Ο Αργύρης είναι 26 ετών και είναι από την Καστοριά. Από τότε που
τελείωσε το σχολείο ακολούθησε τα βήματα του πατέρα του και άρχισε να
ασχολείται με το εμπόριο. Το 2011 μετά από μία πολύ σοβαρή συζήτηση με
τον πατέρα του αποφάσισαν ο Αργύρης να φύγει στην Κίνα, και πιο
συγκεκριμένα στο Πεκίνο, όπου έκαναν ήδη εξαγωγές, με σκοπό να
επεκτείνει την
επιχείρηση. Πίστευαν επίσης πως θα ήταν μια τεράστια
εμπειρία για τον Αργύρη, ο οποίος ακόμα ήταν 22 χρονών.
Μίλησέ μας λιγάκι για εσένα
Όπως προλόγισες, είμαι 26 ετών και ασχολούμαι με το εμπόριο από
τα 18 μου. Η αλήθεια είναι πως δε μου αρέσουν πολύ οι αλλαγές, αλλά τον
Οκτώβριο του 2011 έφυγα μόνος μου για το Πεκίνο και έμεινα εκεί για 6
μήνες.
Είχες ξαναπάει;
Όχι, ήταν η πρώτη φορά.
Χρειάστηκε να κάνεις κάποια εμβόλια πριν φύγεις από Ελλάδα;
Τίποτα ιδιαίτερο, απλά ο γιατρός μου, μου δήλωσε πως αν δεν κάνω το εμβόλιο της γρίπης, δεν έχω να πάω πουθενά!
Πώς ταξίδεψες μέχρι το Πεκίνο;
Την πρώτη φορά που πήγα ήταν μέσω Ντουμπάι, ενώ τη δεύτερη φορά,
γιατί είχα επιστρέψει στην Ελλάδα για τα Χριστούγεννα, πήγα μέσω
Φρανκφούρτης. Για παράδειγμα από Θεσσαλονίκη για Φρανκφούρτη είναι
δυόμισι ώρες με το αεροπλάνο και μετά από Φρανκφούρτη για Πεκίνο είναι
εννιάμισι ώρες η πτήση.
Τι πληθυσμό έχει το Πεκίνο;
Επίσημα είναι 20 εκατομμύρια, ανεπίσημα όμως πιστεύω πως είναι πάνω από 30, μαζί δηλαδή με τους αδήλωτους.
Αδήλωτοι γιατί;
Γιατί η κάθε οικογένεια παρόλο που μπορεί να έχει πάνω από 4
παιδιά, δηλώνει μόνο το ένα. Λόγω του υπερπληθυσμού, στην κάθε
οικογένεια επιτρέπεται μονάχα ένα παιδί, από το δεύτερο παιδί και μετά, η
οικογένεια για να νομιμοποιήσει το κάθε ένα χρειάζεται να πληρώσει γύρω
στα 15.000 ευρώ. Αν κάνεις παραπάνω από ένα παιδιά, πρέπει να
πληρώσεις. Έτσι χιλιάδες παιδιά παραμένουν αδήλωτα.
Σε βοήθησε κάποιος εκεί;
Τον πρώτο καιρό με βοήθησε πολύ ένας γνωστός μου Έλληνας που
έμενε ήδη εκεί. Έμεινα μαζί του στην αρχή για σχεδόν 2 μήνες, έως ότου
να γυρίσει πίσω στην Ελλάδα, στη συνέχεια έμεινα μόνος μου στο ίδιο
σπίτι.
Κατάφερες να εγκλιματιστείς εύκολα;
Μιλάμε για μια κουλτούρα τελείως διαφορετική από τη δική μας,
μέρα με τη νύχτα θα έλεγα. Επίσης όταν πήγα εγώ, έκανες το σταυρό σου
όταν συναντούσες κάποιον που να μιλάει αγγλικά. Τώρα βέβαια πρέπει να
είναι λίγο καλύτερα.
Η ζωή είναι φθηνή;
Αυτό εξαρτάται από τη ζωή που θέλεις να κάνεις εκεί. Για
παράδειγμα τα κινέζικα εστιατόρια ήταν σχεδόν τσάμπα για εμάς. Εμείς
όμως που επιλέγαμε ευρωπαϊκές κουζίνες θα έλεγα πως ήταν λίγο πιο φθηνά
από εδώ.
