«Άρπαζε να τρως να πίνεις
Πολιτεύου ν’ αρχοντίνεις»
(λαϊκή παροιμία)
Κάπως έτσι αντιμετώπιζαν οι πολίτες, μέχρι και πριν τη μεταπολίτευση, τις συμπεριφορές μεγάλης μερίδας των βουλευτών. Και φαίνεται ότι δεν είχαν άδικο, αν σκεφτούμε σε ποιες ταραγμένες εποχές συνέβαιναν όλα αυτά (ανώμαλες δημοκρατικές περίοδοι, πραξικοπήματα, πρωθυπουργοί – βασιλικοί κηπουροί). Άλλωστε, παρόμοιες συμπεριφορές, βλέπουμε να κυριαρχούν στα πρώην «σοσιαλιστικά» κράτη. Τα αστικά κόμματα και οι βουλευτές τους φρόντιζαν να δημιουργούν πελατειακές σχέσεις μέσα από εξυπηρετήσεις, χρηματισμούς, διορισμούς και εξαρτήσεις.
Στο πλαίσιο αυτό, δόθηκαν διάφορα προνόμια στους βουλευτές. Κάποια εξ αυτών δικαιολογημένα, ώστε να μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους με πληρότητα, κάποια χωρίς καμία λογική. Έτσι, για παράδειγμα, είναι πολύ λογικό οι βουλευτές να έχουν στα γραφεία τους επιστημονικό προσωπικό, που θα τους βοηθά στο έργο τους ή να έχουν επαρκή μισθό που θα αποτρέπει εξαρτήσεις. Και είναι παράλογο το δικαίωμα ελεύθερης πρόσβασης μέσα στο δακτύλιο της Αθήνας σε πέντε αυτοκίνητα.
Σήμερα, στην εποχή της κρίσης, η ακροδεξιά ρητορική προσπαθεί να απαξιώσει το πολιτικό σύστημα, κατηγορώντας ότι «για όλα φταίνε οι βουλευτές, που με τα προνόμιά τους δημιούργησαν τα οικονομικά προβλήματα».
Η Αριστερά, λοιπόν, πως αντιμετωπίζει τα θέματα αυτά; Λαμπρό παράδειγμα ο Φιλίνης, που ως ευρωβουλευτής στο κόμμα του 3%, έτρεχε να καταθέσει την αποζημίωσή του στο κόμμα, την εποχή που ο Ανδρέας δήλωνε ότι οι υπουργοί του «μπορούν να δέχονται μικρά δωράκια…» (αλήθεια, τι έχουν να πουν γι’ αυτό οι τότε χειροκροτητές;). Πως μπορείς να μην αναδείξεις τη στάση σημαντικής μερίδας βουλευτών (δυστυχώς όχι όλων) του ΣΥΡΙΖΑ της περιόδου 2012-2015, που κατέθεταν το 40% της αποζημίωσής τους στο κόμμα και τις δομές αλληλεγγύης;
Όμως, σύντροφε Βαγγέλη -που ήσουν μέσα στους βουλευτές αυτούς- δεν μπορούμε να ανάγουμε το θέμα του βουλευτικού αυτοκινήτου σε μείζον. Υποβαθμίζεις και το θεσμό του κοινοβουλίου όταν τον συγκρίνεις με εταιρεία, υποτιμάς και τους απελπισμένους ανθρώπους που, προσπαθώντας να έχουν μία δουλειά, οδηγούν καθημερινά το δικό τους αυτοκίνητο σε μεγάλες διαδρομές. Ξέρεις ότι στη πρώτη σου θητεία, όταν έγινε συζήτηση για το βουλευτικό αυτοκίνητο, σου είχα πει να πάρεις, φροντίζοντας να είναι το δυνατόν μικρότερο. Είναι λάθος όμως, αυτή τη στιγμή που, από τη μία μεριά, η σύμβαση leasing θα λήξει το Σεπτέμβριο, από την άλλη, η βουλευτική αποζημίωση είναι αρκετή για πληρωμή αυτοκινήτου από τον ίδιο τον (την ίδια την) βουλευτή, να μπαίνουμε σε τέτοιου είδους συζητήσεις και να στέλνουμε τη μπάλα στην εξέδρα. Αυτή τη στιγμή, με τόσα ανοικτά θέματα, με προτεραιότητα της κυβέρνησης για τη λύση της ανθρωπιστικής κρίσης, το να γίνονται διάφορες άστοχες δηλώσεις (δυστυχώς και από υπουργούς, προεδρεία βουλής, βουλευτές), αναγκάζουν τα τοπικά στελέχη να δίνουν απαντήσεις σε αυτές και όχι να προβάλλουν τις θέσεις μας.
