Τα τελευταία τριάντα μαύρα χρόνια της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδος, ελάχιστοι πολιτικοί διακρίθηκαν για την αποφασιστικότητα και τόλμη τους να βοηθήσουν το λαό, χωρίς να λάβουν υπ’ όψιν το πολιτικό κόστος και το
προσωπικό τους συμφέρον.
Την ώρα που ο κ. Ερντογάν σχεδίαζε για το μέλλον της Τουρκίας, οι Έλληνες Πρωθυπουργοί και πολιτικοί φρόντιζαν για την προσωπική τους ευδαιμονία.
Εκ των εξαιρέσεων ένας ήταν ο κ. Στέφανος Μάνος που αποφάσισε να υλοποιήσει μεταρρυθμίσεις, όπως την πώληση της ΔΕΗ και του ΟΤΕ και ξεκίνησε άμεσα τα μεγάλα έργα (Μετρό, Αεροδρόμιο της Αθήνας), ενώ παράλληλα για πρώτη φορά πάγωσε τους μισθούς στον δημόσιο τομέα.
Ο άλλος κ. Αλέκος Παπαδόπουλος θεσμοθέτησε τον «ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ» στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, καθιέρωσε τα αντικειμενικά κριτήρια για την πάταξη της φοροδιαφυγής, αυξάνοντας θεαματικά τα έσοδα του κράτους και επιχείρησε τομές για την εξυγίανση του Συστήματος Υγείας.
Ήταν ο μόνος Υπουργός του ΠΑΣΟΚ που πρότεινε αποκρατικοποιήσεις των αμαρτωλών ΔΕΚΟ για να δεχθεί από τους Λαλιώτηδες και Κουτσόγιωργες τα σοσιαλιστικά πυρά περί νεοφιλελευθερισμού.
Και οι δύο αποβλήθηκαν σύντομα από το σαθρό πολιτικό σύστημα από τα κοράκια του πολιτικού κατεστημένου για να διασπαθίζουν μόνα και ανενόχλητα το δημόσιο χρήμα μέχρι την τελική πτώση και τη χρεοκοπία της χώρας.
Κι αφού κάλεσαν την ΤΡΟΪΚΑ να τους δανείσει με όρους ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ για να μη βρεθεί στην άβυσσο ο λαός και οι ίδιοι στην αγχόνη, τα ίδια πρόσωπα με αναχρονιστικές κατεστημένες τακτικές και νοοτροπίες εξοντώνουν τους εξαθλιωμένους βιοπαλαιστές τού ιδιωτικού τομέα, οδηγώντας σε αυτοκτονίες υπερήλικες ομογενείς κόβοντας οριστικά τις πενιχρές συντάξεις τους και αποτρέποντας κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια.
Ανάμεσα στα κακομαθημένα κολεγιόπαιδα που από τα τριάντα τους χρόνια γαντζώθηκαν στην εξουσία προσποιούμενα πως δήθεν κυβερνούν, ένας πολιτικός που εργάστηκε σκληρά στη βιοπάλη της ζωής και γνωρίζει καλλίτερα απ’ όλους πως βγαίνει το ψωμί, διακρίνεται και φωνάζει με στεντόρεια φωνή στα μέσα ενημέρωσης και εξηγεί με λόγια απλά πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός του ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ.
Πως η έξοδος από το ευρώ και η επάνοδος στη δραχμή θα σημαίνει νόμισμα που θα το κλωτσά όποιος το βρει στο δρόμο όπως το λεκ της Αλβανίας επί κομουνισμού.
Πως θα απαιτούνται χιλιάδες δραχμές για την αγορά ενός ευρώ.
Πως θα υπάρξει πείνα και δυστυχία την οποία ανθρώπου νους δεν θα μπορεί να φαντασθεί.
Πως είναι ευκαιρία να γίνουμε επιτέλους κράτος ευρωπαϊκό χωρίς διαφθορά, χωρίς τα φακελάκια των γιατρών, χωρίς την ασυδοσία των συνδικαλιστών, χωρίς μαϊμού συντάξεις, χωρίς αλόγιστες σπατάλες στα φάρμακα και πλασματικές εφημερίες των γιατρών.
Κι όλοι τον επιτίθενται και τον συκοφαντούν για να τον εξοντώσουν. Πολιτικοί, συνδικαλιστές, μεγαλοδημοσιογράφοι. Αυτοί που ως συναυτουργοί συνείργησαν και ρήμαξαν το κράτος, ευτελίζοντας και διασύροντας διεθνώς έναν πρώην υπερήφανο λαό.
Αυτοί που φέρονται σαν τους οκνηρούς μαθητές της τάξης του Λυκείου που αποκαλούν, γιατί φθονούν, τους αριστούχους μαθητές «ΦΥΤΑ» μήπως και τους μειώσουν.
Αυτοί που λυσσαλέα σύσσωμοι ξεσηκώθηκαν κι απέσυραν μεμιάς τον σωτήριο για το ασφαλιστικό νόμο Γιαννίτση.
