Διασκέδασε η Ελλάδα με τον ισχυρισμό του πρωθυπουργού σε συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή» προχθές. «Θαρρείτε πως δεν βλέπω ότι από στενά κομματική σκοπιά μπορεί να με συνέφεραν οι τριπλές εκλογές;» είπε ο Αντώνης Σαμαράς και άφησε άφωνους τους αναγνώστες της δήλωσής του.
Σαρωτική ήττα θα υφίστατο η ΝΔ -καλά, για το ΠΑΣΟΚ και την εκλογική συντριβή του ούτε λόγος να γίνεται-, αν πραγματικά ο πρωθυπουργός και πρόεδρος της ΝΔ αποτολμούσε να προκαλέσει πρόωρες βουλευτικές εκλογές. Αλλωστε, στην ίδια συνέντευξη ουσιαστικά επιχειρηματολόγησε και ο ίδιος εναντίον του δημαγωγικού, μόνο για λόγους προπαγάνδας, ισχυρισμού του ότι «από στενά κομματική σκοπιά» μπορεί και να τον συνέφεραν οι «τριπλές» (αυτοδιοικητικές, βουλευτικές και ευρωβουλευτικές) εκλογές, όταν ανέφερε: «Το πρώτο εξάμηνο του 2014 θα αρχίσουν να φαίνονται τα πρώτα σημάδια εξόδου από την κρίση. Γιατί να σπεύσουμε να κάνουμε εκλογές όταν αρχίσουν μόνο τα πρώτα σημάδια; Γιατί να μην τις κάνουμε κανονικά, όταν θα έχει ολοκληρωθεί η έξοδος της χώρας από την κρίση, το 2016;». Είναι προφανές ότι αυτόν τον ισχυρισμό τον προβάλλει ο Αντώνης Σαμαράς, γιατί πρέπει να δείξει ότι δεν αισθάνεται πανικό μπροστά στην κάλπη – την προκήρυξη δηλαδή πρόωρων βουλευτικών εκλογών. Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Δεν υπάρχει απολύτως καμία περίπτωση η κυβέρνηση αυτή να προκηρύξει από μόνη της βουλευτικές εκλογές πριν από την ώρα τους για τον απλούστατο λόγο ότι με τα μέχρι στιγμής δεδομένα θα κατατροπωθεί και θα χάσει πανηγυρικά την εξουσία.
Το εντελώς αντίθετο είναι στην πραγματικότητα το πρόβλημά της: αν μπορεί να επιβιώσει μέχρι τη λήξη της τετραετίας. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο, στα όρια του αδύνατου, να κατορθώσει κάτι τέτοιο. Πέρα από τις θεωρίες περί «ατυχήματος» που χρησιμοποιούνται για να αποκοιμίσουν τον ελληνικό λαό και να κάμψουν τις αντιδράσεις του στη μνημονιακή πολιτική, υπάρχουν δύο σοβαρότατα εμπόδια που πρέπει να υπερκεράσει η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Ενώ είναι βέβαιο ότι θα υποστεί συντριπτική ήττα στις ευρωεκλογές, με το άθροισμα των ποσοστών ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να μη φτάνει ούτε στο… μισό (!) του χειρότερου ποσοστού που αυτά τα δύο κόμματα είχαν πάρει από κοινού στις επτά μέχρι τώρα ευρωεκλογικές αναμετρήσεις, πρέπει η ήττα αυτή να μην προσλάβει τις διαστάσεις εκλογικής πανωλεθρίας. Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: από το 68,92% που είχαν πάρει μαζί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ το 1999, τον ερχόμενο Μάιο δεν πρόκειται να πάρουν με τίποτα ούτε… 35%! Ακόμη και 30% να πάρουν όμως αθροιστικά ΝΔ-ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές έπειτα από πέντε μήνες, δεν πρόκειται να ανατραπεί η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου παρόλο που θα έχει εναντίον της το 70% των Ελλήνων.
Από 30% και κάτω όμως θα υπάρξει σοβαρότατο πρόβλημα επιβίωσής της – ιδίως αν ο ΣΥΡΙΖΑ περνάει τη ΝΔ πέντε ή περισσότερες, ακόμη και δέκα (!) εκατοστιαίες μονάδες, πράγμα καθόλου απίθανο. Οσο καταστροφικό και αν είναι πάντως για την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, συνταγματικά δεν έχει καμιά υποχρέωση να παραιτηθεί. Τόσο οι Γερμανοί επικυρίαρχοι όσο και κάποιοι κύκλοι της ελληνικής επιχειρηματικής ελίτ ενδέχεται να πιέζουν την πολιτικά τελειωμένη κυβέρνηση να παραμείνει στη θέση της, αν δεν έχουν ολοκληρώσει τις διαδικασίες προετοιμασίας της αντικατάστασής της από άλλης σύνθεσης κυβέρνηση που θα συνεχίσει κατά βάση την ίδια πολιτική. Αυτό θα το δούμε εμπράκτως σε λίγους μήνες.
Το εμπόδιο πάντως που κατά τη γνώμη μας είναι στα όρια του αδύνατου να υπερπηδήσουν οι Σαμαράς και Βενιζέλος, είναι η εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας τον Φεβρουάριο του 2015. Απαιτούνται τουλάχιστον 180 βουλευτές στην τρίτη και τελευταία ψηφοφορία, και αυτόν τον αριθμό βουλευτών είναι σχεδόν αδύνατον να τον βρει η κυβέρνηση χωρίς τη συναίνεση του ΣΥΡΙΖΑ, που όλοι γνωρίζουν ότι σήμερα θεωρείται «κυβέρνηση εν αναμονή». Με δεδομένο μάλιστα ότι αν προκληθούν βουλευτικές εκλογές λόγω αδυναμίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, μετά τις εκλογές ο νέος Πρόεδρος εκλέγεται στην τρίτη ψηφοφορία με απλή πλειοψηφία -δεν απαιτούνται δηλαδή ούτε καν 151 βουλευτές!- θα πρέπει να είναι ο Αλέξης Τσίπρας… πολιτικά ηλίθιος (!) για να χάσει την ευκαιρία να γίνει ο ίδιος πρωθυπουργός και να εκλέξει και δικό του, της απόλυτης εμπιστοσύνης του, Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Είναι ομολογουμένως άκρως αμφίβολο αν υπάρχει κάποιος πέρα από τον ίδιον που να συμμερίζεται την άποψη ότι «μπορεί και να τον συνέφεραν» οι βουλευτικές εκλογές τον Μάιο!
ethnos.gr
