Έχει το όνειρο του, το ποδήλατο του και τη μπάλα στα πόδια. Έφυγε μόλις στα εννέα του χρόνια από την αγκαλιά της μαμάς του για να διεκδικήσει ό,τι ονειρευόταν. Είναι ένα παιδί με αυτοπεποίθηση, περνά τον ελεύθερο του χρόνο παίζοντας βιντεοπαιχνίδια και κάνοντας ταξίδια ενώ δεν μπορεί να πει όχι σε ένα πιάτο με φακές.
Ο Ζήσης Τσίκος είναι, πλέον, 19, αγωνίζεται στη δεύτερη ομάδα του ΠΑΟΚ και καταγράφει συμμετοχές και με την Εθνική ομάδα. Ένα αμυντικό χαφ με ταχύτητα, ενέργεια και τεχνική που ξεχωρίσει για τις αμυντικές και επιθετικές του ικανότητες.
Στις πρώτες του συμμετοχές με την Εθνική Νέων στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ19 έκανε αρκετούς σκάουτερ να τον βάλουν στη λίστα τους ενώ κέρδισε και τα βλέμματα του γυναικείου κοινού με την περιποιημένη κόμη του. «Είναι μια όμορφη εμπειρία, χαίρομαι που βρίσκομαι εδώ με την ομάδα. Όταν έμαθα ότι είμαι στις επιλογές, χάρηκα τόσο πολύ που το είπα παντού σε φίλους, συγγενείς και φίλους. Μέσα από τα παιχνίδια αυτά μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι δυσκολίες. Ήταν ένα μάθημα για εμάς, εντοπίσαμε τα λάθη μας και θα τα διορθώσουμε».
Έκανε τα πρώτα του βήματα στην Καστοριά στην ομάδα του Κροόνου και τα τελευταία 10 χρόνια βρίσκεται στον ΠΑΟΚ και με αργά και σταθερά βήματα προσπαθεί να πάρει την ευκαιρία να βρεθεί στην πρώτη ομάδα: «Είμαι στον ΠΑΟΚ τα τελευταία 10 χρόνια. Άρχισα από τον Κρόνο στην Καστοριά, εκεί με είδαν οι άνθρωποι του και με κάλεσαν στις ακαδημίες. Ήταν πάντα όνειρο μου να παίξω στον ΠΑΟΚ. Ελπίζω να παίξω κάποια στιγμή και στη μεγάλη ομάδα».
Το ταξίδι του 19χρονου μέσου άρχισε με έναν δύσκολο αποχωρισμό αφού άφησε την οικογενειακή εστία σε ηλικία μόλις εννέα ετών. Για να βρεθεί στις ακαδημίες του ΠΑΟΚ έπρεπε να μετακόμισε από την Καστοριά στη Θεσσαλονίκη. Άφησε πίσω του τους γονείς, τους φίλους και τους συμμαθητές του και έκανε ένα νέο ξεκίνημα.
Η προσαρμογή στις νέες συνθήκες ήταν δύσκολη. Τα βράδια δεν περνούσαν εύκολα και διάφορες σκέψεις τριγυρνούσαν στο μυαλό του. Του έλειπε η οικογένεια του, είχε συνεχώς τηλεφωνική επικοινωνία με τον πατέρα του και αναζητούσε την αγκαλιά της μαμάς του, όπως κάθε παιδί. Χρειάστηκε η βοήθεια ενός συμπαίκτη του και η μετακόμιση όλης της οικογένειας στη Θεσσαλονίκη για να βρει το κίνητρο και τη δύναμη να προχωρήσει.
«Έμεινα στο σπίτι των ακαδημιών για δύο χρόνια. Ήταν αρκετά δύσκολη η προσαρμογή. Έφευγα πρώτη φορά από το σπίτι. Μιλούσαμε καθημερινά στο τηλέφωνο και έπαιρνα δύναμη. Περισσότερο μιλούσα με τον μπαμπά μου αλλά και η μαμά με βοήθησε πολύ. Ευτυχώς, είχα πολύ καλό συγκάτοικο, τον Λάμπρο τον Σμυρλή, και περνούσαμε πολλές ώρες μαζί. Μετά η οικογένεια μου μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη γιατί ήθελαν να είναι δίπλα μου. Έχω ένα παραπάνω κίνητρο για να προσπαθήσω περισσότερο», όπως παραδέχθηκε μιλώντας στο Metrosport.gr.
Κυνηγώντας το επαγγελματικό συμβόλαιο, κάτι άφησε πίσω. Ο Τσίκος δεν μπορούσε να συνδυάσει το σχολείο και τις προπονήσεις. Έτσι, επέλεξε να αφιερωθεί στο ποδόσφαιρο και να μην συνεχίσει στο πανεπιστήμιο. Έχανε πολλά μαθήματα και οι συμμαθητές του τον ζήλευαν ενώ ταυτόχρονα ήταν περήφανοι που ανάμεσα τους υπήρχε ένας ποδοσφαιριστής. «Για μένα δεν ήταν καθόλου εύκολο. Επέλεξα να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο μόνο. Δεν σπούδασα κάτι, τελείωσα απλά το σχολείο. Έλειπα πολλές φορές από το σχολείο και οι συμμαθητές μου πίστευαν ότι είμαι «τυχερός» αλλά οι καθηγητές δεν το έβλεπαν με τον ίδιο τρόπο. Εγώ είχα επιλέξει να κάνω κάτι που αγαπώ».
Όνειρο του να ακολουθήσει το μονοπάτι των Αρτούρο Βιδάν και Μάρκο Βεράτι. Ξεχωρίζει τους παίκτες αυτούς για το ρυθμό και το παιχνίδι τους. «Θαυμάζω τους Βιδάλ και Βεράτι. Έχουν τον ίδιο σωματότυπο με εμένα και την ίδια σκέψη στο γήπεδο. Μου αρέσει ο ρυθμός και τα μαρκαρίσματα και το παιχνίδι τους». Η καθημερινότητα του είναι απλά αφού είναι απόλυτα αφοσιωμένος στο ποδόσφαιρο και με κάθε ευκαιρία βρίσκεται στο γήπεδο για να βελτιώσει κάθε ατέλεια που έχει.
