Τη σέβντας πονεμάτ’ είμαι,
σίτε γελώ, διακρούμαι,
πίνω νερά, διψάσκουμαι,
βάλσαμα ‘κι λαρούμαι…
Όλ’ χτίζνε και γουρεύκουνταν,
‘γώ πάντα κρεμιγμένος,
ας σην αγάπην ορφανός
κι ας ση σεβτάν καμμένος.
Η νερομάισσα έμορφος,
μαεύ και μεταλλάει ‘σε.
κ’ εσύ εμέν εμάεψες
και με τ’ αγίοις διαβάεις ‘με.
Η πεγαδήτρα έμορφος,
η νερομάισσα εξιάζει,
κι άμον εσέναν κρένερον
πη πίνει α’, ‘κι χορτάζει.
Το κορίτζ’ έν κρύον νερόν,
τα ψήα θε μελένια,
ατό ‘πη συμμαλιάεται,
τα χρόνια τ’ περισσεύν’νε.
Σ σ’ αούτα τα καιρούς εμουν
κορτσόπα μελεσσεύν’νε,
κονεύν’νε ‘ς σο μελεσσιδών
και σέβταν αραεύν’νε.
Εμόνασεν ‘ς σ’ οσπίτοπο μ’
κι άλλο ν απ’ έξ ‘κ’ εβγαίνει,
τη σέβτας έναν τσαναβάρ,
‘σέγκε ‘με ‘ς σην πελιάν ι.
Γουρπάν εγώ να ίνουμαι
‘ς σ’ εμόν το ατζαϊπ’κον,
με τ’ εμέν ναζλανεύκεται
κι ακόμαν εν μικρίκον.
