Να λοιπόν που ήρθε ο καιρός, το δικέφαλο αδηφάγο τέρας, η συγκυβέρνηση των δύο εταίρων που χρόνια ολόκληρα παρίσταναν τους μεγάλους αντιπάλους που αντιμαχόταν ο ένας τον άλλο και που δήθεν εξέφραζαν διαφορετική πολιτική αντίληψη, να έρθουν τόσο
Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού λένε οι βολεμένοι το συστήματος που χρόνια τώρα κρατάνε τις τύχες της Χώρας μας στα χέρια τους, και πράγματι στο πρόσωπο του κυρίου Μάκη Βορίδη και της κυρίας Μαρίας Δαμανάκη για παράδειγμα, βλέπουμε αυτή την εικασία να παίρνει σάρκα και οστά. Κατάφεραν τόσο πολύ πια να αμβλύνουν τις διαφορές τους ή δεν γνωρίζει η δεξιά (κεφαλή του τέρατος) τι ποιεί η αριστερά;
Τα ετερώνυμα έλκονται λέει ο θυμόσοφος λαός μας, και η Νέα Δημοκρατία με το ΠΑΣΟΚ κάνουν τα πάντα για να τον επιβεβαιώσουν.
Τέτοια σύγκλιση, για να μην πούμε ταύτιση απόψεων, χρόνια είχαμε να δούμε, με μια φωνή σχεδόν (το ηχόχρωμα διαφέρει) μας λένε σε όλους τους τόνος πως για τα κακώς κείμενα της ελληνικής κοινωνίας ευθύνεται εξ’ ολοκλήρου ο δημόσιος τομέας! Λες και αυτός είναι ένα αυτοφυές δέντρο που ξεφύτρωσε από το πουθενά, που ρίζωσε βαθιά στα εύφορα εδάφη της Ελλάδος και κόντρα στη λογική, το αχάριστο, άφησε τους καρπούς του να ρημάξουν τον όμορφο τον τόπο!
Όμως το δέντρο, τους καρπούς του οποίου αυτοί που τώρα έγιναν οι μεγαλύτεροι πολέμιοι του φύτεψαν, δίνει οξυγόνο, φέρνει ζωή, χαρίζει έσοδα στο Κράτος και κρατάει τα παιδιά του, τη νιότη δηλαδή που είναι εμμέσως τα άνθη του, στο χώρο όπου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν.
Όχι, δεν φταίει ο δημόσιος τομέας για την κατάρρευση του συστήματος, ίσως φταίει σε ένα βαθμό που επαναπαύτηκε πίσω από την διασφάλιση της εργασιακής του ηρεμίας και δεν ανέλαβε πρωτοβουλίες να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά που βάλτωσαν την οικονομία του τόπου. Αν είχαν αναληφθεί εκείνες οι ενέργειες από τους κρατικούς κοινωνούς ίσως να είχαμε προλάβει την καταστροφή.
Πως; Αν εγκαίρως επισημαίνονταν από τους ίδιους τους υπάλληλους, οι δυσλειτουργίες στις κρατικές υπηρεσίες, αν εξ αρχής είχε ενοχοποιηθεί η γραφειοκρατία (λόγω της υπέρμετρης πολυνομίας) που εξαιτίας της φαντάζει αργοκίνητος όλος ο μηχανισμός, αν οι κρατικοί λειτουργοί απαιτούσαν επιτακτικά να ξεκαθαρίσει το εργασιακό πλαίσιο ώστε να μην εμπλέκονται πολλές υπηρεσίες στην διεκπεραίωση λογικών αιτημάτων από τους πολίτες, αν, αν αν… ίσως να προλαβαίναμε το κακό.
Από την άλλη τα χαϊδεμένα παιδιά του Κράτους, οι βασικοί υπαίτιοι της πρωτόγνωρης κρίσης, οι υπηρέτες του λαού που συχνά αποκτούσαν κληρονομικά το δικαίωμα να εκπροσωπούν τους Έλληνες στη βουλή, αδιάσπαστοι έπεφταν με τα μούτρα στα προνόμια που δίνει η εξουσία, χάνοντας την επαφή με το περιβάλλον και με το λαό που τους εξέλεγξε.
Αν οι ΒΟΛΕΥΤΕΣ αλλά και η κοινωνία ζητούσαν αξιοκρατία για την είσοδο στο δημόσιο και όχι την πλήρωση των θέσεων από τους ημετέρους, αν οι πολιτικοί στόχευαν στα μεγάλα που βελτιώνουν τη διαβίωση των πολλών, και όχι στα μικρά που έφερναν σε πλεονεκτική θέση τους ολίγους στην αφετηρία της ζωής, τότε τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά.
