Η περιπέτεια μιας φωτογραφίας
Το ζήσαμε και αυτό ! Χθες βρέθηκα στο Άργος απ’ όπου και η φωτογραφία που βλέπετε. Το τι θα ακολουθούσε βέβαια της φωτογράφισης ομολογώ πως δεν το φανταζόμουν ποτέ. Την ώρα που φωτογράφιζα στον δημόσιο χώρο που προετοιμάζεται για να φιλοξενήσει την προσεχή εμποροπανήγυρη του Άργους Ορεστικού, αντιλαμβάνομαι ένα αυτοκίνητο να
σταματάει απότομα δίπλα μου. Αναγνωρίζω αμέσως τον δήμαρχο της περιοχής. Περιμένω να με αναγνωρίσει και αυτός γιατί έχουμε συνευρεθεί σε διάφορες δημόσιες εκδηλώσεις. Με επιτακτικό ύφος και χωρίς να βγει από το αμάξι του με ρωτάει τι κάνω εκεί. Του απαντάω με την προφανή απάντηση. “Φωτογραφίζω” του λέω.
Παρεμπιπτόντως να τονίσω πως είμαι με μία μηχανή γκουμούτσα (DSLR) τοποθετημένη πάνω σε έναν τρίποδα οπότε ήταν προφανές το τι έκανα και πως δεν επιχειρούσα να κάνω κάτι κρυφά. Με το ίδιο επιτακτικό και ανακριτικό ύφος με ρωτάει τι φωτογραφίζω, γιατί φωτογραφίζω και πώς ονομάζομαι. Κανονική ανάκριση δηλαδή. Προφανώς με πέρασε για κατάσκοπο ! Το θέμα είναι τι άξιο κατασκοπείας υπήρχε στις μισοστημένες παράγκες ή στον συννεφιασμένο ουρανό. Μετά τις επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις του και την άρνησή μου να του δώσω τα στοιχεία μου αποχώρησε πατώντας απότομα το γκάζι του αυτοκινήτου και λέγοντας ένα “κααλαααά” με νόημα.
Μετά από λίγο με πλησιάζουν δύο άλλα άτομα, εκ των οποίων το ένα με φωτογραφίζει από απόσταση λίγων μέτρων με συνεχείς λήψεις χρησιμοποιώντας ένα κινητό. Του εξηγώ πως το να με φωτογραφίζει χωρίς την συγκατάθεσή μου είναι παράνομο αλλά αυτός συνεχίζει. Σταματάει μόνο την στιγμή που αρχίζω να αναζητώ το τηλέφωνο του τοπικού αστυνομικού τμήματος και σε λίγο απομακρύνεται.
Μετά από όλα αυτά, μου έχει φύγει όλη η διάθεση για να συνεχίσω να φωτογραφίζω και παίρνω τον δρόμο για την επιστροφή στο αυτοκίνητο. Αντιλαμβάνομαι τότε πως με ακολουθεί ένα μηχανάκι με κάποιον που φοράει μια μπλούζα του δήμου. Δεν με ακολουθεί απλά αλλά κάνει και περιστροφικές κινήσεις γύρω από εμένα. Με αυτήν την “συνοδεία” διασχίζω μια διαδρομή περίπου 200 μέτρων ως που έφτασα στο αυτοκίνητο. Στο ενδιάμεσο έκανα δυο στάσεις για να δω την συμπεριφορά της “σκιάς μου”. Σταμάτησε και τις δύο φορές και αυτή και περίμενε να ξαναξεκινήσω.
Το σκηνικό, για να είμαι ειλικρινής, μου θύμισε κάτι ιστορίες από την Χούντα που άκουγα από παλιότερους ή που βλέπαμε στον κινηματογράφο. Γυρίζοντας σπίτι και μετά από σχετική ιντερνική έρευνα (βλέπετε είναι και δημόσια πρόσωπα) αναγνώρισα τον τύπο που με φωτογράφιζε παράνομα. Ήταν ένας από τους προσφάτως τοποθετημένους αντιδημάρχους…
Δημήτρης Σμιξιώτης
