Όλη αυτή η συζήτηση για τη συναίνεση είναι προσχηματική.
Επινοήθηκε από το ΠΑΣΟΚ και σχεδόν την επέβαλε στην πολιτική ατζέντα ο πρωθυπουργός και τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ για να σωθούν οι ίδιοι.
Μια κυβέρνηση, με την κοινοβουλευτική πλειοψηφία που διαθέτει ο κ. Παπανδρέου και πρόσφατη τη λαϊκή ετυμηγορία, δεν χρειάζεται καμιά συναίνεση για να εφαρμόσει την πολιτική της.
Πολιτική βούληση χρειάζεται και τόλμη. Ο πρωθυπουργός φαίνεται ότι αυτή τη στιγμή δεν διαθέτει ούτε το ένα, ούτε το άλλο.
Ο κ. Παπανδρέου βρίσκει μπροστά του το παλιό ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ της «αλλαγής». Εκείνο το ΠΑΣΟΚ που τον έκανε αρχηγό το 2004 και τον «διέσωσε» το 2007.
Είναι το ΠΑΣΟΚ του κ. Καρχιμάκη, του κ. Παπουτσή, της κας Κατσέλη, του κ. Μίχα, του κ. Φωτόπουλου, του κ. Παναγόπουλου και του κ. Παπασπύρου.
Είναι το ΠΑΣΟΚ που «κατέβαζε» τον κ. Παπανδρέου στον Πειραιά για να ζητάει την εκδίωξη της Cosco, που τον υποχρέωνε να λέει ότι θα επανακρατικοποιήσει την Ολυμπιακή και τον ΟΤΕ, που του επέβαλε να λέει «όχι» σε όλα.
Είναι το ΠΑΣΟΚ των ΔΕΚΟ, της ΠΑΣΚΕ και του σκληρού πυρήνα του δημοσίου τομέα.
Είναι το ΠΑΣΟΚ που εξέθρεψε το θηρίο του κρατισμού με το οποίο προσπαθεί να τα βάλει σήμερα ο πρωθυπουργός.
Προφανώς ο κ. Παπανδρέου, όταν είδε το θηρίο στα μάτια, τρόμαξε, δείλιασε.
Ξέρει ότι δεν μπορεί να τους πείσει πολύ δεν περισσότερο να τους επιβληθεί. Θα του επιδεικνύουν τα μπλουζάκια της ΕΥΑΘ, τις φωτογραφίες με τη ΓΕΝΟΠ και τους συνδικαλιστές του ΟΛΠ και του ΟΤΕ. Θα του υπενθυμίζουν κάθε μέρα πόσο αναξιόπιστος και καιροσκόπος είναι.
Και επειδή ακριβώς ο κ. Παπανδρέου δεν μπορεί να τα βάλλει μαζί τους, αναζητά σωσίβιο σωτήριας στον κ. Σαμαρά και τη Ν.Δ.
Του ζητά, με άλλα λόγια, να καλύψει το δικό του κενό ανικανότητας. Να αναλάβει μέρος μιας ευθύνης που δεν του αναλογεί.
Για να παραμείνει το σκληρό ΠΑΣΟΚ αλώβητο. Το οποίο μάλιστα μπορεί και να ενισχυθεί, αν καταφέρει να εκφράσει και τμήματα της κοινωνίας που αντιτίθενται στο μνημόνιο.
Και όταν έρθει η ώρα των εκλογών, όλοι ξέρουμε ποιόν τελικά θα επιλέξει αυτό το ΠΑΣΟΚ.
Η συναίνεση του κ. Παπανδρέου είναι η έσχατη προσπάθεια για την προσωπική πολιτική του επιβίωση, με τις πλάτες άλλων αφ’ ενός και αφ’ ετέρου ένα σχέδιο σωτηρίας του ΠΑΣΟΚ.
Ο στόχος είναι να διατηρηθεί η ενότητα στη βάση του Κινήματος. Να μην διαλυθεί στα εξ ών συνετέθη.
Γιατί το ΠΑΣΟΚ ήταν και παραμένει ένας μηχανισμός νομής και διαχείρισης της εξουσίας, με ισχυρό το ένστικτο της επιβίωσης.
Αν το ΠΑΣΟΚ δεν ηττηθεί στρατηγικά και βρεί έναν τρόπο να επιβιώσει μέσα από τη συναίνεση που αναζητά εναγωνίως ο κ. Παπανδρέου, θα επανέλθει δριμύτερο γιατί θα διατείνεται ότι έσωσε και τη χώρα!
Η Ελλάδα δεν πρέπει να παραμείνει όμηρος των προσωπικών επιλογών και των αδιεξόδων του κ. Παπανδρέου.
Αν δεν μπορεί, να το παραδεχθεί δημοσίως και να αποφασίσει ο λαός.
Αν πάλι μπορεί, τότε τι θέλει τη στήριξη της αντιπολίτευσης;
του Κώστα Ροδινού
