Η ντρίμπλα, το πέναλτι και το σουτ!
Έγραφα προχθές ότι η συναίνεση ήταν παγίδα στημένη σε βάρος της Νέας Δημοκρατίας. Κι ότι ο Αντώνης Σαμαράς αντί να κλειστεί στον εαυτό του, γύρισε την παγίδα σε βάρος του ΠΑΣΟΚ: τους έθεσε το δίλημμα της Επαναδιαπραγμάτευσης και τους ανάγκασε να ομολογήσουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε που προσκρούει στις εντολές της Τρόϊκας.
Ακόμα τους είπε: φέρτε να ψηφίσουμε το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμά σας κατ’ άρθρο, για να στηρίξουμε αυτά στα οποία συμφωνούμε (και τα έχουμε προτείνει πρώτα εμείς) αν και θα καταψηφίσουμε το σύνολο.
Τώρα αυτό το προτείνουν βουλευτές του ΠΑΣΟΚ!
Και δημιουργεί πρόβλημα στον ίδιο το Γιώργο Παπανδρέου.
– Διότι αν το δεχθεί, τότε κινδυνεύει να βγει τραυματισμένος ο ίδιος, το Κόμμα του και το Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα.
– Κι αν δεν το δεχθεί, τότε τινάζεται στον αέρα – από τον ίδιο – όλο το παραμύθι της συναίνεσης (και εξακολουθεί να κινδυνεύει το Μεσοπρόθεσμο).
Η μόνη απάντηση του ΠΑΣΟΚ ήταν να προσπαθούν να βγάλουν το Σαμαρά ότι |συναινεί».
Αλλά, όπως αποδείχθηκε, αυτό δεν ήταν σοβαρό πρόβλημα για το Σαμαρά, ο οποίος απλώς επανέλαβε σε υψηλότερους τόνους (από την Κρήτη) όσα είχε ήδη πεί:
Συναίνεση στο λάθος δεν δίνω! Αν θέλετε να συνεργαστούμε πάμε για Επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου…
Μόλις τα είπε βρέθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου με το πρόβλημα των δικών του βουλευτών που διαφωνούν. Όσο διαφωνούν, τέλος πάντων…
Δύο μόνο παρατηρήσεις:
Αυτό που λέμε “Μνημόνιο” είναι τρία πράγματα
– Πρώτον είναι μια αυστηρά δανειακή σύμβαση: Τόσα σας δίνουμε, τότε μας τα ξεπληρώνετε, με τόσο επιτόκιο…
– Δεύτερο, είναι μια δέσμευση πολιτικής: Αυτά θα κάνετε, με αυτά τα ενδιάμεσα βήματα, για να επιτύχετε αυτούς τους στόχους. Αυτά όλα είναι ποσοτικοποιημένα, με χρονοδιαγράμματα και με ρήτρες (συμπληρωματικών μέτρων, αν δεν επιτευχθούν οι ενδιάμεσοι στόχοι στα χρονοδιαγράμματα).
– Τρίτον, είναι μια δέσμευση γενικότερων μεταρρυθμίσεων, που δεν ποσοτικοποιούνται (άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, εξ-ορθολογισμός δαπανών στην υγεία κλπ.)
Από τα τρία, το σημαντικότερο είναι το δεύτερο: η δέσμευση ποιά πολιτική πρέπει να εφαρμόσει η χώρα, βήμα-βήμα.
Το πρώτο αφορά στενά τη δανειακή σύμβαση – που οι όροι της έχουν ήδη αλλάξει, σε ό,τι αφορά τη διάρκεια του δανείου και το επιτόκιο, όταν κατάλαβαν ότι η αρχική ρύθμιση δεν έβγαινε.
Και το τρίτο αφορά μεταρρυθμίσεις που γενικά καλό είναι να γίνουν (κάποιες, υπό προϋποθέσεις βέβαια), αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα.
