Για όσους δεν το γνωρίζουν, «το σύνδρομο της Στοκχόλμης*» είναι η ψυχολογική αντίδραση που παρατηρείται συνήθως σε θύματα απαγωγής κατά την οποία ο απαχθής αναπτύσσει και παρουσιάζει έντονα συναισθήματα πιστής υπακοής, θαυμασμού, ταύτισης ή ακόμη και «αγάπης» απέναντι στον απαγωγέα του.
Για να πάψει μία για πάντα αυτή η σπέκουλα της συκοφαντίας σε βάρος όσων προσφερουν και αγωνίζονται για αυτόν τον Συλλογο!..(πιστεψτε με, δεν πιστευω πως θα σταματησει…)
Συχνα εκανα αναφορα στο γεγονος ότι η Καστορια διεπεται από το «σύνδρομο της Στοκχόλμης», σημερα, μετα από ακομη μια απελπιδα προσπαθεια του γνωστου-αγνωστου- πλεον, το πιστευω…., καθως για μια ακομη φορα μια ολοκληρη πολη ολοκληρη αγεται και φέρεται από υστεροβουλους αδαεις μπροσταρηδες, γνωριμους σε ολους, φαυλους υποκινητες, αεργους λαικιστες, θιασωτες του ψεματος οι οποιοι δημιουργουν πλαστες προσδοκιες, ειτε συντεταγμένες και σε κάποιες περιπτώσεις μάλλον διατεταγμένες προκειμένου να αποδείξουν τα περί κακοδιαχείρισης και σκανδάλων ψεύδη τους!…αλλα και επιδιωκοντας τη δημιουργια μιας ψευδαισθησης ικανοποιησης της ρηχης ματαιοδοξιας ετερων αφελων ….με ανταλλαγμα καποιο «ποστο» (η προσδοκια θεσμικου ρολου….επαψε πλεον να υφίσταται…!)
…όμως οδηγουν με την αγνοια τους…τον Συλλογο σε επικινδυνα μονοπατια…!
Παρά το γεγονός ότι δεν «πηραμε» τον απαιτουμενο χρονο για να επιδειξουμε το εργο μας και παρα την πρωτοφανή, μανιώδη, λυσσαλέα για τα χρονικά μεθόδευση του εργου μας, με προφανή και αυταπόδεικτο πια σκοπό, τη χειραγώγηση των εντυπώσεων, τη διαβολή και κατασυκοφάντηση των προσωπων μας αλλα κυρίως, την καταδολίευση των κοινών συμφερόντων του Συλλογου και των υγειων μελών, στη δίνη σκανδαλολογίας και συνεχούς απαξίωσης του ΔΣ ως ικανου συνεχιστη της ιστοριας του Συλλογου…
εμεις εκδηλωσαμε την προθεση μας να παραιτηθουμε, κι όμως…δεν εμφανίστηκε κανεις…διοτι χρηματα, τελικα, ΔΕΝ υπαρχουν !!!
…αφου ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ….τι δεν καταλλλαβαινεις….!!!
Μηνες τώρα κουνάνε χαρτιά στον αέρα, χωρίς στοιχεία, απειλούν με εισαγγελείς, θεούς και δαίμονες προκειμένου να δικαιολογήσουν τη λυσσαλέα τους προσπάθεια και να αποδείξουν ότι ήταν οι «σωτηρες», ενώ στην πραγματικότητα, αυτούς ο χρονος θα τους αναδειξει ως «νεκροθάφτες» του Συλλογου.
Τουλαχιστον περιμένουμε μια δηλωση μεταμελειας, να ακουσουμε εστω μια δημόσια συγγνώμη…
Ζητάμε όμως, από τον …κάθε λογικα σκεπτομενο πολιτη αυτης της πολης να αναγνωρισει την προσπαθεια μας, να καταλαβει τη δυσκολια της και να μας δικαιολογησει – αν το επιθυμει-, φυσικά τον προσκαλουμε να «παρει» τη θεση μας ώστε να κατανοησει τι επιχειρήθηκε εις βαρος μας !!!
Σημερα για μια ακομη φορα, σας ερωτω, δεν υπαρχει τελικα καποιος που θα αναλαβει ΕΠΙΥΕΛΟΥΣ αυτο το εργο που λεγεται ΑΓΣΚ Καστορια….Δυο μηνες σας περιμενω….ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ…ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ..!!!…ή χανεστε στη μεταφραση;;;
…αμηχανοι σημερα, οργανωνουν ερανους με σκοπο την συγκεντρωση χρηματων προς οικονομικη ενισχυση του «Επενδυτη»…
…αν καποιος θελει και μπορει, παρακαλω, να μου απαντησει την παρακατω ερωτηση… ΟΛΑ ΑΥΤΑ…ΓΙΑΤΙ;;;;
…οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική…
Kastoria FC the official
* «Το σύνδρομο της Στοκχόλμης»
Το 1973, τέσσερις Σουηδοί που κρατήθηκαν ως όμηροι για έξι ημέρες σε θησαυροφυλάκιο τράπεζας, κατά τη διάρκεια της ληστείας, «δέθηκαν» συναισθηματικά με τους εγκληματίες που τους κρατούσαν, ένα φαινόμενο που ονομάστηκε Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Σύμφωνα με τους ψυχολόγους ο δεσμός αυτός με τους κακοποιούς ήταν ένα μέσο που ανέπτυξαν οι όμηροι προκειμένου να αντέξουν τη βία.