Δε σου άρεσε το κινέζικο φαγητό;
Έκανα το λάθος να πάω 1-2 φορές στην αρχή σε κάποια κινέζικα
εστιατόρια. Το μεγάλο μου θέμα ήταν τα καυτερά, που δεν τα αντέχω
καθόλου. Να φανταστείς έβαζες μια κουταλιά σούπα στο στόμα σου και
έπαιρνες αμέσως φωτιά!
Κάποια στιγμή όμως ανακάλυψα ένα γιαπωνέζικο σούπερ-μάρκετ, που
έμοιαζε πολύ με τα δικά μας, έκανε δηλαδή εισαγωγές, να φανταστείς μέχρι
και κεφαλοτύρι πουλούσε, στη διπλάσια βέβαια τιμή από εδώ, αλλά
τουλάχιστον μπορούσες να βρεις κεφαλοτύρι. Και κάτι ακόμα, ψωμί δεν
έβρισκες με τίποτα! Στην καλύτερη περίπτωση, θα έβρισκες ψωμί του τοστ.
Ευτυχώς κάποια στιγμή βρήκα ένα μικρό μαγαζάκι που πουλούσε μπαγκέτες,
μόνο μπαγκέτες…Οι τιμές πάντως γενικά ήταν πιο χαμηλές από εδώ.
Τα κινέζικα σούπερ-μάρκετ πώς ήταν;
Τώρα τι να σου πω, ότι να ‘ναι…Ευτυχώς ο Έλληνας που μέναμε
μαζί με βοήθησε σε αυτό, μου έδειξε μερικά προϊόντα που μπορούσα να
αγοράσω, αλλά μέχρι εκεί.
Εσύ όμως ήσουν ανοιχτός να κάνεις και να δοκιμάσεις καινούργια πράγματα;
Να σου πω την αλήθεια, πειραματίστηκα λίγο στην αρχή, αλλά μέχρι εκεί, δε γινόταν παραπάνω… (γέλια).
Για πες μας και για τη γλώσσα, σε δυσκόλεψε πολύ;
Η γλώσσα είναι πάρα πολύ δύσκολη, ίσως η δυσκολότερη. Από την
πρώτη στιγμή που πήγα όμως ξεκίνησα αμέσως μαθήματα, 4 ώρες την ημέρα,
κάθε μέρα. Επίσης μάθαινα τα απλοποιημένα κινέζικα, με λατινικά δηλαδή,
δε μάθαινα με τους δικούς τους συμβολισμούς, που είναι χιλιάδες!
Με τα λατινικά ήταν δηλαδή πιο εύκολα;
Ναι βέβαια, καμία σχέση. Κάθε φορά που πήγαινα λίγο να ανακατευτώ με τους συμβολισμούς, με έπιανε πονοκέφαλος! (γέλια).
Τελικά έμαθες κινέζικα;
Κατάφερα να φτάσω σε ένα επίπεδο όπου να μπορώ να συνεννοηθώ,
δεν έμαθα όμως να γράφω…Δε με ενδιέφερε βέβαια και για τη δουλειά μου
να μάθω να γράφω, το σημαντικό ήταν να μπορώ να επικοινωνήσω.
Πόσο καιρό σου πήρε μέχρι να καταφέρεις να μπορείς να επικοινωνείς στα κινέζικα;
Θα έλεγα λίγο λιγότερο από 3 μήνες, αλλά δεν υπήρχαν περιθώρια,
έπρεπε να τα μάθω όσο πιο γρήγορα γινόταν, αλλιώς ήταν αδύνατο να κάνω
τη δουλειά μου. Αγγλικά δε μιλούσε σχεδόν κανείς…Πάντως με βοήθησε
πολύ το γεγονός ότι τελείωνε το μάθημα και εγώ έβγαινα έξω και έκανα
κατευθείαν πρακτική με τον κόσμο. Εδώ αν ήμουν, θεωρώ πως δε θα είχα
καταφέρει να μάθω τη γλώσσα.
