Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ, η μοίρα κάθε υποψήφιου πρωθυπουργού και οι υποσχέσεις, που είτε είναι κοστολογημένες είτε όχι, δεν κοστίζουν τίποτα
H μοίρα του υποψήφιου πρωθυπουργού, είναι να διαψεύδει τον εαυτό του όταν γίνεται πρωθυπουργός.
Το μέγεθος της διάψευσης, είναι ανάλογο του εύρους των υποσχέσεων, που έχει δώσει όταν διεκδικεί την εξουσία.
Η διαφορά όμως της πρόκλησης που έχει να αντιμετωπίσει ο Αλέξης Τσίπρας, αν κερδίσει τις επόμενες εκλογές, σε σχέση με το παρελθόν, είναι ότι ο λαός δεν αντέχει άλλες διαψεύσεις. Δεν αντέχει αντικειμενικά, καθώς με τις πολιτικές λιτότητας, που έχουν ακολουθηθεί, μια ακόμα εξαπάτηση, μπορεί να αποτελέσει θρυαλλίδα για εξελίξεις, που κανείς δεν θα μπορεί να προβλέψει.
Ο κ. Τσίπρας ζήτησε ισχυρή λαϊκή εντολή, για να διαπραγματευτεί σκληρά. Η αλήθεια είναι ότι ο πήχης είναι πολύ χαμηλά. Από το «διαπραγμάτευση μηδέν», της τελευταίας 5ετίας, ό, τι και να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, καλύτερο θα είναι.
Υπήρξε όμως και μια βροχή υποσχέσεων, που ουσιαστικά πρόκειται για ξήλωμα των εφαρμοστικών νόμων των μνημονίων. Μεταξύ πολλών άλλων, επαναφορά, του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, επαναφορά του αφορολόγητου στα 12.000 ευρώ, 300.000 νέες θέσεις εργασίας, παροχές στους ασθενέστερους, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και άλλα πολλά και ωραία. Δεν υπάρχει Έλληνας, που να μη θέλει οι υποσχέσεις αυτές να γίνουν πραγματικότητα.
Το ερώτημα είναι αν υπάρχουν η πολιτική βούληση και το σθένος για να γίνουν. Ας δεχθούμε ότι υπάρχουν, αλλά φτάνουν μόνο αυτά; Ο κ. Τσίπρας διαπιστώνει αλλαγή κλίματος στην Ευρώπη, αλλά στην πραγματικότητα είναι δύσκολο να προβλεφθεί, πόσο γρήγορα θα εξελιχθεί αυτή η αλλαγή και πόσο γρήγορα θα ληφθούν αποφάσεις, όσον αφορά το χρέος της Ελλάδας ή τη χαλάρωση της θηλιάς της λιτότητας που πνίγει την ελληνική οικονομία.
Δεύτερο κρίσιμο ζήτημα, είναι η χρηματοδότηση αυτής της αλλαγής πολιτικής.
Ο κ. Τσίπρας, υποστηρίζει ότι τα χρήματα θα βρεθούν μεταξύ άλλων πηγών, από την είσπραξη των ληξιπρόθεσμων οφειλών, την πάταξη της φοροδιαφυγής και την πάταξη του λαθρεμπορίου. Διαφωνεί κανείς ότι πρέπει να γίνουν τα παραπάνω; Όχι. Τα έχει δει κανείς ποτέ να γίνονται; Όχι. Επομένως, βάσει της πικρής μας εμπειρίας, μπορούμε να έχουμε αμφιβολίες για το αν πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει τα χρήματα για να κάνει αυτά που υπόσχεται τώρα. Οι υποσχέσεις άλλωστε, ακόμα και οι κοστολογημένες, είναι τζάμπα.
Και εδώ μπαίνει ίσως η λέξη κλειδί στην ομιλία του κ. Τσίπρα. Μέσα σε λίγες προτάσεις επαναλαμβάνεται δύο φορές, αλλά να το θυμάστε’ ίσως θα είναι η λέξη, που θα ακούμε συχνά, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει, όπως όλα δείχνουν, την εξουσία.
“Έτσι θα οδηγήσουμε με σχέδιο και ασφάλεια τη χώρα, στην ανάκαμψη και τη παραγωγική ανασυγκρότηση. Αυξάνοντας άμεσα το Πρόγραμμα Δημόσιων Επενδύσεων κατά 4 τουλάχιστον δισεκατομμύρια. Αποκαθιστώντας σταδιακά όλες τις αδικίες του μνημονίου. Επαναφέροντας σταδιακάμισθούς και συντάξεις ώστε να τονώσουμε τη ζήτηση και να αυξηθεί η κατανάλωση”, είπε ο κ. Τσίπρας.
“Σταδιακά”. Το μνημόνιο θα σκιστεί αμέσως, η αποκατάσταση όμως θα γίνει “σταδιακά”. Είναι ρεαλιστικό να το λέει αυτό ο κ. Τσίπρας, αλλά αν κρίνουμε από τα σημάδια αμφίσημου λόγου, που παρουσιάζει η αξιωματική αντιπολίτευση, το “σταδιακά” δεν είναι παράλογο να μας γεννά περισσότερες αμφιβολίες. Είναι εύλογο να αναρωτηθούμε τι σημαίνει. Σταδιακά σε 6 μήνες; Σταδιακά σε μια κυβερνητική θητεία; Σε δύο; Πόσα χρόνια χρειάζονται για να διορθωθεί η καταστροφή, που προκάλεσαν οι δήθεν “σωτήρες” της τελευταίας 5ετίας;
Αυτά που είπε ο κ. Τσίπρας, είναι αυτά που θέλει ο κάθε Έλληνας να γίνουν πράξη και παράλληλα αυτά που δεν πιστεύει ότι θα γίνουν.
Η ζωή των πολιτών όμως είναι τόσο μαύρη και η οργή τους τόσο μεγάλη, που το παιχνίδι με τις λέξεις, όποια και αν είναι η επόμενη κυβέρνηση, θα λήξει γρήγορα και απότομα.
Αν παρά τα ερωτηματικά και τις αμφιβολίες, μια νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρήσει να προχωρήσει, με θάρρος, με υψηλή φορολογία στους έχοντες και αποκαθιστώντας αδικίες, χωρίς να φοβηθεί συμφέροντα, κονδυλοφόρους και διάφορους μεγαλόσχημους εκβιαστές, είναι σίγουρο ότι θα έχει το λαό μαζί της, ακόμα και αν δεν αντέξει για πολύ καιρό στην εξουσία, λόγω των πιέσεων που θα ασκηθούν, εντός και εκτός Ελλάδας.
Θα μπορούσε κανείς να προβλέψει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε θα επιχειρήσει να κάνει αυτά που υπόσχεται και θα πέσει σε 6 μήνες, είτε δεν θα τα κάνει και θα πέσει σε 6 μήνες. Μια μέση λύση, θα χρειαζόταν όχι μόνο πολιτικούς ελιγμούς και παραμύθια βγαλμένα από τη δεκαετία του ’80, αλλά και τους ανάλογης βλακείας και IQ ψηφοφόρους.
Μπορεί να μη γίναμε έξυπνοι ξαφνικά, αλλά όσο να ‘ναι μια χρεοκοπία, σε κάνει να διακρίνεις καλύτερα αν το “λεφτά υπάρχουν”, σημαίνει προσφυγή στο ΔΝΤ, αν η “επανίδρυση του κράτους”, σημαίνει “κουμπάροι” και “Βατοπέδιο” και αν το “σκίζουμε αμέσως το μνημόνιο”, μεταφράζεται σε “σταδιακή αποκατάσταση”.
