Petros Tatsopoulos
Ναι, είναι αλήθεια. Εγώ την κάλεσα στο γραφείο μου. Μου έκανε κόνξες. Ήταν φανερό πως φοβόταν να έρθει. “Έχω να πάω αλλού”, μου λέει. Πήρα ανάποδες. “Αυτά που ήξερες, να τα ξεχάσεις”, της λέω. “Όταν εγώ σε προσκαλώ, θα έρχεσαι. Να τσακιστείς, σε μισή ώρα, να είσαι εδώ”. Τσακίστηκε. Ήρθε σε ένα τέταρτο. Την κράτησα άλλα τρία τέταρτα στην αναμονή. Την δέχτηκα εντέλει. Απέφευγε να με κοιτάξει κατάματα. Κοιτούσε το πάτωμα. “Σου αρέσουν τα πλακάκια;”, κάγχασα. Χαμογέλασε συγκαταβατικά. Τι να τα λέμε. Είχε κατουρηθεί πάνω της. Περίμενε στωικά το ξέσπασμα του θυμού μου. Εγώ δεν βιαζόμουν. Την έψηνα σε σιγανή φωτιά. Πήγε να καθίσει. “Μην κάθεσαι”, της λέω. “Δεν σε κάλεσα για να συζητήσουμε. Σε κάλεσα για να με ακούσεις. Δεν πρόκειται να ανεχτώ όσα έκανες με τους προηγούμενους. Δεν θέλω μα και μου. Εφεξής θα κάνεις ό,τι σου λέω. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Δίνε του τώρα. Όχι από μπροστά. Από τη σκάλα υπηρεσίας. Και να έχεις το κινητό σου ανοιχτό. Δεν ξέρω πότε θα σε ξανακαλέσω”. Στο πιτς φιτίλι έγινε καπνός. ¨Φτηνά τη γλίτωσα¨, θα σκέφτηκε. Ανακουφίστηκε η καημένη.
[Ο Γιώργος Κατρούγκαλος στο πρώτο του ραντεβού με την Τρόικα]
