Σαν σήμερα, έπεσε μαχόμενος στο Ελληνοαλβανικό μέτωπο, ο Αλέξανδρος Διάκος, ο πρώτος Έλληνας αξιωματικός του Στρατού Ξηράς.
Κατά την κήρυξη του Ελληνοιταλικού Πολέμου ο Υπολοχαγός Πεζικού Διάκος υπηρετεί ως Διοικητής του 2ου Λόχου του 4ου Συντάγματος Πεζικού, διατεθείς προς ενίσχυση του αποσπάσματος Πίνδου,του Συνταγματάρχη Δαβάκη.
Το πρωί της 1ης Νοε 1940 κατά την αντεπίθεση του Λόχου του για ανακατάληψη του υψώματος «Τσούκα» (πλησίον του χωριού Ζούζουλη του Ν.Καστοριάς), μαχόμενος σώμα με σώμα, εφονεύθει από πυρά Ιταλικού πολυβολείου.
Οι συνθήκες του θανάτου του αποτυπώνονται στην αναφορά του Ταγματάρχη Καραβιά, την ίδια μέρα, προς τον διοικητή του Αποσπάσματος Πίνδου Κ. Δαβάκη:
-Πολλαπλάσιοι ιταλικοί δυνάμεις αντεπετέθησαν κατά των οπλιτών του λόχου, αναζητούντων θέσεις αμύνης εναντίον του φονικότατου πυρός των πολυβόλων. Με αδάμαστον αποφασιστι-κότητα και ακλόνητον θάρρος ο υπολοχαγός Διάκος Αλ., όρθιος και κραυγάζων προς τους άνδρας του εν μέσω νεκρών και τραυματιών οιμωζώντων, παρά τα δραστικώτατα πυρά του εχθρού, αδιαφορών διά τον θάνατον, όστις επλανάτο πέριξ αυτού, κατώρθωσε ν’ ανασυντάξη εκ τρίτου τον λόχον, να τον εμψυχώση και να τον ρίψη μετά νέας ορμής εναντίον των λυσσωδώς αμυνομένων Ιταλών. Καθ’ ον δε χρόνον διά τετάρτην φοράν ο δοκιμασθείς λόχος εκαλείτο με την λόγχην εφ’ όπλου ν’ αντιμετώπιση νέαν, θραυσθείσαν και αυτήν, αντεπίθεσιν του εχθρού διά της τελικής εφόδου του, ο δε ηρωικός διοικητής του λόχου αυτού, τεθείς επί κεφαλής, εκραύγαζε με φωνήν Άρεως: «Εμπρός! παιδιά, για μια μεγάλη Ελλάδα και μίαν ελεύθερη Δωδεκάνησο», ριπή πολυβόλου τον εφόνευσε.
Γεννήθηκε στη Χάλκη Δωδεκανήσου την 1 Ιανουαρίου 1911.
Εισήλθε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων την 25 Σεπ 1930 και εξήλθε ως Ανθυπολοχαγός Πεζικού την 2 Αυγ 1934.