Στις 10:15 το πρωί της Πέμπτης, 23 Αυγούστου του 1973 η «Sveriges Kredidbank» της Στοκχόλμης σείστηκε από πυροβολισμούς. «Το πάρτυ μόλις άρχισε», ανακοίνωσε ο 32χρονος Jan-Erik Olsson, παλιός δραπέτης φυλακών. «Το πάρτυ», πράγματι, συνεχίστηκε για περίπου 131 ώρες, ή με άλλα λόγια για πάνω από πέντε ημέρες, καθώς ο Olsson κράτησε ομήρους τέσσερις υπαλλήλους της τράπεζας στο θησαυροφυλάκιο μέχρι αργά το απόγευμα της 28ης Αυγούστου.
Παρόλο που η ληστεία από μόνη της δεν ήταν συνταρακτικής σημασίας, αργότερα οι συνεντεύξεις των τεσσάρων ομήρων έφεραν στο φως αναπάντεχες συνέπειες. Συνέπειες που επαληθεύτηκαν σε πολυάριθμες άλλες «καταστάσεις ομηρίας» στα χρόνια που ακολούθησαν.
Αν και οι αιχμάλωτοι από μόνοι τους δεν ήταν σε θέση να το εξηγήσουν, παρουσίασαν μία παράξενη σχέση με τους εγκληματίες που τους κρατούσαν. Ταυτίστηκαν με αυτούς ενώ ένιωθαν φόβο γι’ αυτούς που έβαλαν τέλος στην αιχμαλωσία τους. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα κατέθεσαν υπέρ των εγκληματιών ή συγκέντρωσαν χρήματα για τη νομική υπεράσπισή τους. Η Σουηδική τοποθεσία της «Sveriges Kreditbank» έδωσε το όνομά της σε αυτήν την πνευματική διαταραχή ως «Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης».
Η μακροχρόνια ψυχολογική έρευνα του περιστατικού αυτού και άλλων παρόμοιων καταστάσεων ομηρίας έχει καταλήξει σε ένα σαφές και χαρακτηριστικό σύνολο συμπτωμάτων για το Σύνδρομο της Στοκχόλμης:
Οι όμηροι αρχίζουν να ταυτίζονται με τους εγκληματίες που τους κρατάνε. Αρχικά τουλάχιστον, αυτή η ταύτιση αποτελεί έναν μηχανισμό άμυνας, που βασίζεται (συνήθως ασυνείδητα) στην ιδέα ότι ο εγκληματίας δεν θα βλάψει τον αιχμάλωτο εάν αυτός είναι συνεργάσιμος και ακόμη αν τον υποστηρίζει απόλυτα. Ο αιχμάλωτος προσπαθεί να κερδίσει την εύνοια του εγκληματία με σχεδόν παιδαριώδη τρόπο.
Ο όμηρος συνήθως αντιλαμβάνεται τις προσπάθειες όσων επιδιώκουν να τον σώσουν, ως ενέργειες που πιθανώς θα τον βλάψουν αντί να επιτύχουν την απελευθέρωσή του. Προσπάθειες διάσωσης μπορεί να μετατρέψουν μία ανεκτή κατάσταση σε θανατηφόρα. Εάν οι σφαίρες της αστυνομίας δεν τον πετύχουν, πολύ πιθανόν θα το κάνουν αυτές που προέρχονται από τον εγκληματία.
Η μακροχρόνια αιχμαλωσία θεμελιώνει μια ακόμη πιο δυνατή εξάρτηση από τον εγκληματία καθώς γίνεται γνωστός ως ένα ανθρώπινο πλάσμα με τα δικά του προβλήματα και τις δικές του φιλοδοξίες. Ιδιαίτερα σε πολιτικές ή ιδεολογικές καταστάσεις, η μακροχρόνια αιχμαλωσία επιτρέπει στον αιχμάλωτο να εξοικειωθεί με τις απόψεις του εγκληματία και την ιστορία των αδικημάτων του κατά της αρχής. Ακόμη μπορεί να καταλήξει να πιστεύει ότι η θέση του εγκληματία είναι η δίκαιη.
Ο αιχμάλωτος επιδιώκει να απομακρυνθεί συναισθηματικά από την κατάσταση με το να αρνείται ότι όντως αυτή συμβαίνει. Έχει την εντύπωση ότι «όλα είναι ένα όνειρο». Άλλοτε πάλι βυθίζεται σε υπερβολικές περιόδους ύπνου ή σε παραισθήσεις στις οποίες σώζεται με μαγικό τρόπο. Μπορεί να προσπαθήσει να ξεχάσει την κατάσταση απασχολώντας τον εαυτό του σε άχρηστες αλλά χρονοβόρες «εργασίες».
Ανάλογα με το βαθμό της ταύτισης με τον εγκληματία μπορεί να αρνηθεί ότι αυτός έχει άδικο πιστεύοντας ότι οι επίδοξοι σωτήρες του και η επιμονή τους να τιμωρήσουν τον εγκληματία είναι υπεύθυνοι για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται.
