Η Γεωργία δεν ξέρει τι να απαντήσει στον γιο της που την ρωτάει «μαμά είμαστε φτωχοί;». Είναι μόλις 7 χρονών πάει στο σχολείο, τον τελευταίο καιρό δεν τρέφεται καλά ζητάει φαγητά με κρέας όπως παλιά. Στο σχολείο πάει νηστικός, δεν έχει τίποτα να του δώσει . Η αγωνία της είναι μη λιποθυμήσει από την πείνα «τι ντροπή Θεέ μου ! Πως φτάσαμε εδώ;»
Η Στέλλα έχει στενοχώριες, της μείωσαν την σύνταξη
«Δεν με νοιάζει για μένα, εγώ και κάθε μέρα τραχανά να τρώω… Αλλά το παιδί;» 30 χρονών επιστήμονας άνεργος, τον συντηρεί αυτή, και πώς να τα βγάλει πέρα με 600 ευρώ;
Η Μαρία, μητέρα της Αννούλας, είναι παιδί με ειδικές ανάγκες, της έκοψαν το επίδομα και πώς να ζήσει; Έχει φτάσει στα όρια της κατάθλιψης. Ο άντρας της άνεργος, η ίδια δεν μπορεί να εργαστεί. Που να την αφήσει; Δεν υπάρχουν κοινωνικές δομές να την βοηθήσουν σ’ αυτό.
Η Δέσποινα, περνάει τον περισσότερο χρόνο στο σπίτι , περιμένει να χτυπήσει το τηλέφωνο. Ο γιος της γιατρός τον σπούδασε με κόπους και βάσανα, αλλά έφυγε στη Γερμανία για δουλειά, «εδώ δεν έχει μέλλον μάνα». Είναι σε ξένο τόπο, τώρα που θα μπορούσε να τον καμαρώσει. Ένα παιδί με τέτοιο μυαλό …
Η Ειρήνη μάνα δύο παιδιών, θέλει να τα σπουδάσει, δεν δέχεται να στερήσει από τα παιδιά της την μόρφωση. Βλέπει και την διαφήμιση: «αφού μ΄αρέσει να φτιάχνω πράγματα, γιατί όλοι μου λένε να γίνω γιατρός;» και σφίγγει η καρδιά της. Πως κουρεύουν έτσι τα όνειρα που έκανε για τα παιδιά της; Δηλαδή τα δικά της παιδιά να γίνουν τεχνίτες; Και οι δυνατότητες τους; Επιστροφή στο 1950 τα παιδιά τα δικά τους επιστήμονες και τα δικά μας εργάτες;
Είναι μανάδες στην εποχή της κρίσης. Και πόσες άλλες που αγωνίζονται ενάντια στην ανέχεια, την ανεργία, την αρρώστια τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Έχουν να παλέψουν από το πιο βασικό, το φαγητό, μέχρι την μόρφωση των παιδιών, την εξασφάλιση τους για το μέλλον.
Αυτή η κρίση μας έχει κάνει όλους να ζούμε με τον φόβο. Έχει σημασία να μην αφήσουμε το φόβο να δηλητηριάσει τις καρδιές των παιδιών μας. Τι θα πούμε στα παιδιά μας που ρωτάνε «γιατί;» Κατ αρχάς δεν θα τους πούμε ψέματα, γιατί καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα από όσα εμείς νομίσουμε. Άλλωστε δεν δίνουμε λύση κρύβοντας την κατάσταση. Θα τους εξηγήσουμε με λόγια απλά, ότι η κατάσταση έχει αλλάξει, «γιατί ο μπαμπάς και η μαμά δεν κερδίζουν πια τα ίδια χρήματα», «γιατί όλα έχουν ακριβύνει, και συνεχώς πρέπει να πληρώνουμε περισσότερα για πράγματα που δεν πληρώναμε πριν». Εκείνο όμως που πρέπει να καταλάβουν τα παιδιά είναι ότι αγωνιζόμαστε για να τα αλλάξουμε όλα αυτά . Τα παιδιά θα εκτιμήσουν την δύναμη των γονιών τους να παλέψουν, και θα πάρουν παράδειγμα για τη ζωή τους. Ο φόβος δεν μπορεί να μας βοηθήσει να βγούμε από την κρίση. Δεν θα δείξουμε απελπισία, δεν πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι μοιρολατρικά . Μην αφήσετε τα παιδιά να πιστέψουν ότι δεν υπάρχει ελπίδα, ότι άλλος δρόμος από αυτόν που περνάμε τώρα δεν υπάρχει .
Τι θα πούμε στα παιδιά μας που θέλουν να σπουδάσουν αλλά βλέπουν ότι οι γονείς τους δυσκολεύονται να πληρώσουν τις σπουδές τους; Λεηλάτησαν τις ζωές μας, κούρεψαν τα όνειρα των παιδιών μας, υποθήκευσαν το μέλλον τους. Ποιοι είναι αυτοί που αποφασίζουν για την ζωή τους; Ποιοι είναι αυτοί που ξεπουλάνε τους αγώνες και τις θυσίες μας;
Πρέπει να πιστέψουμε ότι μπορεί να αλλάξει η κατάσταση. Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Αυτό που θα κληρονομήσουμε στα παιδιά μας είναι όχι χρέος, αλλά το παράδειγμα να αγωνιζόμαστε για να κερδίσουμε την ζωή όπως την ονειρευτήκαμε. Δεν θα μεγαλώσουμε παιδιά σκλάβους, δεν θα μεγαλώσουμε ραγιάδες με σκυμμένο κεφάλι. Θα αγωνιστούμε για το μέλλον των παιδιών μας
Για την γιορτή της μητέρας, Χρόνια πολλά μαμά του Γιωργάκη, της Αννούλας, του Νίκου και όλων των παιδιών που περνάνε δύσκολα. Ένα φιλί, ένα χαμόγελο, και δύναμη από την αγάπη των παιδιών μας για να ζούμε και να παλεύουμε γι’ αυτά.
Χρόνια πολλά για όλες τις μαμάδες!
Ευδοξία Μιχαηλίδου
Ψυχολόγος
Υποψήφια Περιφερειακή σύμβουλος με τον συνδυασμό:
αλλαΖουμε εποχή με το Θέμη Μουμουλίδη.
