Η χωρίς κατάρρευση χρεοκοπία της χώρας το 2010 στέρησε από την ελληνική κοινωνία ένα σοκ το οποίο ενδεχομένως θα την βοηθούσε να αποκτήσει μια πιο αντικειμενική επαφή με την πραγματικότητα.
Αν είχαν αδειάσει τα ράφια των σούπερ μάρκετ για μερικές εβδομάδες δεν θα ήταν εύκολο στο κάθε «πικραμένο» της ελληνικής πολιτικής ανόησης να αποκτά δημοσιότητα προτείνοντας έξοδο από την κρίση δια του μοντέλου της Αλβανίας του Χότζα ή της Γερμανίας της Χίτλερ…
Η παρακμή της εγχώριας πολιτικής σκηνής δεν αποτελεί παρά αντανάκλαση της γενικότερης κοινωνικής διάλυσης η οποία γενικεύθηκε κατά τη περίοδο της ευημερίας με δανεικά της μεταπολίτευσης.
Σίγουρα το ελληνικό κράτος στην προκειμένη περίπτωση αποτελεί τον μεγαλύτερο παράγοντας εκφαυλισμού της κοινωνίας. Όμως πλέον η σήψη έχει αποκτήσει βαθιές ρίζες στην ελληνική κοινωνική πραγματικότητα.
Η κρίση μετά τη χρεοκοπία απλά έβγαλε στην επιφάνεια τα προχωρημένα συμπτώματα της κοινωνικής και πνευματικής διάλυσης. Κατά τα φαινόμενα είμαστε ακόμη στην αρχή, εκτός επαληθευτούν κάποιοι που νομίζουν πως οι ευρωπαίοι θα μας κόψουν κάποιο δια βίου επίδομα μερικών δεκάδων δισ. τα χρόνο για να εισάγουμε τα προϊόντα τους, προκειμένου να έχουν θέσεις εργασίας. Μην γελάτε υπάρχουν οικονομολόγοι και πολιτικοί πρώτης σειράς στην πολιτική σκηνή της χώρας, που το πιστεύουν αυτό, καθώς αυτό συνάγεται από τις πολιτικές τους θέσεις.
Μάλιστα, εν συνεχεία για να μην υποκείμεθα τις συνέπειες διαχείρισης και εξουδετέρωσης π.χ. των σκουπιδιών θα τα εξάγουμε και θα βγάζουμε και κέρδος για τις κοινωνικές μας πολιτικές…
Τι άλλο μπορείς να κάνεις τα σκουπίδια, όταν στους παραγωγούς σκουπιδιών υπόσχεσαι αδιατάρακτη συνέχιση της παραγωγής τους χωρίς η γειτονιά κανενός από αυτούς να υποστεί την υποβάθμιση ενός χώρου διαχείριση;
Κατά το ίδιο τρόπο δεν θα έπρεπε να έχουμε παραγωγή ηλεκτρικού γιατί οι περιοχές όπου αυτό παράγεται υποβαθμίζονται, δεν θα έπρεπε να έχουμε ΕΥΔΑΠ γιατί θα υπάρξουν παρεμβάσεις σε κάποιες περιοχές λόγω της συλλογής και μεταφοράς ύδατος.
Δεν πρέπει να έχουμε μεγάλες επιχειρήσεις γιατί εκτός απ’ ότι αυτές αποκομίσουν υπεραξία από τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι κλπ. ρυπαίνουν και θορυβούν…
Κοινός παρονομαστής του οικονομικού και πολιτικού μοντέλου ανάπτυξης που οραματίζεται το εγχώριο πολιτικό σύστημα είναι ο αργόμισθος του Δημοσίου, που δεν υπόκειται καμιά αξιολόγηση, εισπράττει μισθό Ελβετίας κατοχυρωμένο από κάποια Εθνική Σύμβαση, συνταξιοδοτείται στα 50 του…
Μην γελάτε (όσοι γελάτε) γιατί τα περισσότερα από τα παραπάνω αποτελούν μερικά από τα αιτήματα των κομμάτων εξουσίας, κατά ψηφοθηρική περίσταση.
Αυτό έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους οι περισσότεροι όταν μιλάνε για την ανάγκη ενός νέους σχεδίου Μάρσαλ, της διαγραφής χρέους για να αποκτήσουμε περιθώρια να δημιουργήσουμε νέο κλπ.
