Το καλοκαΙρι του 1973 παραθερίζαμε οικογενειακώς στο Ναύπλιο. Μαζί μας έμεινε για λίγες μέρες η γνωστή μας οικογένεια Σπαρτίδη.
Ο Άθως Σπαρτίδης, Γενικός Διευθυντής του υπουργείου Συντονισμού (ή Εργασίας, δεν θυμάμαι καλά), μεσαίου αναστήματος, με γκρίζο κοντοκουρεμένο μουστάκι, γυαλιά φυμέ, τα τυπικά της δεκαετίας του ’60 με τις
οξείες γωνίες, άτεγκτος, αυστηρός, παλαιομοδίτης, καθαρευουσιάνος, ακέραιος, οξύθυμος και δεξιός. Μαζί η γυναίκα του, η δεκαοκτάχρονη κόρη του, και ο δεκαεξάχρονος γυιός του Αλέξανδρος.
Τον Αλέξανδρο τον θυμάμαι σαν να τον βλέπω μπροστά μου. Ήταν ένας χαρούμενος, φλύαρος έφηβος, με γυαλάκια, άκρως πολιτικοποιημένος, σε πλήρη, ριζική, ασυμφιλίωτη αντίθεση με τον υπερδεξιό αντικομμουνιστή πατέρα του, με τα κατοχικά και εμφυλιοπολεμικά βιώματα. Αντιθέτως ο Αλέξανδρος ήταν παιδί των sixties, μιάς εποχής απελευθερωτικής, ρηξικέλευθης, επαναστατικής. Ήταν επόμενο το χάσμα των γενεών μεταξύ πατέρα και υιού Σπαρτίδη.
Στο Πολυτεχνείο, ο νεαρός Σπαρτίδης, αγνοώντας, όπως όλοι μας τότε, τα σκοτεινά γεωπολιτικά παιχνίδια που παίχτηκαν στην πλάτη του ελληνικού λαού και της ελληνικής νεολαίας, γεμάτος επαναστατικό ενθουσιασμό και ηρωϊκή διάθεση, αποφάσισε να συμμετάσχει στο ιστορικό γεγονός της νεανικής εξέγερσης. Ο πατέρας του φυσικά του απαγόρευσε να φύγει από το σπίτι, οπότε ο Αλέξανδρος έφυγε μυστικά από την πίσω πόρτα. Έμεναν στην Αγίας Λαύρας. Και η συνέχεια από το ρεπορτάζ:
«Αλέξανδρος Σπαρτίδης, 16 ετών, μαθητής. Στις 10.30 με 11.00 περίπου το πρωί της 17.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του Ο.Τ.Ε. Με διαμπερές τραύμα μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του.»
Στην Δίκη του Πολυτεχνείου, το καλοκαίρι του 1975, ο Άθως Σπαρτίδης πήγε και κατέθεσε ότι ο θάνατος του γυιού του Αλέξανδρου οφειλόταν στις κακές συναναστροφές του και επιρροές του «από τους μαρξιστάς». Αμετανόητος μέχρι τέλους. Η στάση μιάς γενιάς, της γενιάς της Κατοχής, έχει τεράστιες ευθύνες γιά το χάσμα των γενεών και την αποδόμηση των κοινωνικών αξιών που ακολούθησε την δικτατορία και οδήγησε την ελληνική κοινωνία στην παρακμή και την (πρωτίστως ηθική) χρεωκοπία.
Εγώ θυμάμαι συγκλονισμένος αλλά δεν γιορτάζω το Πολυτεχνείο, γιατί αισθάνομαι ότι οι χειρότεροι της γενιάς του Αλέξανδρου έστησαν χορό και οργάνωσαν την μεταπολιτευτική φαυλοκρατία τους πάνω στο πτώμα του.
kontranews
