Θα ξεκινήσω την δική μου τοποθέτηση απευθυνόμενος στον Μανώλη τον Χριστοδουλάκη και τον Παύλο τον Χριστίδη.
Και θα ξεκινήσω γιατί αυτοί οι δύο σηματοδοτούν αυτό ακριβώς που και η κοινωνία έχει ανάγκη, αλλά και εμείς πιστεύουμε ότι αυτός ο χώρος έχει ακόμη περισσότερη ανάγκη. Την πραγματική ανανέωση.
Και συγχαίρω την Φώφη Γεννηματά και τα μέλη του Πολιτικού Συμβουλίου που έκαναν αυτές τις επιλογές. Δεν μπορούν να κατηγορηθούν ότι προτείνουν «νεανίζοντες», γιατί υπάρχουν και τέτοιοι όπως ξέρουμε, αλλά πραγματικά νέα πρόσωπα.
Μανώλη και Παύλο, προσέξτε: Η δικιά σας γενιά δεν έχει μόνο δικαίωμα να βάλει σφραγίδα στην εποχή που ξεκινάει, έχει και μεγάλη υποχρέωση να βάλει σφραγίδα της δικής σας γενιάς, στις μεγάλες, πραγματικές αλλαγές που έχει ανάγκη η χώρα.
Γιατί μετά από το ξέσπασμα της κρίσης, δεν γυρίζω πιο πίσω, όπου τις πολύ μεγάλες αλλαγές τις έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου με το ΠΑΣΟΚ την δεκαετία του ΄80. Δεν πηγαίνω εκεί.
Στη νεότερη τώρα περίοδο και με το ξέσπασμα της κρίσης είχαν ξεκινήσει μια σειρά από αλλαγές τα πρώτα δύο χρόνια της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, αλλά διακόπηκαν μετά την ανατροπή της Κυβέρνησής του.
Λοιπόν, λέω ότι η δική σας η γενιά, η νέα γενιά, πρέπει να βάλει την σφραγίδα της στις αναγκαίες αλλαγές, οι οποίες δεν γίνονται τα τελευταία 5,6,7 χρόνια. Δεν υπάρχει καμία ουσιαστική αλλαγή ούτε στον τομέα της διαφάνειας, της καταπολέμησης της διαπλοκής, της ανάπτυξης, ούτε της ποιότητας ζωής, καμία αλλαγή. Δεν λέω μεταρρυθμίσεις προσέξτε και αν σας ακούσω να λέτε μεταρρυθμίσεις, θα σας «καταγγείλω». Γιατί οι μεταρρυθμίσεις έχουν ταυτιστεί, άδικα μεν, αλλά έτσι έγινε, με περικοπές. Ζητάνε οι δανειστές μεταρρυθμίσεις, έρχονται εδώ οι κυβερνώντες, κάνουν συνεχώς περικοπές σε συντάξεις, σε μισθούς, σε ημερομίσθια, σε κοινωνικό κράτος και μετά τα βαφτίζουν μεταρρυθμίσεις. Και μπερδεύεται ο κόσμος γιατί τους λένε ότι χωρίς τις «μεταρρυθμίσεις» δεν μπορεί να προχωρήσει η χώρα. Δεν είναι μεταρρυθμίσεις αυτά.
Και μια που μιλάμε για διπολισμό, εγώ έχω μια διαφορετική άποψη από άλλους συντρόφους. Το Κίνημα Αλλαγής δεν θα πρέπει να θεωρείται ότι κινείται ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Δημοκρατία, γιατί ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ανεξαρτήτως του τι δηλώνουν οι ίδιοι, στην πολιτική δεν είσαι ότι δηλώσεις, είσαι αυτό που πράττεις, αυτό που εφαρμόζεις και ειδικά όταν είσαι Κυβέρνηση. ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ εφαρμόζουν επί 6 χρόνια τώρα δεξιά, με την έννοια της υπερσυντηρητικότητας προγράμματα κοινωνικής αδικίας. Και την χώρα αντί να την βοηθήσουν να βγαίνει από την περιδίνηση, την έχουν βυθίσει ακόμη περισσότερο στην κρίση.
