ΠΑΝΟΣ ΚΡΙΚΗΣ:ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ Τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. κ. Ιερώνυμον

Κάθε χρόνο στις 29 Αυγούστου, επέτειο της ήττας του Δημοκρατικού Στρατού, στο Γράμμο
και στο Βίτσι τελείται η οφειλόμενη
επιμνημόσυνη δέηση στη μνήμη των πεσόντων Αξιωματικών και οπλιτών του Εθνικού
μας Στρατού. Δυστυχώς όμως, αυτή η εκκλησιαστική τελετή αμαυρώνεται από
πολλά ετερόκλητα στοιχεία, τα οποία συνειδητά εκτρέπουν την σεμνή αυτή
εκδήλωση, αναμοχλεύοντας πάθη

Στην Εθνοκτόνο αυτή αναμόχλευση των πολιτικών παθών και μίσων,
δυστυχώς συμμετέχει κι ένας Ιεράρχης.

 Επειδή διάβασα με την δέουσα
προσοχή και σοβαρότητα το αυστηρό μήνυμά σας προς τους Ιεράρχες που διαφωνούν
με τις απόψεις σας, οι οποίες είναι απόψεις αγάπης, το κίνητρο κάθε ανθρώπινης
ενέργειας, η υψίστη ιδιότητα του Θεού. (Ο Θεός αγάπη εστί. Κ.Δ. Ιωάννης Α),
θεώρησα ιερό και ηθικό καθήκον μου να σας απευθύνω την παρούσα ανοιχτή επιστολή
γιατί το μήνυμά σας είναι ένα μήνυμα αρμονικής συμφωνίας και συνεργασίας στην
Ιεραρχία της Εκκλησίας για τον σωστό συντονισμό σκέψης, στόχων και δράσης,
πέραν της ριψοκίνδυνης κομματικής πολιτικής. Ταυτόχρονα είναι και μήνυμα
Εθνικής Ενότητας και Ομοψυχίας, στοιχείων απαραιτήτων για την πρόοδο και
προκοπή του τόπου και των πολιτών. Ο οιοσδήποτε πολίτης έχει το αναφαίρετο
δικαίωμα να σπάζεται οποιαδήποτε ιδεολογία επιθυμεί και να υπηρετεί τον
φασισμό, την φιλελεύθερη δημοκρατία, τον κομμουνισμό και οτιδήποτε τον ελκύει.

Οι Ιεράρχες όμως δεν έχουν αυτό το δικαίωμα, αυτή τη δυνατότητα. Ο
Ιεράρχης υπηρετεί τον Θεό και ένα υπέρτατο ιδανικό που η τελειότητά του
υπερβαίνει την αντικειμενική πραγματικότητα και όχι τα εφήμερα και φθαρτά. Γι’
αυτό πρέπει να διακρίνεται για την ευρυμάθειά του, το ήθος του, το ψυχικό του
μεγαλείο, την ηθική ακεραιότητα, αυτό που λέμε «καλό και αγαθό»
χαρακτήρα. Ιεράρχης που διαμόρφωσε τον χαρακτήρα του με προσωπικά αρνητικά
βιώματα και αναμοχλεύει δυσάρεστα πολιτικά πάθη, μίση και εμφύλιες συγκρούσεις,
απομεινάρια από ένα δυσάρεστο παρελθόν για τις δύο εμπλεκόμενες παρατάξεις, δεν
υπηρετεί τον Θεό, την Εκκλησία και το Έθνος, αλλά μια αναχρονιστική ακραία
πολιτική ρεβανσιστική μειοψηφική παράταξη (0,3% των Ελλήνων) και γι’ αυτό δεν
είναι αποδεκτός στην Ορθοδοξία και την Ελλαδική Εκκλησία.

Δύο[1]
είναι οι Μητροπολίτες που ανήκουν στην κατηγορία των βρυκολάκων του
παρελθόντος, που με το κήρυγμά τους ενσπείρουν τη διχόνοια στον Ελληνικό Λαό
και εκφράζουν την αντίθεσή τους στους Νόμους της Πολιτείας και σε όλα τα εν τη
Βουλή κόμματα και δεν αποδέχονται τη λήθη του παρελθόντος με κριτήριο την
ενότητα και ομοψυχία του λαού.

Ο ένας εξ αυτών που αναμοχλεύει μόνιμα μια φορά το χρόνο τα μίση και τα
πάθη, αλλά και ευκαιρίας δοθείσης – όπως στα πενήντα χρόνια από τον θάνατο του
μακαριστού Μητροπολίτη Καστοριάς Νικηφόρου – είναι ο Μητροπολίτης
Δρυϊνουπόλεως, Πωγωγιανής και Κονίτσης κ.κ. Ανδρέας.

Νομίζω ότι καιρός είναι ο εν λόγω Μητροπολίτης να περιορισθεί στα
χριστιανικά επισκοπικά του καθήκοντα σε λειτουργικές συγκεντρώσεις πιστών και
όχι σε συνάξεις υπονομευτών της Εθνικής Ενότητας και Ομοψυχίας του ελληνικού
λαού και σταγονιδίων της χούντας, που υπονομεύουν την κοινοβουλευτική μας
δημοκρατία.