Χαμός!!! Κοσμοπλημμύρα! Ξεπούλημα! Αυτή είναι η μια πλευρά των χαζοχαρούμενων αυλικών της παιδικής χαράς του χωριού των διεγερμένων τοπικών wannabe
δημοσιογράφων.
Χάλια!!! Τίποτα!!! Αποτυχία! Αυτή είναι η αντιμαχόμενη (χωρίς λόγο) κάποιων άλλων που βρέθηκαν απέναντι, όχι κατ ανάγκη με δική τους ευθύνη.
Φυσικά η αλήθεια είναι κάπου στη μέση.
Μετά την παταγώδη αποτυχία των εκθέσεων Χονγκ Κονγκ, και Μιλάνου, με τις τιμές των δερμάτων να αναστατώνουν (και να τρομοκρατούν) την αγορά, με την Ουκρανία να φλέγεται, την οικονομία και το ρούβλι να παίζουν τα δικά τους αρνητικά παιχνίδια και τόσους άλλους παράγοντες, κανείς λογικός δεν περίμενε θαύματα.
Και έτσι έγινε. Η έκθεση απλά υπάρχει. Απλά επιβιώνει. Απλά ελπίζει. Αλλά δεν είναι αυτό που λέμε επιτυχία. Οι στρατοί των υποψηφίων γεμίζουν τους διαδρόμους και εκνευρίζουν τους εκθέτες. Το ίδιο και οι Καστοριανοί που εισβάλλουν στο περίπτερο του φίλου, γνωστού και συγγενή εκθέτη. «Καλές δουλειές, να πάτε καλά, σας ευχόμαστε τα καλύτερα…»
Εμ πως να πάνε καλά οι άνθρωποι αφού δεν τους αφήνετε να δουλέψουν?
Κανονικά η πόρτα της έκθεσης θα πρεπε να ναι αυστηρή. Δεν είναι πανηγύρι όσο κι αν οι περισσότεροι επισκέπτες αυτό νομίζουν.
Κατά τα άλλα, θα συμφωνήσουμε με τη χθεσινή φράση του Γιάννη Αλκιβιάδη:
«Οι εκθέτες είναι ήρωες!»
