του Κίμωνα Γεωργακάκη
Πάγια θέση μου είναι πως, προκειμένου να διαχειριστεί κάποιος τις εσωτερικές και διακρατικές υποθέσεις χρειάζεται να γνωρίζει τις εξωτερικές εξελίξεις, καθώς τα πάντα κινούνται σε ένα ευρύτερο διεθνές πλαίσιο. Η παγκοσμιοποιητική ελίτ, η οποία επιδιώκει να επιβάλλει όχι μόνο την οικονομική αλλά και την πολιτική και πολιτισμική παγκοσμιοποίηση στον
πλανήτη, προωθεί την σύγκρουση με την Ρωσία, τελευταίο εμπόδιο προς αυτήν την κατεύθυνση.
Στο επίκεντρο βρίσκεται η περιοχή της Ευρασίας, στην οποία γεωγραφικά ανήκει και η γειτονιά μας. Ο άξονας Μαύρη Θάλασσα-Στενά-Αιγαίο-Κύπρος-Μέση Ανατολή φιλοξενεί τα κύρια μέτωπα της παγκόσμιας αντιπαράθεσης.
Στην Ουκρανία τίποτα δεν έχει τελειώσει από τότε που η Δύση προκάλεσε τα ρωσικά συμφέροντα με αποτέλεσμα η Κριμαία να γυρίσει στην Ρωσία.
Στην Μέση Ανατολή υπάρχει το πρόβλημα των ισλαμιστών, το οποίο, όπως υποστηρίζω, προκάλεσε η Δύση για να δημιουργηθεί αφορμή ανάπτυξης στρατευμάτων στην περιοχή. Πέραν τούτου η ένταση στην Ιερουσαλήμ κορυφώνεται και καμία πλευρά δεν υποχωρεί, δίνοντας κατά πάσα πιθανότητα την δυνατότητα στο ΝΑΤΟ να αναλάβει εκείνο δράση και εκεί, προκειμένου να ανακηρυχθεί από την πόλη που «συνυπάρχουν» πολιτισμοί και δόγματα, η νέα περιφερειακή τάξη πραγμάτων με παγκόσμια εμβέλεια, την οποία ανακοίνωσε ο εκ των βασικών εκπροσώπων της παγκοσμιοποιητικής εξωτερικής πολιτικής, Χένρι Κίσινγκερ.
Στα Βαλκάνια
αναζωπυρώνεται ο αλβανικός υπερεθνικισμός, τον οποίο πάλι η Δύση
εξέθρεψε τόσα χρόνια, την ίδια στιγμή που η Ρωσία συσφίγγει τις σχέσεις
της με την Σερβία, έχοντας πάντα στραμμένο το βλέμμα της και στον
Ελληνισμό.
Στην μέση όλων αυτών Ελλάδα και Κύπρος με απέναντι μια προκλητική Τουρκία, για την οποία τα χρόνια της αφθονίας τελειώνουν, καθότι έχει ανοιχτά πολλά και διάφορα μέτωπα. Το σημαντικότερο όμως είναι πως εμπλέκεται σε όλες τις προαναφερθείσες εστίες έντασης κατά της Ρωσίας.
Στην Κριμαία δημιουργεί προβλήματα με τους Τατάρους. Στα Στενά έχει λάβει ήδη αρκετές προειδοποιήσεις από την Μόσχα να μην διανοηθεί να τα κλείσει. Στην Συρία υπήρξε σαφής απειλή από τον Πούτιν
πως τουρκική ανάμειξη στα εσωτερικά της χώρας, όπου οι Ρώσοι διατηρούν
την μοναδική ναυτική βάση στην Μεσόγειο, αποτελεί αιτία πολέμου με την
Ρωσία. Επιπλέον η αντί-ισραηλινή ρητορική της Άγκυρας έρχεται επίσης σε ασυμφωνία με την συνεννόηση Ρωσίας-Ισραήλ σε σχέση με την εξόρυξη κοιτασμάτων στην Ανατολική Μεσόγειο.
Το ίδιο ισχύει για Αιγαίο και Κύπρο, όπου η Ρωσία δεν επιθυμεί επ” ουδενί την λύση της συνεκμετάλλευσης με τους Αμερικανούς διακανονιστές.
Για να μην μπορούν να αντιδράσουν δυναμικά Αθήνα και
Λευκωσία, οι παγκοσμιοποιητές φρόντισαν από νωρίς να δέσουν οικονομικά
τα δύο κράτη χειροπόδαρα και εκτός αυτού στην Ελλάδα επικρατεί πολιτική
ασυνεννοησία, έτσι ώστε να μην εκπονηθεί έστω ένα βραχυπρόθεσμο σχέδιο
αντιμετώπισης της κατάστασης.
Παρ” όλα αυτά οι συγκυρίες, μοναδική γεωπολιτική ελπίδα μας,
ευνοούν έστω και την ύστατη στιγμή μία καλή διαπραγμάτευση με τους
δανειστές και μια ελάχιστη πολιτική συνεννόηση εμπρός στα εθνικά μας
θέματα. Ελλάδα και Κύπρος οφείλουν να μείνουν όρθιες, έστω και με το ένα πόδι, σε αυτά που έρχονται και θα είναι δύσκολα για όλον τον πλανήτη. Όχι άλλες απώλειες εδαφών εμπρός στην αλλαγή συνόρων που έπεται, τώρα που το παιχνίδι κυλάει υπέρ μας λόγω της τουρκικής απόφασης, κατόπιν δυτικών «παραινέσεων», να χωρέσει πολλά καρπούζια σε μία μασχάλη.
Πόσο δίκιο έχουμε όλοι αυτοί που φωνάζαμε και φωνάζουμε, να καλέσουμε, πέραν των όποιων άλλων «συμμάχων», και τους Ρώσους
στις θάλασσές μας τόσο για την έρευνα και εξόρυξη των όποιων
κοιτασμάτων όσο και για τον τουρισμό. Και ας τολμήσουν μετά οι Τούρκοι
να φτάσουν την κατάσταση στα άκρα, εκεί που δουλεύουν ή παραθερίζουν
Ρώσοι…
Κίμων Γεωργακάκης, Πολιτικός Επιστήμων
ΠΥΓΜΗ.gr