Στην Ελλάδα η κοινωνική διάλυση και η παράνοια έχουν φτάσει σε τέτοιο ύψιστο βαθμό που όποια ομάδα ψηφοφόρων και να εμφανιστεί όσο άδικο αίτημα και να διατυπώσει, είναι σίγουρο πως θα βρει κομματική, συνδικαλιστική και πολιτική στήριξη από πάτρωνες της πολιτικής που αναζητούν πελάτες.
Τις τελευταίες μέρες η πολιτεία αποφάσισε να εφαρμόσει την δικαστική απόφαση εναντίον συμπολιτών μας Ρομά που ζούσαν για πολλά χρόνια σε οικήματα παράνομα εντός καταπατημένων ιδιοκτησιών τρίτων.
Εκτός αυτών των οποίων είχαν καταπατηθεί οι ιδιοκτησίες όλοι οι άλλοι είτε αδιαφόρησαν είτε συμπαραστάθηκαν στους φτωχούς ανθρώπους που ζουν στα όρια της κοινωνίας.
Κατά συνέπεια δεν υπήρξε δήμαρχος ή επαγγελματίας πολιτικός ή αριστερός που να μην συμπαραστάθηκε στους καταπατητές και κατάγγειλε την ανάλγητη πολιτεία που εφαρμόζει το νόμο.
Μέχρι και ο δήμαρχος του Χαλανδρίου εξέδωσε μια πολτώδη νοηματικά καταγγελία, χωρίς να φιλοτιμηθεί να παραχωρήσει μια έκταση νόμιμη ή να προσφέρει στέγη στους αναξιοπαθούντες δημότες του. Φυσικά αν έκανε κάτι τέτοιο θα εξασφάλιζε την αγανάκτηση και τις αντιδράσεις των γειτόνων στην συμπαθή κατά τα λοιπά μικροαστική ραστώνη της εκλογικής του περιφέρειας.
Χαρακτηριστικό δείγμα της κοινωνικής διάλυσης αποτελούν επίσης δυο πρόσφατες αποφάσεις της δικαιοσύνης. Ενός από τους θεσμούς που θα μπορούσε να δώσει το παράδειγμα του σεβασμού στο νόμο και τις αποφάσεις της πολιτείας.
Πριν λίγες μέρες η Ολομέλεια του Συμβουλίου Επικρατείας αποφάσισε πως είναι συνταγματικές και νόμιμες οι περικοπές που έγιναν στις αποδοχές των υπαλλήλων του υπουργείου Οικονομικών σε εφαρμογή του Ν. 4024/2011, αφού με τη συγκεκριμένη ρύθμιση επιδιώχθηκε η μείωση κρατικών δαπανών και ο εξορθολογισμός του μισθολογικού κόστους λόγω της δυσμενούς δημοσιονομικής συγκυρίας κλπ.
Λίγες εβδομάδες νωρίτερα το Μισθοδικείο είχε κρίνει σαν παράνομες τις μειώσεις των αποδοχών των δικαστικών λειτουργών, κατ’ εφαρμογή των μνημονιακών επιταγών.
Το Μισθοδικείο υιοθέτησε τις αιτιάσεις των δικαστικών λειτουργών και θεωρεί πως οι αποδοχές τους πρέπει όχι μόνον να είναι τουλάχιστον ίσες προς τις αποδοχές των αντιστοίχων οργάνων των άλλων δύο λειτουργιών (νομοθετικής και εκτελεστικής), αλλά «και επαρκείς να εξασφαλίσουν αφ’ ενός μεν την αξιοπρεπή διαβίωση των δικαστικών λειτουργών…
Αν οι δικαστικοί εξαιρούν τους εαυτούς τους γιατί οι Ρομά να μην κόβουν στη μέση τη Μεσογείων. Αν οι πολιτικοί εξασφαλίζουν για τους εαυτούς τους αφορολόγητες απολαβές δεκάδων χιλιάδων το χρόνο, γιατί οι αγρότες να κλείνουν την Εθνική διεκδικώντας αφορολόγητο και επιδοτήσεις τσιπουροκατανάλωσης στα καφενεία;
Τα παραπάνω ενισχύουν το σενάριο πως η Ελλάδα είναι μια μη κυβερνήσιμη χώρα και οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην κατάρρευση.
capital.gr