Ο καιρός στο Πεκίνο πως είναι;
Μοιάζει πολύ με τον καιρό στην Καστοριά. Αρκετό κρύο το χειμώνα, με χιόνια πολλές φορές και ζέστη το καλοκαίρι.
Πες μας και για την μόλυνση της ατμόσφαιρας
Το Πεκίνο έχει νέφος, σαν την Αθήνα. Θεωρείται όμως αραιοκατοικημένη σαν πόλη, έχει απέραντες, χαώδεις εκτάσεις…
Σαν πόλη πώς είναι, σου άρεσε;
Εμένα προσωπικά μου άρεσε πολύ, είναι τεράστια και έχει τα
πάντα. Έχει και πάρκα, είναι όμως και γεμάτη ουρανοξύστες. Φαντάσου ότι
όπου πήγαινες, κάθε ένα χιλιόμετρο σήκωναν και έναν ουρανοξύστη.
Είχε και άλλους Έλληνες;
Στην πρεσβεία μας, κάποια στιγμή που πήγα εγώ, εγγεγραμμένοι ήταν 22 Έλληνες. Σίγουρα όμως υπήρχαν και άλλοι.
Οι Κινέζοι ήταν συμπαθητικοί, σου συμπεριφέρθηκαν καλά;
Δεν έχω κανένα παράπονο και από όσα είδα γενικά τους Έλληνες
τους συμπαθούν αρκετά. Βέβαια υπήρχαν και πολλοί που τους έλεγες, είμαι
από την Ελλάδα και απαντούσαν “πού είναι αυτό;”. Τότε ήταν που τους
θύμιζα εγώ τους Ολυμπιακούς αγώνες τους 2004, αυτοί έκαναν τους αγώνες
το 2008, τότε ήταν που καταλάβαιναν ποια είναι η Ελλάδα.
Εσύ Αργύρη που έμενες; Σε διαμέρισμα;
Ναι, έμενα σε πολυκατοικία. Αλλά μη σκέφτεσαι πολυκατοικίες σαν
τις δικές μας με 3-4 ορόφους, η δική μου για παράδειγμα η πολυκατοικία,
που ήταν λίγο πιο έξω από το Πεκίνο, είχε 17 ορόφους.
Το κέντρο πώς ήταν; Είχε πάρα πολύ κόσμο;
Είχε, πώς δεν είχε! Απλά μετά τις 10, βαριά 11 το βράδυ,
άδειαζαν οι δρόμοι. Η πλειοψηφία των Κινέζων δεν είναι πολύ της
νυχτερινής ζωής. Και εκεί που έμενα εγώ ήταν ακόμα χειρότερα, μετά τις
11 το βράδυ δεν κυκλοφορούσε κανείς στο δρόμο…
Ήταν επικίνδυνα;
Καθόλου, τίποτα! Μηδενική εγκληματικότητα! Μπορούσες να κυκλοφορείς οποιαδήποτε ώρα στο δρόμο χωρίς κανένα πρόβλημα.
Παρέες έκανες;
Ναι, από τη στιγμή που άρχισα κιόλας να συνεννοούμε με τον κόσμο, ήταν ακόμα πιο εύκολα.
Πώς κάνουν τις μετακινήσεις τους στην πόλη; Με λεωφορεία, μετρό;
Κατεξοχήν με το μετρό, μπορείς να πας σε οποιοδήποτε μέρος του
Πεκίνου με το μετρό, είναι πάρα πολύ εξελιγμένο και τα πάντα μέσα είναι
καινούργια.
Επισκέφθηκες το Σινικό Τείχος;
Βέβαια, είναι κάτι ασύλληπτο και πολύ εντυπωσιακό. Δεν ήταν πολύ
κοντά στο Πεκίνο, εγώ πήγα με αμάξι. Ξέρεις το Σινικό τείχος καλύπτει
λίγο παραπάνω από 21 χιλιάδες χμ. έτσι υπάρχουν είσοδοι και έξοδοι σε
διάφορα σημεία του τείχους, όπου μπορείς να μπεις και να το επισκεφτείς.
