Περικοπή – Ένα χωριό «φάντασμα» του Δήμου Αμυνταίου… (ΒΙΝΤΕΟ)

Η Περικοπή είναι ορεινό χωριό του νομού Φλώρινας που εκκλησιαστικά υπάγεται στην Μητρόπολη Καστοριάς. Χτισμένη σε υψόμετρο 1.420 μέτρων στις πλαγιές του όρους Βίτσι είναι ένας από τους ορεινότερους οικισμούς της Ελλάδας.

Αποτέλεσε ομώνυμη κοινότητα το 1918 και
μετονομάσθηκε από Πρεκοπάνα σε Περικοπή [ΦΕΚ 156/8.8.1928].

Στην απογραφή του 2001 ήταν οικισμός του Δήμου Αετού. Με τη εφαρμογή των Καλλικρατικών Δήμων εντάχθηκε στον Δήμο Αμυνταίου και ο πληθυσμός της [νόμιμος και όχι πραγματικός] σύμφωνα με την απογραφή του 2001 είναι 41 κάτοικοι.

Τα τελευταία χρόνια, κάτοικοι του χωριού είναι 4-5 οικογένειες κτηνοτρόφων οι οποίοι διαμένουν στην Περικοπή τους καλοκαιρινούς μήνες και άλλοι περίπου τόσοι που ανηφορίζουν από την Καστοριά και καλλιεργούν την πατάτα, ενώ τον χειμώνα δεν κατοικείται. Είναι από τα λίγα χωριά στα οποία δεν υπάρχει ακόμα ρεύμα. Τον Δεκαπενταύγουστο το χωριό γιορτάζει καθώς στο χωριό υπάρχει η εκκλησία της Παναγίας και γίνεται το αντάμωμα των πρώην κατοίκων οι οποίοι μένουν ως επί το πλείστον στην Καστοριά. Μέχρι το 1928 ονομαζόταν Π(ε)ρεκοπάνα.

Στο χωριό, οι διάλεκτοι των Ανατολικών Νοτιοσλαβικών γλωσσών εισάχθηκαν μετά τα μέσα του 19ου αιώνα, γεγονός που το κατέστησαν στόχο των Βουλγάρικων διεκδικήσεων.

«Στις 23 Ιουλίου 1903 ήρθε και ο Τσακαλάρωφ στην Περικοπή και πήγε κατευθείαν στο σπίτι του Ιερέ Χρήστου Βρίτσιου. Κατακρεουργήσας τον ημέτερον Παπαχρήστον και τον αδελφό αυτού…

Εκ Πρεκοπάνας άνω των τριάκοντα οικογενειών ήλθον εις Βελακμένην ίνα μείνωσιν. Οι κάτοικοι Βελκαμένης φοβούνται ν΄αποδιώξωσιν αυτούς, μη πάθωσί τι υπό των κομιτών, φοβούνται δε και να κρατήσωσιν αυτούς μη πάθωσι τι υπό των στρατιωτών Τα δε γυναικόπαιδα καταφεύγουν στο Μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων.

Στις 29 Αυγούστου ήρθαν οι Τούρκοι και κάψανε όλο το χωριό 150 (από τα 160) σπίτια και σκότωσαν πέντε ανθρώπους».

Νεώτεροι χρόνοι

Κατά τη γερμανική κατοχή στην περιοχή έδρασε ο Άντον Κάλτσεφ επικεφαλής της βουλγαρικής αρχικά και αργότερα της γερμανικής Οχράνα, ο οποίος ενέταξε πολλούς κατοίκους στη βουλγαρική οργάνωση.

Στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, το χωριό ήταν κέντρο των ανταρτών και έγιναν πολλές συγκρούσεις μεταξύ στρατού και ανταρτών. Αυτό είχε σαν συνέπεια, οι κάτοικοι να υποστούν πολλά δεινά και να αποδεκατιστούν.

Ήταν κέντρο των καπετάνιων των ανταρτών, Αμύντα, Βαϊνά Τσαβέλα και Γαλάνη.

Τον Αύγουστο του 1947, το χωριό καίγεται, από την ελληνικό στρατό, 94 αχυρώνες και 50.000 οκάδες χόρτο, ως κέντρο των ανταρτών. Μετά από αυτή την ενέργεια, οι κάτοικοι διασκορπίστηκαν στο Αμύνταιο, Φλώρινα, Καστοριά, Ασπρόγεια.

Το 1950, δόθηκαν από το κράτος 9.000 δρχ. κατά οικογένεια για να επιδιορθωθούν τα σπίτια, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν ξαναχτίστηκε.

Δεκαπενταύγουστος 2014