Άρα λοιπόν το Κίνημα Αλλαγής θα πρέπει να κινείται, με την έννοια της Προοδευτικής Αριστεράς, «αριστερά» από την Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ που είναι δεξιά. Αυτή είναι η άποψή μου.
Άρα, δεν θα πρέπει να έχουμε τον φόβο σύνθλιψης ανάμεσα στην «Αριστερά» και στην Δεξιά. Είναι στο χέρι μας να παίξουμε όχι τον ρόλο του τρίτου πόλου. Θα πρέπει η επιδίωξη να είναι να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο το ΚΙΝΗΜΑ που χρειάζεται η χώρα. σε προοδευτική κατεύθυνση. Δεν είναι στόχος τα ποσοστά μας να τα μετράμε 8%, 8,5%, 10%, 12%. Και με τον σύντροφο τον Μαργαρίτη, με τον οποίο σε πολλά συμφωνώ, θα διαφωνήσω σε ένα, αλλά θα επανέλθω πιο κάτω να εξηγήσω γιατί.
Όταν έρχεται η ώρα μετεκλογικά να συζητήσεις πιθανόν για συνεργασίες, αυτό εννοούσε, είναι διαφορετικό «να διαπραγματεύεσαι με 15% ή με 6%». Με 12% όμως είχε πάει το ΠΑΣΟΚ το 2012 με την ΝΔ. Δεν είχε 6% είχε 12%. Το αποτέλεσμα το είδαμε. Καταλήξαμε να φοβόμαστε μήπως πάψει να υπάρχει ακόμη και Κοινοβουλευτικά αυτός ο χώρος.
Δυο λόγια τώρα για το τι συμβαίνει στην Ευρώπη, γιατί είναι χρήσιμο. Δεν υποχωρούν μόνο τα Σοσιαλδημοκρατικά ή Σοσιαλιστικά κόμματα. Δείτε τις εκλογές. Υποχωρούν και τα άλλα παραδοσιακά, όπως λέγονται λαϊκά, συντηρητικά κόμματα, τα χριστιανοδημοκρατικά. Δείτε τι γίνεται στην Γερμανία. Είναι Πρωθυπουργός η Merkel, αλλά με πολύ λιγότερα ποσοστά. Στην Αυστρία το συντηρητικό κόμμα πλέον έχει μειωμένη δύναμη γιατί ανέβηκε και εκεί το εθνικιστικό, εμείς λέμε ακροδεξιό, ευρωφοβικό κτλ κόμμα. Το ίδιο συμβαίνει στην Γερμανία. Το AFD έχει κόψει τεράστιες δυνάμεις από την Merkel, από την Χριστιανοδημοκρατία. Στην Ολλανδία το ίδιο. Στην Ιταλία το ίδιο. Τι συμβαίνει λοιπόν; Έχουμε υποχώρηση των παραδοσιακών λαϊκών κομμάτων γιατί δεν δίνουν απαντήσεις στα προβλήματα που δημιουργεί σήμερα η παγκοσμιοποίηση και όλα όσα συμβαίνουν μέσα στην εφαρμογή ενός αχαλίνωτου, ανεξέλεγκτου πλέον καπιταλισμού. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Άρα δικιά μας αποστολή για την Ελλάδα, είναι να προσπαθήσουμε να διατυπώσουμε ένα συνολικό πρόγραμμα ελπίδας και διεξόδου από την κρίση. Τότε θα μας ακούσει ο κόσμος. Θα συστρατευτεί ο κόσμος. Θα ξανάρθει ο κόσμος στις κάλπες, γιατί, αλίμονο αν συνεχώς μειώνονται όσοι προσφεύγουν στις κάλπες λόγω της απογοήτευσης.
Άρα, πρόγραμμα συγκεκριμένο που θα επιδιώκει και θα φιλοδοξεί να δώσει απαντήσεις συγκεκριμένες. Στη νέα γενιά δεν είναι, αγαπητέ Μανώλη μόνο αυτοί που έφυγαν στο εξωτερικό και φεύγουν. Είναι και οι συνομήλικοί σου και οι τριαντάρηδες και οι τριανταπεντάρηδες που δουλεύουν για 300ε και 350€ τον μήνα, αλλά αυτοί δεν καταγράφονται στα ποσοστά της ανεργίας. Και βγαίνει η Κυβέρνηση και λέει ότι μειώθηκε η ανεργία!