Η νυχτερινή ζωή πώς είναι;
Εμένα ο κινέζικος τρόπος διασκέδασης δε μου άρεσε, είναι τελείως
διαφορετικός από το δικό μας. Πίνουν πολύ, τα ποτά τους είναι σαν
βιτριόλι και καπνίζουν επίσης πολύ. Εμείς προτιμούσαμε τα ευρωπαϊκά
μαγαζιά για τη διασκέδασή μας.
Τι έκανες στον ελεύθερο χρόνο σου;
Περπατούσα πάρα πολύ στην πόλη, μου άρεσε πολύ. Έχω γυρίσει όλο το Πεκίνο!
Υπάρχει κάτι που σου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση;
Είναι πολλά. Ένα από αυτά για παράδειγμα είναι ότι τα πάντα εκεί είναι ελεγχόμενα, η χρήση του Facebook φαντάσου απαγορεύεται…
Κάποια ιστορία που έχεις για να διηγηθείς στα εγγόνια σου…
Έχω πολλές ιστορίες, είχαν συμβεί πολλά. Πολλές φορές όταν με
συναντούσαν στο δρόμο, στο σούπερ μάρκετ ή μέσα στο μετρό, καθόντουσαν
και με χάζευαν με τις ώρες! Στο κέντρο μπορούσες να δεις αρκετούς
λευκούς να κυκλοφορούν, εκεί που έμενα εγώ όμως, λίγο πιο έξω, ήμουν ο
μόνος λευκός και τους προκαλούσα τρομερή εντύπωση! Επίσης τρώνε πολύ
σκόρδο, φαντάσου να μπαίνεις πρωί πρωί σε ταξί και να βρωμοκοπάει το
ταξί σκόρδο!
Οι μισθοί πώς ήταν;
Εξαρτάται, για τους αδήλωτους, που σου ανέφερα προηγουμένως, ο μισθός ήταν στα 150 ευρώ το μήνα.
Και μπορούσαν να ζήσουν με τόσα λεφτά το μήνα;
Κοίταξε, αν έμεναν σε ένα σπίτι 8 και 9 άτομα, ναι, ζούσαν με
τόσα χρήματα. Σε διαμέρισμα σαν αυτό που έμενα εγώ, που ήταν μεγάλο,
γύρω στα 100 τμ, στην πολυκατοικία μου υπήρχαν οικογένειες που έμεναν
συνολικά 9 άτομα!
Τα ωράρια εργασίας;
Εξαρτάται που θα δούλευες, πιστεύω πως στα μεγάλα εργοστάσια που
γινόταν πανικός από κόσμο πρέπει να δούλευαν πολλές ώρες. Σταματούσαν
για να φάνε ένα πιάτο ρύζι και μετά συνέχιζαν. Δύσκολες συνθήκες…
Ταξίδεψες κάπου αλλού στην Κίνα;
Επισκέφθηκα το Χονγκ Κονγκ για λίγες μέρες, στα τέλη Φεβρουαρίου.
Πώς ήταν ο καιρός;
Είχε γύρω στους 17-20 βαθμούς, καμία σχέση με το Πεκίνο. Το
Χονγκ Κονγκ είναι χαμηλά, σκέψου πως η πτήση Πεκίνο-Χονγκ Κονγκ είναι
3μισι ώρες.
Πώς ήταν η πόλη;
Το Χονγκ Κονγκ είναι τελείως ευρωπαϊκό, αφού μέχρι το 1997 άνηκε
στην Αγγλία. Η πλειοψηφία μιλούν αγγλικά και δε νιώθεις πως είσαι στην
Κίνα. Πάντως η πόλη είναι απίστευτη!
Επέστρεψες λοιπόν στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 2012. Έχεις πάει από τότε ξανά στην Κίνα;
Όχι, αλλά θα το ήθελα πολύ!
Τι θα έλεγες σε κάποιον που θα ήθελε να κάνει το ίδιο;
Θα του έλεγα να το κάνει οπωσδήποτε! Είναι μια απίστευτη εμπειρία, ένας άλλος κόσμος!
Σε ευχαριστούμε πάρα πολύ Αργύρη για τη συνέντευξη!
upsidedownabout.gr
