Στη χθεσινή συνάντηση των φαρμακοποιών με τον υπουργό Υγείας κ. Ανδρέα Λοβέρδο, μάθαμε οτι ο εκπρόσωπος του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου διαμαρτυρήθηκε στον υπουργό επειδή, λέει, σε 5000 περιπτώσεις τα
παιδιά των φαρμακοποιών σπουδάζουν φαρμακοποιοί και θα πρέπει να κληρονομήσουν τρόπον τινά τις αδειες των πατέρων η των μητέρων τους. Οι δύο πλευρές – όπως ανέφεραν οι πληροφορίες με κάθε σοβαρότητα μετά την συνάντηση – θα κάνουν ο,τι μπορούν ώστε να βρεθεί μια μεταβατική λύση, πχ. να παίρνουν τις άδειες οι σύζυγοι των τεθνεώτων φαρμακοποιών, λες και η άδεια εργασίας είναι οικογενειακό δικαίωμα ωστε να πιάσουν τόπο οι σπουδές των …παιδιών.
Αυτά αποτέλεσαν αντικείμενο πολιτικής διαπραγμάτευσης σε μία χώρα της Ευρώπης τον 21ο αιώνα. Αν αυτή η συμφωνία έχει σχέση με άνοιγμα επαγγέλματος τότε τι να πει κανείς. Θυμίζω ότι ο πρόεδρος του ΠΦΣ κ. Βαγιωνής, που πρωτοστάτησε σε αυτού του είδους τις διαπραγματεύσεις, ήταν ο ίδιος που επέμενε να διατηρούν φαρμακεία οι συνταξιούχοι αφού παίρνουν σύνταξη. Τόσο ανοιχτό επάγγελμα.
Μήπως θα πρέπει μερικοί νέοι φαρμακοποιοί που βλέπουν πέρα απο την συντεχνική τους μύτη να αναζητήσουν τον εχθρό οχι στο ΔΝΤ αλλά στις ίδιες τις τάξεις τους;
του Τάσου Τέλλογλου
