Την Έλενα Παναρίτη, εκλεκτή του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, η οποία είχε δηλώσει στον Guardian “δεν είμαι Ελληνίδα είμαι Αμερικάνα” επέλεξε για σύμβουλό του στις διαπραγματεύσεις με το eurogroup ο Γ.Βαρουφάκης.
Η ίδια είχε διαψεύσει τη συγκεκριμένη δήλωση, ο συντάκτης της εφημερίδας όμως είχε επιμείνει στο κείμενό του.
Τη στιγμή λοιπόν που Κίνα και Ρωσία προσκαλούν τον Έλληνα πρωθυπουργό και ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών δήλωνε ότι η χώρα του “είναι έτοιμη να εξετάσει την παροχή οικονομικής βοήθειας αν του ζητηθεί”, το Μαξίμου στρέφεται όπως φαίνεται στην αντίπερα πλευρά του Ατλαντικού.
Η φήμη για τη συμμετοχή της Παναρίτη σε θέση συμβούλου του Βαρουφάκη κυκλοφορούσε σε δημοσιογραφικούς διαδρόμους μερικές εβδομάδες πριν από τις εκλογές, χωρίς όμως πολλοί να δίνουν σημασία σε ένα τόσο… τραβηγμένο σενάριο.
Σχετικά με το παρελθόν της κα Παναρίτη αντιγράφουμε από το πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Alfavita
“Καθώς η εργασία της κυρίας Παναρίτη στο Περού θεωρείται και από την ίδια μοντέλο, επιβάλλεται να ρίξουμε μια ματιά στο πώς εφαρμόστηκε και ποια αποτελέσματα άφησε πίσω για την κοινωνία του Περού.
Η κυρία Παναρίτη, λες και το ‘ξερε ότι δημιουργούνται οι πολιτικές προϋποθέσεις για την εφαρμογή νεοφιλελεύθερων οικονομικών μοντέλων εγκαταστάθηκε στο Περού το 1991. Έναν χρόνο αργότερα (τι σύμπτωση κι αυτή!), το 1992, ο Αλμπέρτο Φουτζιμόρι έκανε πραξικόπημα για να παραμείνει στην εξουσία και να ολοκληρώσει το έργο του ξεπουλήματος της χώρας (του).
Η«προσφορά» της στο Περού
Ο Φουτζιμόρι εγκατέλειψε το 2000 το Περού και καταδικάστηκε σε 25 χρόνια φυλάκιση για μαζικές δολοφονίες, κατάχρηση εξουσίας, υπεξαίρεση χρήματος και διαφθορά. Εν τω μεταξύ η κυρία Παναρίτη του έπλεκε το εγκώμιο.
Η κυρία Παναρίτη εργαζόταν για «τη μεταρρύθμιση της αγοράς ακινήτων και τις στρατηγικές της ιδιωτικοποίησης». Μερικοί από τους τίτλους των βιβλίων της είναι ενδεικτικοί: «Το φαινόμενο του Φουτζιμόρι: Κυβερνητική μεταρρύθμιση μέσω της άμεσης δημοκρατίας» (1995), «Τίτλοι ιδιοκτησίας: Το θαύμα του Περού» (1999), «Στρατηγικές ιδιωτικοποίησης», με παράδειγμα, επίσης, το Περού.
Την προσφορά της Παναρίτη αναγνώρισαν τα στελέχη της κυβέρνησης Φουτζιμόρι καθώς και οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και οι λοιποί στυλοβάτες του συστήματος (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ κ.λπ.). Αντίθετα, ο λαός του Περού δεν εκτίμησε ούτε την Παναρίτη ούτε την πολιτική του ΔΝΤ, καθώς:
Στη χώρα αυτή της Λατινικής Αμερικής οι απολύσεις και η κατάργηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων συνεχίζονται σε καθεστώς πλήρους ατιμωρησίας, όπως ακριβώς συνέβη και τη δεκαετία του ’90, την εποχή που η Παναρίτη εργαζόταν για το καθεστώς Φουτζιμόρι, κατά τη διάρκεια του οποίου υποχώρησαν όλες οι κοινωνικές κατακτήσεις: το δικαίωμα στην απεργία, στον συνδικαλισμό, στην εργασιακή σταθερότητα.
Η σημερινή κατάσταση των συνταξιούχων είναι αξιοθρήνητη, καθώς οι συντάξεις είναι παγωμένες εδώ και 8 χρόνια και δεν φτάνουν να καλύψουν ούτε το 10% των βασικών εξόδων του οικογενειακού προϋπολογισμού.
Η μεγάλη πλειονότητα των επιδομάτων που θα έπρεπε να λαμβάνουν οι συνταξιούχοι με βάση τους νόμους των τελευταίων δεκαετιών έχουν σκανδαλωδώς περικοπεί (σας θυμίζει κάτι;). Το ίδιο το κράτος έχει επινοήσει τρόπους για να αποφύγει να πληρώσει τα νόμιμα επιδόματα.
Μεγάλος αριθμός εργαζομένων απολύεται καθημερινά ως συνέπεια των μέτρων που λαμβάνονται για τον περιορισμό του εργατικού κόστους (κάτι μας θυμίζει κι αυτό…)”
