Του Παναγιώτη Πλιάτσιου (γράφτηκε και δημοσιεύθηκε αρχικά, στις 17 Νοεμβρίου του 2011)
Θυμάμαι την επέτειο του Πολυτεχνείου από πολύ μικρός. Στην κεντρική πλατεία του Κρόκου, στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, κάπου στο 1980-1981. Ο νεοσύστατος, τότε, Πολιτιστικός Σύλλογος «Ιωακείμ Λιούλιας» τιμούσε τη μνήμη των νεκρών και τον αγώνα των φοιτητών, με ποιήματα, τραγούδια και κατάνυξη. Απλά και με συγκίνηση. Και εγώ εκεί, μικρός, να σιγοτραγουδώ στίχους από τα τραγούδια του Μίκη, του Ξαρχάκου και του Λοϊζου, με τα οποία με μεγάλωσαν οι δικοί μου…«Ο Δρόμος είχε τη δική του ιστορία»…
Λίγα χρόνια αργότερα, ο Σύλλογος συνέχισε τις εκδηλώσεις. Όχι στην πλατεία, αλλά στο φιλόξενο στέκι του. Λιγότερος ο κόσμος…μικρότερη η συμμετοχή και τυπικές οι παρουσίες. Εμείς εκεί, όμως: Με τα ποιήματα και τα τραγούδια μας, που, πια, τα είχα μάθει απέξω…«Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς…»
Αρχές δεκαετίας του 1990. Οι εκδηλώσεις του Συλλόγου στον Κρόκο άρχισαν να φθίνουν. Η γενιά του Πολυτεχνείου, άλλωστε, είχε πια μεγαλώσει. Και κουραστεί, αφού είχε προσφέρει πολλά, αρχίζοντας πια να απολαμβάνει την «ευδαιμονία» της εποχής. Σποραδικές και με πολύ λίγο, πλέον, κόσμο οι «γιορτές» και το νόημα τους αρχίζει να ξεθωριάζει…Εγώ, όμως, εκεί: Με τα τραγούδια, πλέον, στην ψυχή μου, με μεγαλύτερη, λόγω εφηβείας και φοιτητικών αμφιθεάτρων, ορμή: «Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα»…
2000. Και μετά…Οι εκδηλώσεις στο Σύλλογο του Κρόκου σταματούν. Όπως, άλλωστε, και σε άλλους Συλλόγους, που, 20 χρόνια πριν, τιμούσαν το Πολυτεχνείο. Άλλες γενιές, άλλα χρόνια, η μνήμη έγινε λήθη. Τηλεόραση, ευρώ, Ολυμπιακοί, η Ελλάδα που έγινε Ευρώπη. Αλλά και μπερδέμένα μηνύματα κατά το δοκούν, επεισόδια, κουκουλοφόροι, φωτιές και καταστροφές στις 17 Νοεμβρίου. Εγώ, όμως, επιμένω: Αυτή τη φορά, νέος δημοτικός σύμβουλος πια, στήνω μια εκδήλωση στο Πνευματικό Κέντρο, με τη βοήθεια του Δήμου Ελίμειας: Ο Νίκος Τσάμπουρας πήρε την κιθάρα του και τραγουδήσαμε όλοι μαζί, με μερικά παιδιά και γονείς: «Στη γειτονιά μου την παλιά, είχα ένα φίλο…που ήξερε και έπαιζε ακορντεόν…»
2011: Παραμονή της επετείου της 17 Νοέμβρη: Μια Ελλάδα σε κρίση, μια κοινωνία σε κρίση. Κάποιοι ανακάλυψαν τώρα το Πολυτεχνείο. Όψιμοι. Κάποιοι άλλοι νομίζουν πως σήμερα έχουμε πάλι χούντα. Άλλοι ετοιμάζονται να σπάσουν ό,τι βρουν στο διάβα τους…Φόβος και τρόμος για επεισόδια. Μηνύματα αλλόκοτα, ανακοινώσεις. Κομματικές σκοπιμότητες. Φοιτητικές παρατάξεις-δερβέναγες στα Πανεπιστήμια. Πολιτικοί-καρικατούρες μιας άλλης εποχής. Και στον Κρόκο δεν θα γίνει κάποια ξεχωριστή εκδήλωση. Σπάνια γίνονται πια…
Όχι, λοιπόν, δεν θα είμαι φέτος «παρών». Δεν είναι αυτή η επέτειος. Θα μείνω σπίτι. Θα τραγουδήσω μόνος μου. Και θα φωνάξω: Δώστε μου, ρε, πίσω το Πολυτεχνείο που αγάπησα μικρός…Όλοι σας!
Y.Γ. Να ΄ναι καλά η καθηγήτρια Γιάννα Γκουτζιαμάνη, που κάθε χρόνο θυμάται. Και φροντίζει να μαθαίνουν και τα νέα παιδιά, οι μαθητές της.