Σήμερα, σε συνθήκες τέτοιας ύφεσης η «απελευθέρωση των επαγγελμάτων» δεν αρκεί. Όποιος νομίζει ότι με την απελευθέρωση των… κομμωτριών, των φορτηγατζήδων και των συμβολαιογράφων θα βγει η Ελλάδα από την βαθιά ύφεση, είναι εκτός τόπου και χρόνου…
Το βασικό που πρέπει να αλλάξει στο Μνημόνιο είναι το δεύτερο: οι πολιτικές δεσμεύσεις και τα «ενδιάμεσα» βήματα που έχουν συμφωνηθεί. Προβλέπουν οριζόντιες περικοπές δαπανών και φορολογικές επιδρομές. Τα οποία ήδη δεν αποδίδουν. Η μάλλον αποδίδουν τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα:
Το πρώτο τετράμηνο του 2011, όταν εμφανίστηκε το πλήρες αποτέλεσμα της Πολιτικής του Μνημονίου, είχαμε μείωση δημοσίων εσόδων (κατά 9%), ενώ προβλεπόταν αύξηση εσόδων κατά 8%. Κι είχαμε διόγκωση του ελλείμματος (κατά 13,7%), ενώ προβλεπόταν μείωση του ελλείμματος κατά 3,9%!
Εδώ υπάρχει το μείζον πρόβλημα. Κι αυτό χρειάζεται να αλλάξει πριν απ’ όλα τα άλλα…
Αλλιώς, όσο προσπαθούν να επιτύχουν τους ενδιάμεσους στόχους με περισσότερους φόρους και περισσότερες οριζόντιες περικοπές, τόσο περισσότερο ισοπεδώνουν την Οικονομία και πυροδοτούν εκρήξεις στην Κοινωνία.
Το τρίτο μέρος (διαρθρωτικές αλλαγές) μικρό ρόλο παίζει κι εκεί δεν δυσκολεύεται κανείς να συμφωνήσει, αλλά τονίζοντας ότι είναι ελάχιστα σημαντικό πλέον…
– Το πρώτο μέρος (δανειακή σύμβαση) δεν το αγγίζει η Νέα Δημοκρατία επί του παρόντος. Γιατί αν επιτύχει την Επαναδιαπραγμάτευση δεν θα χρειαστεί να το αλλάξει. Η Επανεκκίνηση της Οικονομίας θα επιτρέψει να βγει η χώρα στις αγορές, οπότε θα ξεμπλέξει από το Μνημόνιο μιαν ώρα αρχύτερα.
– Κι αν δεν δέχονται Επαναδιαπραγμάτευση ούτε καν της Πολιτικής του Μνημονίου που ήδη αποτυγχάνει, πόσο μάλλον να προστεθεί και το ζήτημα της δανειακής σύμβασης…
Βέβαια, το ότι δεν έθεσε ως τώρα πρόβλημα για τη δανειακή σύμβαση, δεν αποκλείει εντελώς να το θέσει μελλοντικά.
Αν υπάρξει εμπλοκή στη Επαναδιαπραγμάτευση της Πολιτικής του Μνημονίου, μπορεί τότε να τεθούν και προβλήματα με τη «νομιμότητα» της δανειακής σύμβασης.
Αλλά αυτό ας είναι ένα διαπραγματευτικό χαρτί που έχει στα χέρια της. Γι’ αυτό δεν πρέπει να καεί και μάλιστα πρόωρα…
* Τέλος, ζητούμενο είναι να μπορέσει η Ελλάδα να βγει στις αγορές το συντομότερο, για να μην έχει ανάγκη το Μηχανισμό Στήριξης ούτε τα πάσης φύσεως «Μνημόνια».
Για να μπορέσει να βγει στις αγορές, πρέπει να υπάρξει Επανεκκίνηση της Οικονομίας.
Για να υπάρξει Επανεκκίνηση, πρέπει να υπάρξει Επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου.
