοσύνης.
Γι αυτό δεν πάμε καλά!
