Η συνέντευξή της στο DownTown
Η Ζέτα Μακρυπούλια μάς είναι τόσο κοντινό πρόσωπο, οικείο, γνωστό εδώ και πολλά χρόνια. Εδώ στο Down Town την έχουμε κάνει δεκάδες εξώφυλλα κι όλα μοσχοπούλησαν. Πρώτη φορά τη φιλοξενήσαμε πριν από 15 χρόνια με τίτλο «Κορίτσι για υιοθεσία». Σήμερα τη συναντάμε «γυναίκα για παντρειά». Σχεδόν μπροστά στα μάτια μας ωρίμασε ως ηθοποιός και προσωπικότητα. Σαν να ’χει κάνει δουλειά με τον εαυτό της πολύ. Αλήθεια; Για να δούμε…
«Α! Τεστ θα μου κάνεις; Όχι, σε πειράζω. Λοιπόν, να παραδεχτώ πως βασανίζομαι να είναι όλα σε τάξη. Όλα οργανωμένα, όλα στη σειρά. Ψυχαναγκάζομαι, ναι. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου πως δεν πειράζει. “Άσ’ το, ρε παιδί μου’’ σκεφτόμουν ‘‘και τι πειράζει να ’ναι το κάδρο στραβό;”. Το ’λεγα, βέβαια, αλλά εκεί το μάτι μου, κολλημένο στο στραβό κάδρο. Τώρα πια έχω δεχτεί πως το ’χω αυτό και δεν γίνεται αλλιώς. Δεν το παλεύω και ίσως πια και να μ’ αρέσει. Ανοίγω το συρτάρι μου και είναι όλα σε μια τάξη, σε μια σειρά. Όλα πολύ τακτοποιημένα! Αυτά μόνο τα έχω τακτοποιημένα».
Μόνο; Ποια δεν είναι τακτοποιημένα, λοιπόν; Τα συναισθήματα;
Ναι, αλλά τα τακτοποιώ κι αυτά σιγά σιγά. Άσε που έρχεται η στιγμή που, μαγικά, τακτοποιούνται από μόνα τους. Και βρίσκεις κάτι, που δεν χρειάζεται να τακτοποιήσεις, γιατί σου ταιριάζει απόλυτα.
Όπα! Θα έρθουμε και σ’ αυτό, αλλά πες μου, είσαι πολύπλοκη, Ζέτα;
Ναι, όπως όλες οι γυναίκες. Δεν είμαστε όλο κουτάκια-κουτάκια στον εγκέφαλό μας και, ανοίγοντας το ένα, ανοίγουν με τη σειρά πολλά άλλα; Ο άνδρας έχει ένα κουτάκι για κάθε πράγμα και καθαρίζει. Εγώ, λοιπόν, ως χαρακτήρας, δεν κάθομαι στα αβγά μου. Το κουράζω πολύ το καθετί.
Έχεις άποψη. Έχεις εξελιχθεί πολύ σαν άνθρωπος, νομίζω, από τότε που μας πρωτοσυστήθηκες. Βελτιώθηκες. Έχεις δουλέψει πολύ τον εαυτό σου;
Σ’ ευχαριστώ πολύ για όσα μου λες. Κάνω, πάντως, ψυχανάλυση τριάμισι χρόνια. Έπαθα ένα βράδυ κρίση πανικού πάνω στη σκηνή, δεν έχει σημασία το έργο. Ήταν μια δραματική νύχτα για μένα. Πήρα τηλέφωνο την Ελισάβετ και είπα «δεν μπορώ». Στην αρχή, δεν το παραδεχόμουν πως κάνω ψυχανάλυση, είχα θέμα. Αλλά νομίζω πως στην αρχή όλοι κομπιάζουμε να το πούμε. Τώρα πλέον δεν έχω πρόβλημα. Η ψυχολογία πάντα με ενδιέφερε. Έγινε, όμως, επιτακτική ανάγκη για μένα όταν αισθάνθηκα ότι δεν μπορούσα να ελέγξω τα πράγματα, όπως, για παράδειγμα, μπορώ να ελέγξω τα συρτάρια μου ή τις πρόβες μου. Όταν αισθάνθηκα πως δεν μπορούσα να ορίσω τίποτα.
Και όλη αυτή η αίσθηση ίσχυε και για τις ερωτικές εμπλοκές σου;
Μα, ναι, διότι όταν δεν ερωτεύεσαι μπορείς να γίνεις και «σκύλα»! Έχω πιάσει τον εαυτό μου κάποιες στιγμές να λέει «Δεν μπορεί να συμπεριφέρομαι έτσι εγώ σε άνθρωπο». Όταν όμως ερωτεύεσαι, δεν ελέγχεις τίποτε. Είσαι όπου σε πάει. Έρμαιο, θες, των συναισθημάτων σου; Έρμαιο. Αλλά εγώ είμαι ριψοκίνδυνη και μ’ αρέσει αυτό. Όταν ερωτευτώ, που συμβαίνει πάρα πολύ σπάνια, το θέλω, μου αρέσει, με γεμίζει. Αρρωσταίνω, βέβαια, γιατί το μυαλό μου είναι μόνο εκεί, αλλά μ’ αρέσει όλη αυτή η κατάσταση! Θέλω να φτάσω σε μια ηλικία και να λέω ότι έχω ζήσει τον έρωτα. Είμαι του παραμυθιού. Και, ναι, έχω ζήσει όλο το παραμύθι του «ερωτεύτηκα, στενοχωρήθηκα, πάλεψα, αλλά κράτησα έναν έρωτα»… Μου αρέσουν όλα αυτά τα νεραϊδίστικα.
ΟΚ, γελάς τώρα, αλλά πες μου: Τι κόστος πλήρωσες στις ερωτικές σου σχέσεις με όλη αυτή τη δημοσιότητα;
Μα δεν φαίνεται; Το κόστος της έκθεσης της προσωπικής μου ζωής. Κρατάω με πολύ κόπο τα προσωπικά μου μακριά από τα φώτα.
Τι κάνεις για να προστατευτείς;
Όταν νιώθεις κάτι όμορφο, εύθραυστο και πολύτιμο, κλείνεις τη ζωή σου σε τέσσερις τοίχους. Δεν πας ούτε στο περίπτερο. Κι όταν έχεις μια πιο προσωπική στιγμή, αποφασίζεις ότι θα την «κλείσεις σπίτι». Είναι τρομερό αυτό. Κι όμως! Έρχεται μια στιγμή που δεν σε ενδιαφέρει τίποτα. Έρχεται μια στιγμή που περνάς τόσο καλά με έναν άνθρωπο και το ταίριασμα είναι τόσο μεγάλο, που δεν πά’ να γράψουν!
Και; Τώρα ζεις μια τέτοια στιγμή;
Τώρα, ναι, ζούμε μια τέτοια στιγμή. Είχα ξεχάσει πώς είναι αυτό και φοβόμουν ότι δεν θα μου ξανασυνέβαινε ποτέ. Νόμιζα πως κάτι μέσα μου είχε παγώσει και δεν δουλεύει. Ότι χάλασε ο μηχανισμός. Αλλά τελικά δουλεύει.
