Αγαπητοί Γερμανοί,
Πήραμε το γράμμα σας μέσω του κ. Walter Wuellenweber, συντάκτη του περιοδικού «Stern». Σας ευχαριστούμε για τις επισημάνσεις και τις παραινέσεις. Oτι δηλαδή «ο λαός είναι αυτός που
κυβερνά» και ότι έχουμε τελικά ευθύνη όλοι εμείς για τους πολιτικούς μας και όπως λέτε «κανείς δεν σας αναγκάζει να φοροδιαφεύγετε, να χρηματίζεστε, να αντιδράτε σε κάθε συνετή πολιτική και να εκλέγετε διεφθαρμένους πολιτικούς. Σε τελευταία ανάλυση, οι πολιτικοί είναι λαϊκιστές και κάνουν ό,τι τους πει ο λαός». Σωστά τα λέτε. Στις επόμενες εκλογές θα τα λάβουμε όλα αυτά υπόψη μας.
Για σήμερα θα ήθελα να σας πω μία ιστοριούλα, μία παραβολή που ίσως συμβάλει να κατανοήσετε το σημερινό μας –δικό μας και δικό σας– πρόβλημα. Γιατί εμείς οι Eλληνες, εκτός από τη δημοκρατία είχαμε και τον Αίσωπο. Να σας πω λοιπόν πώς είναι σήμερα οι σχέσεις λαών και πολιτικών στην Ευρώπη.
Hταν λοιπόν μια φορά και έναν καιρό ένα νηπιαγωγείο που το λέγανε «Η δημοκρατική Ευρώπη». Το κτίριο αυτό είχε κατασκευαστεί με υλικά από γκρεμίσματα πολέμων, για να μαζέψει τα παιδάκια από τον δρόμο. Για να χτιστεί βάλανε δανεικά οι γονείς του Φραντς, του Ζακ, του Μάριο, του Τζον, του Πέδρο, του Γιωργάκη και άλλων πολλών παιδιών που στεγάστηκαν σε αυτό. Χρώσταγε λοιπόν σε αυτούς που πλήρωναν για τη συντήρησή του. Aλλο παιδάκι είχε πιο πλούσιο γονιό και άλλο πιο φτωχό. Ο καθένας πλήρωνε ανάλογα με τα πλούτη του. Πήρε πολλά χρόνια να στρώσει αφού τα παιδάκια που φιλοξενούσε ήταν ατίθασα και το καθένα έκανε διάφορες σκανταλιές. Ο Ζακ έκλεινε τους δρόμους και εμπόδιζε τους περαστικούς να πάνε στο αεροδρόμιο, έχυνε τα γάλατα στη μέση του δρόμου. Ο Φραντς πήγε στο λογιστήριο και είπε ότι η περιουσία της ανατολικής πτέρυγας δεν πρέπει να μετρήσει στον προϋπολογισμό του νηπιαγωγείου αλλά να θεωρηθεί ιδιωτική. Aλλο παιδάκι έτρωγε μόνο το δικό του φαΐ και άλλο έτρωγε και από το φαΐ του διπλανού του. Aλλο παιδάκι έκανε με επιμέλεια τις εργασίες του και άλλο ήταν ανέμελο και τεμπέλικο. Oπως δηλαδή συμπεριφέρονται όλα τα παιδάκια του κόσμου. Αλλά επικρατούσε μεγάλη φασαρία, ασυνεννοησία και αταξίες. Η νηπιαγωγός όμως δεν μιλούσε. Aφηνε τα παιδάκια να μπαίνουν στο κτίριο και επέτρεπε τις σκανταλιές.
Μία μέρα ξαφνικά ο Γιωργάκης, που ο μπαμπάς του ήταν φτωχός, έσπασε μερικά τζάμια στο λογιστήριο του νηπιαγωγείου. Πήγε μόνος του και το ανέφερε στη νηπιαγωγό. Αλλά ο μπαμπάς τού Γιωργάκη δεν είχε να πληρώσει τις ζημιές. Είχε φάει όλα τα λεφτά μαζί με άλλους μπαμπάδες. Τότε έπεσε επάνω του αυτή, η νηπιαγωγός, και έκανε το παιδάκι μαύρο στο ξύλο, το τιμώρησε σκληρά. Του περιόρισε το φαγητό και το γλυκό και του είπε ότι δεν θα πάει φέτος διακοπές ούτε θα παίζει στην αυλή. Και άλλες τιμωρίες. Για το καλό του, για να γίνει καλό παιδί. Ξαφνικά όλα τα παιδάκια άρχισαν να αντιμετωπίζουν τον Γιωργάκη σαν παλιόπαιδο, μερικά μάλιστα του ζήτησαν να φύγει από το νηπιαγωγείο. Παιδάκια από άλλα νηπιαγωγεία άρχισαν να βάζουν στοιχήματα: «Θα φύγει ο Γιωργάκης, θα μείνει ο Γιωργάκης». Τέτοια. Για το καλό του. Κανείς όμως δεν μιλούσε για τις ευθύνες τού νηπιαγωγείου και της νηπιαγωγού. Oλοι εξαντλούσαν την αυστηρότητά τους στον Γιωργάκη.
Από εδώ και πέρα η ιστορία έχει δύο εκδοχές. Η πρώτη εκδοχή λέει ότι η νηπιαγωγός μετά τις πρώτες τιμωρίες κατάλαβε τι σημαίνει «μέτρο», δηλαδή πόσο πρέπει να τιμωρεί τα νήπια και πόσο πρέπει να φροντίσει ώστε το νηπιαγωγείο να λειτουργεί σωστά, να φροντίζει τα παιδάκια και να δείχνει το σωστό. Και όλα τότε έγιναν ωραία και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Η άλλη εκδοχή λέει ότι τελικά ο Γιωργάκης, μην αντέχοντας τις συνεχείς τιμωρίες, αυτοκτόνησε από την ντροπή του. Και τότε έγινε μεγάλη καταστροφή. Πήραν την άδεια λειτουργίας του νηπιαγωγείου και έπαψε να υπάρχει. Και τότε ο Φραντς, ο Ζακ, ο Μάριο και ο Τζον βρέθηκαν στον δρόμο και άρχισαν να τσακώνονται με πέτρες και σφεντόνες. Κανείς δεν μπορούσε να τους σταματήσει πια.
Διαλέξτε κύριε Wuellenweber ποιο τέλος σας αρέσει για την κοινή μας ιστορία.
Και αν δεν καταλάβατε, επιτρέψτε μου να διευκρινίσω ότι στην ιστορία μας ο Γιωργάκης είναι ο ελληνικός λαός και ο μπαμπάς του είναι οι πολιτικοί που τον κυβερνάνε. Εμείς εφηύραμε τη δημοκρατία αλλά δεν βοηθήσατε και εσείς να την τελειοποιήσουμε αφού δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να μη διαφεντεύουν όπως τους γουστάρει οι μπαμπάδες όλου του κόσμου τα παιδιά τους. Eχετε και εσείς πικρή πείρα από τους ηγέτες σας, τους οποίους ο λαός σας εξέλεξε με εκλογές και σας αιματοκύλησαν δύο φορές σε είκοσι χρόνια. Πρόσφατα.
Ελπίζω να βοήθησα στην κατανόηση των ζητημάτων που μας –και σας– αφορούν.
Υμέτερος
Κώστας Λουρόπουλος
Eνθερμος Ευρωπαίος πολίτης
