Τους χωρίζουν λίγα μέτρα από την ακτή. Μετά από ένα μακρύ και επικίνδυνο ταξίδι, επιτέλους φτάνουν στη Λέσβο.
Πριν ακόμη πατήσουν στη στεριά, νιώθουν πως μόλις έκαναν το πρώτο βήμα για μια νέα ζωή.
Με δύο λόγια, καταλαβαίνει κανείς γιατί εγκατέλειψαν την Σύρια.
«Δεν υπάρχει δουλειά στη Συρία, δεν έχουμε ζωή. Μόνο πόλεμο. Θέλουμε να ζήσουμε τη ζωή μας και στη Συρία δεν υπάρχει μέλλον για εμάς» δήλωσε ένας νεαρός άντρας, στην κάμερα του euronews.
«Οι μετανάστες που μόλις έφτασαν στο νησί πλήρωσαν 3000 δολάρια ο καθένας για να περάσουν από το Αϊβαλί και το Τσανάκαλε στη Λέσβο. Το ταξίδι τους κράτησε περίπου 2,5 ώρες. Εδώ, τους περίμεναν εθελοντές, που τους πρόσφεραν λίγο νερό και φαγητό» μεταδίδει ο απεσταλμένος μας στη Λέσβο, Απόστολος Στάικος.
Αφήνουν πίσω τους πλαστικές βάρκες και σωσίβια και περπατούν για ώρες.
Η νύχτα τους προλαβαίνει. Κοιμούνται στο χώμα, στην άκρη του δρόμου. Μόλις ξημερώσει, θα πάρουν τα λιγοστά τους υπάρχοντα και θα συνεχίσουν.
«Περπατήσαμε τέσσερις ώρες για να φτάσουμε εδώ. Τώρα κοιμόμαστε έξω. Υπάρχουν καλοί άνθρωποι που μας βοηθάνε. Όμως θέλουμε να φύγουμε, να πάμε σε ένα καλύτερο τόπο. Χρειαζόμαστε βοήθεια» δήλωσε μια νεαρή γυναίκα στην κάμερα του euronews.
Στη Λέσβο λειτουργούν δύο οργανωμένοι καταυλισμοί.
Όμως οι συνθήκες είναι δύσκολες, ενώ οι σκηνές δεν φτάνουν για όλους.
Γυναίκες και μικρά παιδιά προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα στη ζέστη και τη σκόνη.
Συχνά ξεσπούν συμπλοκές για λίγο φαγητό, ενώ οι εθελοντές που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, ακούν μόνο ένα πράγμα.
«Μας λένε πως θέλουν να φύγουν για τη Γερμανία και τη Σουηδία. Να ζήσουν στην Ευρώπη, αυτό ζητούν! Δεν θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα και ειδικά στη Λέσβο» υποστηρίζει η Έλλη Βλάσση, εθελόντρια του Ερυθρού Σταυρού.
Σε καταυλισμό έχει μετατραπεί και το λιμάνι της Μυτιλήνης. Από νωρίς το πρωί, εκατοντάδες μετανάστες περιμένουν να καταγραφούν και να πάρουν τα χαρτιά τους.
Για να φτάσουν εδώ, πολλοί περπάτησαν περισσότερα απο 50 χιλιόμετρα.
Το μόνο που θέλουν είναι να μπουν στο πλοίο και να φτάσουν στην Αθήνα. Κάποιοι τα κατάφεραν. Μόνο που ο αριθμός εκείνων που περιμένουν και κοιτάζουν το πλοίο που φεύγει, συνεχώς αυξάνεται.
