Όταν η πολιτική είναι άθλημα ανιδιοτέλειας, αυταπάρνησης, αυτοπροσφοράς, τότε ιδρύει σχέσεις ακατάλυτες από τον χρόνο: το γεγονός της κοινωνίας που δωρίζει ποιότητα ζωής, την χαρά της συνύπαρξης, την δυναμική της καλλιέργειας – πράγματα «πολυτίμητα». Όταν παγιδεύεται στην χρήση η
πολιτική, σκιαμαχώντας για εντυπωσιασμό διάρκειας, συμπαρασύρει και τους χρήστες της στον αφανισμό από το πεδίο των σχέσεων.
Παράγει πολιτικούς μιας χρήσης, εφήμερης φήμης όπως: Σημαιοφορίδη μιας χρήσης, Πετσάλνικο μιας χρήσης, Καπαχτσή, Μπουζάλη, Λιάντση, Τσαμίση και άλλους μιας χρήσης, συνοπτικά παροδικής, διάττοντες με φήμη πρόσκαιρη ανυποψίαστους για την καθαρτήρια δυναμική του χρόνου. Του χρόνου που λικνίζει το σιτάρι, σκορπίζει στη λήθη το άχυρο.
Μακάρι στα χρόνια που έρχονται να γρηγορέψει το ανεμοσκόρπισμά τους και να μην μας βλάψει περισσότερο η συνύπαρξή μας.
