Το 1925, οι σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας ήταν τεταμένες και σε κανέναν στημένο δεν έδειχναν να βελτιώνονται. Έφτανε μια ασήμαντη αφορμή ώστε να οδηγηθούν σε σύρραξη. Και αυτό το ασήμαντο επεισόδιο έγινε στις 18 Οκτωβρίου του ίδιου έτους, με αφορμή έναν σκύλο. Ή σύμφωνα με άλλες πηγές, με αφορμή την… πρέφα…
Η επικρατέστερη εκδοχή λοιπόν την σύρραξης που ακολούθησε και κράτησε για μια εβδομάδα, ήταν πως ο σκύλος ενός Έλληνα στρατιώτη που υπηρετούσε στο φυλάκιο του Δεμίρ Καπού μπήκε στο έδαφος της Βουλγαρίας και ο στρατιώτης τον ακολούθησε, περνώντας την συνοριακή γραμμή. Με το που πέρασε, ένας Βούλγαρος σκοπός τον πυροβόλησε και ο στρατιώτης έπεσε νεκρός. Αμέσως ξεκίνησε η ανταλλαγή πυρών, η οποία κόστισε την ζωή σε δυο Έλληνες στρατιώτες αλλά και στον διοικητή του φυλακίου.
Μια άλλη εκδοχή αναφέρει ότι οι Βούλγαροι και οι Έλληνες έπαιζαν μαζί… πρέφα και διαπληκτίστηκαν γιατί οι Έλληνες «δεν τηρούσαν τους κανόνες του παιχνιδιού. Αλλά η εκδοχή του σκύλου υποστηρίζεται από περισσότερες πηγές.
Ο δικτάτορας Θεόδωρος Πάγκαλος, παρά τις παραινέσεις για το αντίθετο, διέταξε εισβολή στο βουλγαρικό έδαφος, αφού μετέφρασε το επεισόδιο σαν την αρχή ενός οργανωμένου σχεδίου εισβολής. Οι ελληνικές δυνάμεις εισέβαλλαν στην Βουλγαρία και έκαψαν μερικά χωριά. Η Βουλγαρία κατέφυγε στην Κοινωνία των Εθνών, τον τότε ΟΗΕ, και κατάφερε να πείσει το Συμβούλιο να ζητήσει παύση των εχθροπραξιών και την αποχώρηση των Ελλήνων στρατιωτών από τα βουλγαρικά εδάφη.
Το «επεισόδιο του Πετριτσίου» έγινε γνωστό παγκοσμίως ως ο «Πόλεμος του αδέσποτου σκύλου». Η σύρραξη κράτησε για μια εβδομάδα και κόστισε την ζωή συνολικά σε 50 άντρες. Το πόρισμα της Κοινωνίας των Εθνών έριξε την ευθύνη αποκλειστικά στην Ελλάδα, η οποία υποχρεώθηκε να πληρώσει αποζημίωση 45.000 λιρών, υπό την απειλή της Αγγλίας πως αν δεν δεχόταν την απόφαση, θα χρησιμοποιούσε τον στόλο εναντίον της. Η Βουλγαρία από την άλλη αποζημίωσε την οικογένεια του Έλληνα λοχαγού, Χαράλαμπου Βασιλειάδη, που σκοτώθηκε από τους Βούλγαρους συνοριακούς φρουρούς.