Επικοινώνησα ως πρώην Πρόεδρος της Βουλής, με τον νυν Πρόεδρο της Βουλής και πρώην Υπουργό Οικονομικών τον Schäuble στην Γερμανία, για να τον συγχαρώ για την εκλογή του ως Πρόεδρο και συζητήσαμε και για την Ελλάδα. Ρώτησε «πως πάει η Ελλάδα;» Του απάντησα ότι τσακίζεται η Ελλάδα. «Μα», λέει «βλέπω μειώνεται η ανεργία». Βεβαίως λέω αν δουλεύει κάποιος για 300€ δεν καταγράφεται ως άνεργος. Μπορεί κύριε Schäuble και κύριε Τσίπρα να ζήσει ένας νέος με μηνιαίες αμοιβές 300€-400€; Έτσι είναι τα πράγματα, αυτή είναι η κατάσταση εδώ.
Άρα λοιπόν, πρόγραμμα ανάπτυξης συγκεκριμένο και ταυτόχρονα σοβαρή, με επιχειρήματα, με όραμα και με επιμονή, διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Με 3,5% του ΑΕΠ πρωτογενή πλεονάσματα δεν πρόκειται να έχουμε βιώσιμη ανάπτυξη.
Τι κάνει ο Τσίπρας. Άφησε στην άκρη ιδεολογίες αριστεράς, αρχές, αξίες, τα πέταξε όλα στην άκρη οπορτουνιστικά για να παρατείνει την παραμονή στην εξουσία. Και δέχεται και τα υπογράφει όλα αυτά που τσακίζουν τον ελληνικό λαό. Μειώσεις συντάξεων, μισθών, υπερφορολόγηση, υπέρογκα πρωτογενή πλεονάσματα, ξεπούλημα υποδομών.
Τελειώνω σύντροφε προεδρεύοντα. Εγώ, να σου πω την αλήθεια, τον χρόνο δεν τον σέβομαι, αλλά προσπαθώ να συμφιλιωθώ με τον χρόνο.
Έρχομαι τώρα στο «με ποιους θα πάμε.» Εδώ υπάρχει ο μεγάλος κίνδυνος.
Υπάρχει ο κίνδυνος ο διάλογος από εδώ και πέρα να γίνεται είτε θέλουμε είτε όχι εμείς, είτε το προκαλούμε είτε όχι στο «τι θα κάνετε μετά τις εκλογές; Με ποιους θα σχηματίσετε Κυβέρνηση;». Ρωτάνε ήδη διάφοροι.
Γιατί όλα δείχνουν ότι αυτοδυναμία ενός κόμματος δεν θα υπάρχει στην Βουλή. Αυτό είναι το πιο πιθανό. Και κινδυνεύει το ΚΙΝΗΜΑ να αποτελεί την «πολύφερνη νύφη».
Προσφορές από εδώ, προσφορές από εκεί.
Εγώ έζησα αυτή την κατάσταση μέσα σε μία προέκταση μάλιστα αυτού του ρόλου καθαρά οπορτουνιστικά στην Γερμανία παλιά με τον Genscher και τους Φιλελεύθερους.
Πήγαιναν μια από εδώ για να είναι στην Κυβέρνηση και μια από εκεί για να είναι πάλι στην Κυβέρνηση. Και κάποια στιγμή βέβαια πριν από χρόνια ο γερμανικός λαός τους πέταξε έξω από την Βουλή.
Ποιος λέει ότι σώνει και καλά, ανάλογα με το πώς θα είναι τα αποτελέσματα των εκλογών, πρέπει να συζητήσουμε για να μπούμε στην Κυβέρνηση;
Όποιος ισχυρίζεται ότι είναι μόνο αυτή η λύση αγνοεί την πραγματικότητα.
Αγνοεί το τι συμβαίνει στην Ευρώπη. Δύο μοντέλα έχουν εφαρμοστεί στην Ευρώπη. Τα θυμίζω για να μην λέτε ότι ο Πετσάλνικος τώρα έχει αρχίσει και εφευρίσκει διάφορες απόψεις και ιδέες και κάνει περίεργες προτάσεις.