Αυτός ο βιοπαλαιστής πολιτικός που ένα αόρατο χέρι τον τοποθέτησε στο Υπουργείο Υγείας σε μόλις τέσσερις μήνες απεκάλυψε τη γύμνια των Λυκουρέντζων, των Λοβέρδων, των Αβραμόπουλων, των Κακλαμάνων, της Φώφης και της Μαριλίζας που εκτίναξαν στα ύψη την ιατροφαρμακευτική δαπάνη με την κατάργηση της λίστας των φαρμάκων, την ανοχή στις εικονικές συνταγογραφήσεις, την αδρά αμοιβή των γιατρών για τις εφημερίες απ’ το σπίτι, τα αστρονομικά ποσοστά κέρδους των φαρμάκων, την παντελή ανυπαρξία ελέγχων στο Σύστημα Υγείας.
Ταρακούνησε όλο το σαθρό πολιτικό σύστημα με την εργατικότητα, την αποφασιστικότητα και πρωτίστως με την αδιαφορία για το πολιτικό κόστος.
Είναι ο μόνος που πιστεύει ο λαός πως θα τηρήσει όσα υπόσχεται. Ότι θα περικόψει το 2014 700 εκ. ευρώ από το σύστημα υγείας χωρίς να θιγούν οι υπηρεσίες προς τους ασθενείς γιατί τον έπεισε ότι προτάσσει το συμφέρον του λαού πάνω απ’ το δικό του.
Στα γειτονικά Υπουργεία άλλοι συνάδελφοί του Υπουργοί, αδούλευτοι μια ζωή, την ώρα των συσκέψεων δέχονται απανωτά τηλεφωνήματα από τη μαμά τους να μην ξεχάσουν να φάνε το κολατσό.
Στο ίδιο αναχρονιστικό μοτίβο αναβάλλουν τις μεταρρυθμίσεις για να μην υποστούν πολιτικό κόστος.
Ψευδολογούν ανακοινώνοντες στα μέσα ενημέρωσης πως δήθεν μπήκαν οι μπουλντόζες για τα μεγάλα έργα και πετάνε το μπαλάκι για το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές στους Αντιπεριφερειάρχες.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση από το Μάιο του 2013 απάλλαξε παντελώς την Ελλάδα από την ίδια συμμετοχή στην εκτέλεση των δημοσίων έργων και μέχρι σήμερα τα χρήματα του ΕΣΠΑ λιμνάζουν στα Υπουργεία λόγω της δυσκινησίας του Υπουργού Ανάπτυξης που πριν λίγα χρόνια είχε μοιράσει στους πιλότους και αεροσυνοδούς της «ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ» 1,5 δις ευρώ για να συναινέσουν στην πώλησή της.
Άλλος Υπουργός με όλο του το σόι κρατικοδίαιτο που πριν υπουργοποιηθεί έκρινε αναγκαίες τις απολύσεις στο δημόσιο, τώρα ζητά παράταση από την ΤΡΟΪΚΑ, φοβούμενος μήπως και δεν επανεκλεγεί και χάσει την κουτάλα.
Έτερος Υπουργός δεν εγκρίνει ομαδικές απολύσεις σε ψυχορραγούσες επιχειρήσεις προτιμώντας να κλείσουν οριστικά και να απολυθούν όλοι ανεξαιρέτως οι εργαζόμενοι σ’ αυτές, παρά να υποστεί ο ίδιος την πολιτική φθορά.
Μάταια μάχεται η ΤΡΟΪΚΑ να βάλει τάξη στις σπατάλες και την ασυδοσία που επικρατεί παντού. Μάταια επιζητά το άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, την πώληση των ΔΕΚΟ που επιβιώνουν με χρήμα του λαού, την κατάργηση των παρανοϊκών εφάπαξ που παίρνουν οι αντιπαραγωγικοί του δημοσίου, τη μείωση των μισθών και συντάξεων ΔΕΚΟ και ευγενών ταμείων, την απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, το άνοιγμα των καταστημάτων και τις Κυριακές. Το σαθρό πολιτικό σύστημα ανθίσταται δυναμικά να μην αλλάξει τίποτα.
Να μη θιγούν οι συντεχνίες που τους ανέδειξαν και τους κρατούν στην εξουσία μέχρι τώρα.
Άτολμοι και διστακτικοί Υπουργοί σέρνονται και σαν τον «ΓΕΡΟ» του Καβάφη αναβάλουν κάθε τόσο τις μεταρρυθμίσεις λέγοντας «ΑΥΡΙΟ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ ΑΚΟΜΑ» μέχρι να γεράσουν και σαν θα είναι αργά απ’ το πολύ να σκέπτονται και να θυμούνται, γέροι πια, στου καφενείου ακουμπισμένοι το τραπέζι θα κοιμούνται.
Ένας μονάχα απ’ αυτούς προβάλει και καλπάζει στην ανηφοριά ακούραστος δηλώνων ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΣ και ΔΕΞΙΟΣ και προσπαθεί νυχθημερόν να φέρει στο λαό την Άνοιξη.
Μα δυστυχώς ένας Άδωνις πολύ δύσκολο είναι να τη φέρει.ΚΑΣΤΟΡΙΑΝΗ ΕΣΤΙΑ