Άρα η Επαναδιαπραγμάτευση είναι ρεαλιστική προϋπόθεση για να απαλλαγούμε από το Μνημόνιο το συντομότερο δυνατό…
Όλα αυτά έχουν φέρει πια σε δύσκολη θέση το Γιώργο Παπανδρέου ο οποίος:
– Αν αρνηθεί την Επαναδιαπραγμάτευση, υποχρεώνεται να πάρει μέτρα που δεν τα αντέχει πια ούτε η ίδια η Κοινοβουλευτική του ομάδα. Και τα οποία δεν βγαίνουν κι όλας…
– Κι αν δεχθεί Επαναδιαπραγμάτευση, έχει εκχωρήσει πλήρως την πρωτοβουλία κινήσεων στο Σαμαρά.
Σε κάθε περίπτωση, είτε θα χάσει την πρωτοβουλία κινήσεων και στο ίδιο το Κόμμα του, είτε θα εκχωρήσει την πρωτοβουλία κινήσεων στο Σαμαρά σε ό,τι αφορά την Οικονομική Πολιτική και την διαπραγμάτευσή της με την Τρόϊκα.
Την ατζέντα την έβαλε ο Σαμαράς.
Το Εναλλακτικό Σχέδιο στο Μνημόνιο το κατέθεσε (Ζάππειο-ΙΙ).
Τις παγίδες (της συναίνεσης) τις απέφυγε.
Και τις αντέστρεψε (με το αίτημα της Επαναδιαπραγμάτευσης).
Τώρα το μόνο ερώτημα που μένει ανοικτό είναι πως θα διαχειριστεί ο Σαμαράς την πίεση για πρόωρες εκλογές…
Εδώ, το βέλτιστο για τον ίδιο, είναι να αναγκάσει το ΠΑΣΟΚ να τις προκηρύξει γιατί δεν μπορεί να κυβερνήσει!
Γιατί, αν τεθεί θέμα εκλογών, το πιθανότερο είναι να υπάρξουν κραδασμοί σε βάρος της Ελληνικής Οικονομίας απ’ έξω. Και οι κραδασμοί αυτοί θα γίνουν αισθητοί μέσα στην Ελλάδα. Και θα τους χρεωθεί όποιος προκάλεσε εκλογές:
Από εκτόξευση των spreads στις διεθνείς αγορές, μέχρι απειλές των δανειστών, μέχρι πανικός στις τράπεζες μέσα στη χώρα, νέες υποβαθμίσεις από διεθνείς Οίκους (όχι μόνο της χώρας αλλά και πιστωτικών της ιδρυμάτων, πράγμα που ευαισθητοποιεί πολύ τους καταθέτες).
Αυτά όλα δεν πρέπει να τα χρεωθεί ο Σαμαράς!
Πολύ περισσότερο που, έτσι κι αλλιώς, όπως πάνε τα πράγματα, πολύ πιθανό να τα χρεωθεί σύντομα ο ίδιος ο Παπανδρέου…
Αυτός μας έβγαλε από τις αγορές. Αυτός μας εξάρτησε από «Μηχανισμούς Στήριξης». Αυτός μας κατέστησε εύκολους στόχους και θύματα των κερδοσκόπων. Κι αυτός πρέπει να πληρώσει το τίμημα της πολιτικής του. Πριν παραδώσει…
Ο Σαμαράς πέτυχε να γυρίσει την παγίδα και να αναγκάσει τον Παπανδρέου να βρεθεί «εκτός ισορροπίας» χάνοντας την πρωτοβουλία των κινήσεων…
Τώρα ο Σαμαράς οφείλει να εξαναγκάσει τον Παπανδρέου να προκηρύξει εκλογές εκείνος, παραδεχόμενος ακυβερνησία, ώστε να εισπράξει ακέραιο το κόστος
Σε ποδοσφαιρικούς όρους: Μετατρέπεις το φάουλ που σου κάνουν σε πέναλτι σε βάρος του αντιπάλου σου. Και την κρίσιμη στιγμή, τον «εξαναγκάζεις» να πέσει από τη μία πλευρά, ενώ σουτάρεις στην άλλη…
(Σε μερικούς δεν αρέσουν οι ποδοσφαιρικές παρομοιώσεις. Αλλά τις βρίσκω λιγότερο αντιπαθητικές από τις χαρτοπαιχτικές και λιγότερο εγκεφαλικές από τις σκακιστικές).
Τηλέμαχος
