Και αυτός ο πρωθυπουργός κηρύσσει τον πόλεμο στην μεσαία τάξη και μάλιστα ακόμα σκληρότερο με πρωτοφανή μέτρα υπερφορολόγησης.
Όπως αναφέρει το newmoney:
Η κυβέρνηση στοχοποιεί όσους δηλώνουν 30.000 ευρώ και άνω το χρόνο, αδιακρίτως κοινωνικών ή άλλων αναγκών, αν αναγκάζονται να εργάζονται με δεύτερη ή τρίτη δουλειά για να τα φέρουν πέρα.
«Εκεί θέλουμε να αυξήσουμε τα βάρη, όχι
στους φτωχούς» ανέφερε μιλώντας στη Βουλή ο πρωθυπουργός, επιχειρώντας να δικαιολογήσει γιατί η κυβέρνηση αυξάνει, αντί να καταργήσει την έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης.
Με την λογική του πρωθυπουργού, όποιος βγάζει 2.500 ευρώ (ή 2.000 ευρώ καθαρά το μήνα) ανήκει στους προνομιούχους μαζί με εκείνους που δηλώνουν (ασχέτως πόσων βγάζουν) 500.000 ή πάνω από 1 εκατομμύριο το χρόνο.
Μιλώντας σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση και με την άνεση πολιτικών που προκαλούν κρίνοντας από άμβωνος τους ανθρώπους του μόχθου (και την κοινωνία ολόκληρη ακόμα), απέφυγε να αναφέρει πως ανάμεσα στα περίπου 250.000 νοικοκυριά που δηλώνουν τα 30.000-50.000 ευρώ που καταφέρνουν να βγάζουν, υπάρχουν και πολλές χιλιάδες πολύτεκνοι μεροκαματιάρηδες και άνθρωποι που αγωνίζονται σκληρά και δημιουργικά για να σώσουν τα σπίτια τους που χρωστούν στις τράπεζες, αναγκαζόμενοι να δουλεύουν με απάνθρωπα ωράρια, για όσο τουλάχιστον βρίσκουν ακόμη δουλειά στον ιδιωτικό τομέα.
Χτυπάει μάλιστα όσους ιδιωτικούς υπαλλήλους ή ελεύθερους επαγγελματίες δηλώνουν με ειλικρίνεια πως βγάζουν πάνω από 2.000 ευρώ καθαρά το μήνα (χωρίς να ξέρουν αν θα μπορούν να τα έχουν και τον επόμενο) μαζί με άλλους του ιδιωτικού τομέα που φοροδιαφεύγουν συστηματικά, αλλά πιάνονται στα τεκμήρια (σπίτια, πολυτελή ΙΧ, πισίνες κλπ) και για αυτό δεν μπορούν να κρύψουν πως έχουν εισόδημα τουλάχιστον 30.000 ή 50.000 ευρώ το χρόνο.
Επιπλέον, στην ίδια ομιλία του, ο κύριος Τσίπρα εξομοίωσε και τους πλούσιους μεγαλοφειλέτες με τους εκατομμύρια μικρομεσαίους και μισθοσυντήρητους που έπεσαν θύματα του Μνημονίου, βάζοντας και τους μεν και τους δε «στο ίδιο τσουβάλι» των 774.000 οφειλετών που πλήρωσαν 368.000.000 ευρώ με τις ρυθμίσεις χρεών.
Στην ίδια ισοπεδωτική λογική, ο πρωθυπουργός έθεσε εμβληματικά ως ευγενή στόχο της κυβέρνησης την διάσωση (μόνον) των χαμηλοσυνταξιούχων από την κατάργηση του ΕΚΑΣ, παραβλέποντας πως:
– το συγκεκριμένο προνοιακό βοήθημα λαμβάνουν μόνον 250.000 από τα 2.500.000 χαμηλοσυνταξιούχων με σύνταξη κάτω των 600 ευρώ το μήνα
– μαζί με το ΕΚΑΣ και την δια νόμου κατώτατη σύνταξη, οι ΕΚΑΣιούχοι λαμβάνουν έως και τα διπλάσια έναντι όσων λαμβάνουν προνοιακή σύνταξη ΟΓΑ.
– δεν λαμβάνουν ΕΚΑΣ οι χαμηλοσυνταξιούχοι του ΝΑΤ, όσοι δεν έχουν συμπληρώσει το όριο ηλικίας
– 1 εκατομμύριο εργάτες που έχουν πληρώσει έως 35 χρόνια ένσημα παίρνουν συνολική σύνταξη (κύρια και επικουρική) 600-700 ευρώ, αλλά χάνουν το ΕΚΑΣ και πληρώνουν μεγαλύτερη συμμετοχή σε φάρμακα και γιατρούς που έχουν ανάγκη, εν σχέσει με τους 250.000 επιδοματούχους που θέλει να διασώσει η κυβέρνηση.
Ας πάρουμε τώρα εμείς μια καινούρια ή υπάρχουσα επιχείρηση ή ελεύθερο επαγγελματία. Πρέπει να πληρώσουν:
ΦΠΑ έως 23%, 26-33% φόρο (+προκαταβολή φόρου), 10% φόρο μερίσματος, 5% φόρο αλληλεγγύης και, αν τελικά εφαρμοστεί, τον «προληπτικό φόρο» 26%!
