Δεκαπέντε χρόνια μετά την τραγωδία του Κουρσκ που κόστισε τη ζωή σε 118 ναύτες οι οποίοι αφέθηκαν να πεθάνουν εγκλωβισμένοι στο πυρηνικό υποβρύχιο, η Ρωσία θυμάται.
Θυμάται τα θύματα αλλά και τις ευθύνες για το πώς ένα ατύχημα στο πυρηνοκίνητο υποβρύχιο Κ-141 που εκτελούσε άσκηση οπλικών συστημάτων ανοιχτά της θάλασσας του Μπάρεντς στον Αρκτικό ωκεανό, εξελίχθηκε σε τραγωδία.
«Πιστεύω πως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πριν από 15 χρόνια, κατά τη διάρκεια της καταστροφής του Κουρκσ δεν έγινε ό,τι ήταν δυνατό ώστε να διασωθεί το πλήρωμα. Δεν έγινε καμία ενέργεια διάσωσής τους. Το μόνο διασωστικό σκάφος, το Μιχαήλ Ρουντνίτσκι που στεκόταν αγκυροβολημένο στην αποβάθρα του Σεβερόμορσκ και δεν προετοιμαζόταν καν να μπει στη θάλασσα παρά το γεγονός ότι ήταν σε εξέλιξη μια ευρεία επιχείρηση εξόρυξης από τον βόρειο στόλο. Το σημαντικότερο είναι ότι η Ρωσία απέρριψε βοήθεια από άλλο κράτος και μάλιστα το σκεφτόμασταν επί πολλές μέρες,» είναι η άποψη του Ιγκόρ Κουρντίν, προέρδου του ομίλου αξιωματικών υποβρυχίων.
Μια ελαττωματική τορπίλη εξερράγη προκαλώντας διαρροή καυσίμων. Αυτό οδήγησε στη βύθιση και τον εγκλωβισμό του πληρώματος.
Η Ρωσία αρχικά υποβάθμισε το γεγονός, ενώ αρνήθηκε την συνδρομή ξένων κρατών όπως η Νορβηγία. 14 μήνες αργότερα ολοκληρώθηκε η ανέλκυση του υποβρυχίου και η ανάσυρση των σωρών. Ο φάκελος της υπόθεσης Κουρσκ έκλεισε και δεν θα ανοίξει πριν το 2030.
Το καλοκαίρι του 2000, ο Βλαντιμίρ Πούτιν διένυε την πρώτη του προεδρική θητεία. Στη Ρωσία, η κοινή γνώμη ήδη δείχνει να έχει ξεχάσει τις ευθύνες των κυβερνώντων. Μόνο το 35% επιρρίπτει ευθύνες πλέον στην τότε κυβέρνηση σε αντίθεση με το 72% εκείνης της εποχής.