Και όσο για το άλλο που αναφέρεις, σύντροφε Βαγγέλη, για το αρχηγικό κόμμα, ξέρεις πολύ καλά ότι η μήτρα αυτού του κόμματος μόνο αρχηγικές αντιλήψεις δεν περιλαμβάνει. Σαφώς και ο πρόεδρος του κόμματος μπορεί και πρέπει να κάνει τις προτάσεις του, όπως και κάθε μέλος. Οι σύντροφοι και συντρόφισσες του κόμματος του 3% και 5% αγωνίσθηκαν και αγωνίζονται χρόνια για τη δημοκρατική λειτουργία του κόμματος, χωρίς να προσβλέπουν σε οποιαδήποτε προνόμια ή θέσεις.
Στο πλαίσιο αυτό, δόθηκαν διάφορα προνόμια στους βουλευτές. Κάποια εξ αυτών δικαιολογημένα, ώστε να μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους με πληρότητα, κάποια χωρίς καμία λογική. Έτσι, για παράδειγμα, είναι πολύ λογικό οι βουλευτές να έχουν στα γραφεία τους επιστημονικό προσωπικό, που θα τους βοηθά στο έργο τους ή να έχουν επαρκή μισθό που θα αποτρέπει εξαρτήσεις. Και είναι παράλογο το δικαίωμα ελεύθερης πρόσβασης μέσα στο δακτύλιο της Αθήνας σε πέντε αυτοκίνητα.
Σήμερα, στην εποχή της κρίσης, η ακροδεξιά ρητορική προσπαθεί να απαξιώσει το πολιτικό σύστημα, κατηγορώντας ότι «για όλα φταίνε οι βουλευτές, που με τα προνόμιά τους δημιούργησαν τα οικονομικά προβλήματα».
Η Αριστερά, λοιπόν, πως αντιμετωπίζει τα θέματα αυτά; Λαμπρό παράδειγμα ο Φιλίνης, που ως ευρωβουλευτής στο κόμμα του 3%, έτρεχε να καταθέσει την αποζημίωσή του στο κόμμα, την εποχή που ο Ανδρέας δήλωνε ότι οι υπουργοί του «μπορούν να δέχονται μικρά δωράκια…» (αλήθεια, τι έχουν να πουν γι’ αυτό οι τότε χειροκροτητές;). Πως μπορείς να μην αναδείξεις τη στάση σημαντικής μερίδας βουλευτών (δυστυχώς όχι όλων) του ΣΥΡΙΖΑ της περιόδου 2012-2015, που κατέθεταν το 40% της αποζημίωσής τους στο κόμμα και τις δομές αλληλεγγύης;
Όμως, σύντροφε Βαγγέλη -που ήσουν μέσα στους βουλευτές αυτούς- δεν μπορούμε να ανάγουμε το θέμα του βουλευτικού αυτοκινήτου σε μείζον. Υποβαθμίζεις και το θεσμό του κοινοβουλίου όταν τον συγκρίνεις με εταιρεία, υποτιμάς και τους απελπισμένους ανθρώπους που, προσπαθώντας να έχουν μία δουλειά, οδηγούν καθημερινά το δικό τους αυτοκίνητο σε μεγάλες διαδρομές. Ξέρεις ότι στη πρώτη σου θητεία, όταν έγινε συζήτηση για το βουλευτικό αυτοκίνητο, σου είχα πει να πάρεις, φροντίζοντας να είναι το δυνατόν μικρότερο. Είναι λάθος όμως, αυτή τη στιγμή που, από τη μία μεριά, η σύμβαση leasing θα λήξει το Σεπτέμβριο, από την άλλη, η βουλευτική αποζημίωση είναι αρκετή για πληρωμή αυτοκινήτου από τον ίδιο τον (την ίδια την) βουλευτή, να μπαίνουμε σε τέτοιου είδους συζητήσεις και να στέλνουμε τη μπάλα στην εξέδρα. Αυτή τη στιγμή, με τόσα ανοικτά θέματα, με προτεραιότητα της κυβέρνησης για τη λύση της ανθρωπιστικής κρίσης, το να γίνονται διάφορες άστοχες δηλώσεις (δυστυχώς και από υπουργούς, προεδρεία βουλής, βουλευτές), αναγκάζουν τα τοπικά στελέχη να δίνουν απαντήσεις σε αυτές και όχι να προβάλλουν τις θέσεις μας.
Τα τοπικά αυτά στελέχη, που είναι σίγουρο ότι και στις πιθανές πιο δύσκολες στιγμές, θα είναι παρόντα και θα δίνουν τις μάχες.
Και όσο για το άλλο που αναφέρεις, σύντροφε Βαγγέλη, για το αρχηγικό κόμμα, ξέρεις πολύ καλά ότι η μήτρα αυτού του κόμματος μόνο αρχηγικές αντιλήψεις δεν περιλαμβάνει. Σαφώς και ο πρόεδρος του κόμματος μπορεί και πρέπει να κάνει τις προτάσεις του, όπως και κάθε μέλος. Οι σύντροφοι και συντρόφισσες του κόμματος του 3% και 5% αγωνίσθηκαν και αγωνίζονται χρόνια για τη δημοκρατική λειτουργία του κόμματος, χωρίς να προσβλέπουν σε οποιαδήποτε προνόμια ή θέσεις.
Σίμος Καβελίδης, μέλος ΝΕ Καστοριάς