Στην συνέχεια έχει και να πληρώσει και τα τέλη κυκλοφορίας, τον φόρο περιβάλλοντος που έρχεται, τον ΕΝΦΙΑ που παρέμεινε πατά τις προεκλογικές υποσχέσεις, το ασφαλιστικό ταμείο και τον ΦΠΑ σε ότι προϊόν ή υπηρεσία αγοράσει αλλά και στους λογαριασμούς τηλεφώνου, ρεύματος κτλ!
Υπερφορολόγηση που η Ελλάδα αλλά και άλλη ίσως χώρα δεν έχει ματαδεί και κατά τα φαινόμενα έπεται και συνέχεια.
«Με την οικονομική κρίση και την τεχνολογική αλλαγή, μειώνεται συνεχώς ο αριθμός όσων έχουν μια ικανοποιητική δουλειά ή μένουν στο ίδιο επάγγελμα για πάντα», υπογραμμίζουν χαρακτηριστικά οι FT. Μάλιστα σε συνδυασμό με την υψηλή και παράλογη φορολογία η μεσαία τάξη στις σύγχρονες βιομηχανικές κοινωνίες δεινοπαθεί. Οι μηχανισμοί αναδιανομής αγαθών παίρνουν τον πλούτο της μεσαίας τάξης και «παρέχουν» τα απαραίτητα στους φτωχούς. Ο κυρίως πλούτος συγκεντρώνεται σε λίγα χέρια.
Ο βασικός εχθρός δε της παγκόσμιας διαπλοκής είναι οι ελεύθεροι επαγγελματίες, επειδή δεν είναι εξαρτημένοι από τους μισθούς κάθε μήνα. Συνεπώς η βαριά φορολογία σε συνδυασμό με την επέλαση των πολυεθνικών, οι οποίες επιβιώνουν κάθε χρόνο και με ζημία, καθότι χρηματοδοτούνται, έχει ως στόχο να υπαλληλοποιήσει τους πάντες στην μεσαία τάξη, είτε στο κράτος είτε σε πολυεθνικές, ενώ στο τέλος επιδιώκεται να υπηρετούν όλοι ένα κέντρο διαχείρισης του πλούτου και άρα της εξουσίας.
Όλοι να έχουν δηλαδή ένα πιάτο φαΐ εξασφαλισμένο, τυποποιημένη διασκέδαση και άπλετη «ασφάλεια», παραδίδοντας όμως την οικονομική και εν συνεχεία την διανοητική τους ελευθερία. Επιπλέον πρέπει να μένουν πάντα τρομοκρατημένοι από στημένες κοινωνικές αναταραχές ή τον υποτιθέμενο κίνδυνο καταστροφικής μόλυνσης του περιβάλλοντος, με αφορμή τον οποίο θέλουν να απαγορεύσουν ακόμα και τα τζάκια.
Παράλληλα απαξιώνονται οι πολιτικοί κάθε κράτους που ούτως ή άλλως έχουν προβεί σε ολισθήματα, έτσι ώστε οι πολίτες να αποδεχθούν ως μόνη εναλλακτική λύση τον πλήρη πολιτικοκοινωνικό έλεγχο της ζωής τους, ειδάλλως το σύστημα δεν θα τους θρέφει.
Με βάση τα ψεύτικα άγχη της καθημερινότητας οι παγκοσμιοποιητές σχεδιάζουν να χειραγωγήσουν τους πάντες. Οι κυβερνήσεις δανείζονται και ως αντάλλαγμα υπογράφουν μνημόνια που υποθηκεύουν το μέλλον των χωρών τους. Αυτό ζούμε και στην Ελλάδα, όπου οι δανειστές εντόπισαν πραγματικό πρόβλημα λόγω δικής μας κακής οργάνωσης και διαφθοράς, βρίσκοντας έτσι το πάτημα να πιέζουν την Ελλάδα, προκειμένου να περάσουν μέτρα παγκοσμιοποίησης όχι μόνο στην οικονομία (π.χ. χαράτσι στα ακίνητα), αλλά και στην παιδεία (π.χ. αλλαγή βιβλίων ιστορίας) ή στην κοινωνία (δήθεν αντί-ρατσιστικό νομοσχέδιο).
Τελικά στους σημερινούς, σύμφωνα με τους FT, υλιστικούς-παγκοσμιοποιητικούς καιρούς, όσο περισσότεροι είναι εξαρτημένοι από το κράτος ή τις πολυεθνικές, τόσο περισσότερο θα αποδυναμώνεται η μεσαία τάξη, όπου εργάζονται επιχειρηματίες, συνεργάτες τους και ελεύθεροι επαγγελματίες. Τώρα αντιλαμβάνεστε γιατί τα μεγάλα ΜΜΕ δεν πρόβαλλαν όσο έπρεπε τον «πόλεμο» κατά του ιδιωτικού τομέα, από τον οποίο ξεπήδησαν χιλιάδες άνεργοι, μπήκαν λουκέτα σε επιχειρήσεις ή εξαγοράστηκαν καταστήματα από μεγάλες πολυεθνικές. Γιατί αυτός ο τομέας «δεν συμφέρει να υπάρχει πια»…
