Πάρα πολλές φορές αισθάνομαι θλίψη, απογοήτευση και πικρία για τα φαινόμενα της παραλυτικής αποχαύνωσης της σημερινής Καστοριανής κοινωνίας, μιάς κοινωνίας με εξαίρετη πολιτιστική, πνευματική, ριζοσπαστική, δημοκρατική και προοδευτική παράδοση, μια κοινωνία καλλιεργημένη, που δεν αντιδρά στα σαδιστικά, βασανιστικά και άλλα μέτρα ταλαιπωρίας, που λαμβάνουν πολλοί από
τους τοπικούς μας άρχοντες ή από μέτρα που δεν λαμβάνουν οι αρμόδιες κρατικές και τοπικές αρχές για τη βελτίωση του επιπέδου της ζωής της και της καθημερινότητας.
Ειλικρινά θλίβομαι, αλλά ταυτόχρονα και οργίζομαι.