Η μία περίπτωση είναι της Γερμανίας. Η SPD αποφάσισε, αφού ναυάγησε η άλλη συγκυβέρνηση να ξαναείναι στην Κυβέρνηση. Έπεσε όμως στο 16%! Την ξεπερνάει το AFD, το εθνικιστικό κόμμα. Και τώρα τρέμουν οι σύντροφοι εκεί, έχω επαφές και μιλάω κάθε βδομάδα, τρέμουν μη τυχόν δεν μπορέσουν να ανακάμψουν πλέον. Γιατί όταν είσαι το μικρότερο κόμμα σε μια Κυβέρνηση, όσες πινελιές κι αν βάλεις του δικού σου προγράμματος, τα θετικά θα τα εισπράττει το μεγάλο κόμμα και τα αρνητικά θα τα μοιράζονται και οι δύο. Τα αρνητικά επιβαρύνουν περισσότερο τον μικρό εταίρο.
Και υπάρχει και το άλλο μοντέλο, που διέσωσε, διαφύλαξε, κράτησε την ταυτότητα και την ιδεολογία και την πολιτική ευρωστία του Σοσιαλιστικού Κόμματος στην Πορτογαλία, που δεν συμμετείχε στην Κυβέρνηση, σε κρίσιμη μάλιστα κατάσταση που ήταν η Πορτογαλία. Πίεζαν όλοι ότι έπρεπε να μπει και να συγκυβερνήσει με τον Coelho, με τους δεξιούς.
Και είπε όχι. «Για να μην με κατηγορήσετε όμως ότι εγώ σύρω την χώρα σε εκλογές», θα τα ακούσουμε και εδώ αυτά τα επιχειρήματα, είπε «εγώ δεν ρίχνω την Κυβέρνηση Coelho που δεν έχει αυτοδυναμία, δίνω ψήφο ανοχής και μετά πολιτεύομαι σύμφωνα με το τι συμφέρει την χώρα μου, σύμφωνα με τις αρχές και την ιδεολογία μου». Οι Σοσιαλιστές λοιπόν είναι και πάλι Κυβέρνηση εδώ και 3 χρόνια στην Πορτογαλία και εφαρμόζουν μια πολύ καλή πολιτική για τον πορτογαλικό λαό.
Επομένως, απαιτείται εδώ, από τώρα δέσμευση ότι δεν θα συμμετέχουμε σε Κυβέρνηση. Διαφορετικά όσο θα πλησιάζουμε προς τις εκλογές και όταν θα γίνονται οι εκλογές, εάν έχουμε αφήσει αυτό το ομιχλώδες «θα δούμε παιδιά, με κάποιον θα συγκυβερνήσουμε», τότε θα πάνε να ψηφίσουν απευθείας αυτόν που θα φαίνεται ότι θα είναι πρώτος. Λυπάμαι που μπορεί μερικά κουστούμια ή ταγιέρ «υπουργικά» να μείνουν κρεμασμένα, γιατί μπορεί να υπάρχουν και τέτοια, στο ράφι, αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει τον λαό.
Η ελληνική κοινωνία, ο ελληνικός λαός και η νέα γενιά περιμένει άλλα από εμάς και όχι συγκυβερνήσεις και ρόλους δεκανίκια. Περιμένει άλλα από την γενιά σας Γραμματέα και Παύλε Χρηστίδη.
Εμείς με όλη την εμπειρία θα σας στηρίξουμε, και η εμπειρία είναι χρήσιμη και πολύτιμη που ούτε μπορείς να αγοράσεις, ούτε στα πανεπιστήμια να αποκτήσεις. Η εμπειρία βρίσκεται μέσα στην καθημερινή πάλη. Την εμπειρία μας την θέτουμε στην δικιά σας υπηρεσία.
Και είμαι σίγουρος ότι δεν θα θελήσετε ούτε την γενιά σας, ούτε όμως όλους αυτούς τους πολίτες που θα συστρατεύονται με το Κίνημα Αλλαγής να απογοητεύσετε και να απογοητεύσουμε. Δεν έχουμε αυτό το δικαίωμα.
Δύναμη αλλαγής και ανατροπών πρέπει να είναι το ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ σε αυτό το νέο ξεκίνημα, για να μην σέρνεται η χώρα για χρόνια ακόμη.