Όμως σήμερα που οι συνθήκες άλλαξαν δραματικά βλέπουμε τους ταγούς της εξουσίας αντί να στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, να ολισθαίνουν ακόμα χειρότερα στον αδιέξοδο δρόμο που ακολουθούν. Προκαλούν τυφλές απολύσεις που αποσαθρώνουν τον δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα του κράτους, εφαρμόζουν σε πλήρη εντεταλμένη αποστολή το δόγμα του σοκ (την κατασυκοφάντηση δηλαδή όλων των δημοσίων υπαλλήλων) σύμφωνα με τις επιταγές του ΔΝΤ, μοιάζουν πιστά και άβουλα όργανα που πρόθυμα εκτελούν τις επιταγές της ΤΡΟΙΚΑΣ.
Κι όπως ήταν αναμενόμενο το θηρίο για να ξεγελάσει την ακόρεστη δίψα του για (αίμα) άπλωσε τα γαμψά του νύχια και στην όμορφη, ακριτική μας πόλη, που στην κυριολεξία μαστίζεται από το τεράστιο πρόβλημα της ανεργίας.
Οι δημοτικοί αστυνομικοί όπως και οι σχολικοί φύλακες με την ίδια ακριβώς μέθοδο που εφαρμόστηκε και με τους εργαζόμενους στην ΕΡΤ βρέθηκαν ξαφνικά στο μάτι του κυκλώνα και έγιναν τα εξιλαστήρια θύματα μιας ατέρμονης πολιτικής.
Άνθρωποι που πρωτοστατούν στην εύρυθμη λειτουργία της πόλης και των χωριών της Περιφερειακής Ενότητας Καστοριάς, στα όρια του δήμου Καστοριάς, αλλά κυρίως στην εξυπηρέτηση του πολίτη, εκδιώκονται σαν αποδιοπομπαίοι τράγοι από την πολυσήμαντη για την περιοχή μας υπηρεσία τους, που καταργείται χωρίς λόγο και αιτία, μόνο και μόνο για να συμπληρωθεί ο αριθμός των ανθρώπων που πρέπει να αδηγηθούν στην διαθεσιμότητα και ενδεχομένως στην ανεργία.
Σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον μόνο μία απάντηση μπορεί να δώσει ο δοκιμαζόμενος λαός της εργατιάς. Να αντισταθεί με όλες του τις δυνάμεις στη λαίλαπα που κατασπαράζει κάθε εργασιακό κεκτημένο που με αγώνες κατακτήθηκε τις περασμένες δεκαετίες.
Να αφήσει στην άκρη τις κομματικές του εξαρτήσεις που έτη πολλά οδήγησαν το συνδικαλιστικό κίνημα στην απαξίωση και τον μαρασμό. Να βγει στην κρίσιμη τούτη στιγμή μπροστά, ομόψυχα, ακομμάτιστα (εντόνως πολιτικοποιημένα όμως) και ενστερνιζόμενος την άποψη του μεγάλου κυνικού φιλόσοφου μας, του Διογένη, που έλεγε: ”Η στάση απέναντι στην εξουσία πρέπει να είναι ίδια με τη στάση απέναντι στη φωτιά!
Ούτε πολύ κοντά για να μην καείς, ούτε πολύ μακριά για να μην ξεπαγιάσεις!” να καταθέσει εναλλακτικές προτάσεις, προδιαγράφοντας ένα μέλλον διαφορετικό, ελπιδοφόρο, ρηξικέλευθο.Ένα μέλλον που θα εμπνέει τις επόμενες γενιές και δε θα τις κάνει να κλείνουν τα μάτια από αποφορά στο παρελθόν.
Όλοι μαζί μπορούμε να διεκδικήσουμε το δικαίωμα στην εργασία, με όρους ίσους για τον καθένα μας, σε συνθήκες ανθρώπινες, αν μη τι άλλο ικανοποιητικές. Δεν κρατάνε αυτοί την τύχη μας στα χέρια τους, εμείς κρατάμε τις δικές τους στα δικά μας.
Κι όπως έγραψε ο σπουδαίος Γάλλος γνωμικογράφος, ο Βώβεναργκ : Η κατανόηση των δυνάμεων μας τις μεγεθύνει! Καμιά απόλυση με τη μορφή του ξαφνικού θανάτου, κανένα τσουβάλιασμα, καμία διαθεσιμότητα σε ανθρώπους του μόχθου. Κάθε ιδιωτικοποίηση άλλο ένα πλήγμα στο χαμηλό υπογάστριο του κοινωνικού μας ιστού.
Όλοι μαζί μπορούμε να αναστρέψουμε το κλίμα. Η εργασία φέρνει την ανάπτυξη όχι η ανεργία!
Στάθης Μασκαλίδης ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ
